Nëse francezët abstenojnë, votën tonë ia dorëzojmë fashizmit: Macroni është e keqja më e vogël

Nga: Kamelia Ouaissa, studente që jeton në Paris. Shkrimi me titullin “Një votë për të vuajtur më pak”, është publikuar fillimisht në portalin BondyBlog.fr. Për ditoren “The Guardian”, teksti në anglisht është përkthyer nga Harry Forster.
Përkthimi (nga anglishtja): Agron Shala / Telegrafi.com

Pas trishtimit, zhgënjimit dhe zemërimit, tashti na vjen frika dhe konfuzioni. Të gjithë i dimë rezultatet e raundit të parë të zgjedhjeve presidenciale franceze – është një zgjedhje mes Emmanuel Macronit dhe Marine Le Penit. Megjithëse kjo zgjedhje vërtet është e vështirë për t’u gëlltitur, i kam kaluar disa ditë duke menduar se çfarë do të bëj më pas. Pyes veten nëse vota ime mund ta ndryshojë diçka në balancën e peshores? Për më keq, e shoh veten duke menduar nëse roli im si votuese ka ende ndonjë vlerë reale në Francë. A duhet të votoj për Macronin për ta bllokuar të djathtën ekstreme, apo të abstenojë dhe potencialisht t’ia dorëzoj fashizmit fletën time të votimit?

Pesë vjet pas herës së fundit, nuk kemi dashur të përballohemi sërish me këtë dilemë. Por, kam arritur në përfundimin se nuk ka asnjë mënyrë, qoftë përmes abstenimit apo shkatërrimit të fletëvotimit, që të mund ta lejoj të djathtën ekstreme ta fitojë pushtetin.

Ekziston frika për t’u bërë qytetar i dorës së dytë; frikë se banorët e huaj, azilkërkuesit dhe myslimanët – sado i dukshëm të jetë besimi i tyre – në fakt do të shpallen të jashtëligjshëm. Frika se mund t’i humbasim liritë themelore, të mendojmë dhe të shprehemi lirshëm, të adhurojmë dhe të besojmë siç dëshirojmë, të mblidhemi dhe të demonstrojmë. Kështu që, për ta parandaluar Le Penin që të sundojë në vendin tim, do të më duhet të dal e të votoj për një njeri që i shkeli të drejtat tona gjatë mandatit të tij të parë.

Këto zgjedhje bazohen në zgjedhjen mes dy të këqijave më të vogla dhe në kufizimin e dëmit. Kam frikë se rezultati i votës sime do të jetë zhgënjyes, por jam e tmerruar gjithashtu nga ideja që Asambleja Kombëtare e Le Penit do të jetë në krye të të drejtave tona laike – tashmë të shkelura. Kjo do të çonte në më shumë diskriminim – duke e shtuar islamofobinë që është rritur në pesë vjetët e fundit. Nuk do të harroj kurrë se ministri i Brendshëm i Macronit, Gerald Darmanin, dikur e kritikoi Le Penin se ishte “shumë e butë”.

Jam 20 vjeçe, por dalja në zgjedhje e shmang “detyrën qytetare”. Në aspektin psikologjik, nuk më ka shkuar kurrë në mendje se sondazhi do të jetë sprovë e tillë. Ajo ndjenja e detyrës qytetare ia ka lëshuar vendin ndërgjegjësimit se sa urgjent është ndalimi i rritjes së ekstremit të djathtë, një proces që është nxitur nga personi aktualisht në pushtet.

Bllokimi i ekstremit të djathtë justifikohet kryesisht nga dëshira për ta mbrojtur popullin tim, njerëzit si unë, nga një fat potencialisht vdekjeprurës. “Prioriteti kombëtar” i mbrojtur nga Le Peni, kufizimi i të drejtave themelore – si strehimi, mirëqenia dhe vendet e punës për njerëzit që nuk janë nënshtetas francezë – është e mjaftueshme që unë ta pengoj që ta ketë dorën e lirë.

Pesë vitet e ardhshme sigurisht se do të jenë të dhimbshme, sepse jam grua e re, me origjinë afrikano-veriore, myslimane, që jetoj në një lagje të varfër dhe në një familje me mjete të kufizuara. Nëse Macroni fiton, mandati i tij i ardhshëm ka të ngjarë të sjellë masat e ashpra, të tilla, si për shembull, se vetëm njerëzit e punësuar – jo më të papunët – kualifikohen për mbështetje në të ardhura dhe se mosha e daljes në pension do të shtyhet deri në 65 vjeç, pavarësisht faktit se jetëgjatësia është vetëm 62 vjeçare për një të katërtën e njerëzve shumë të varfër në Francë.

Do të vazhdojmë të protestojmë, të organizohemi dhe t’i bashkojmë të gjithë që mundemi që zëri ynë të dëgjohet. Kryesorja është të mos dorëzoheni. Në fund të fundit, vota ime do të ma mundësojë të vuaj më pak. /Telegrafi/