Kam punuar si kamerier për 11 vjet …

Nga: Enrico Galiano

(Bazuar në një ngjarje të vërtetë)

Dhe, mes shumë gjërash kam mësuar edhe atë se bota ndahet në dy kategori: ata që i japin pjatën kamerierit dhe ata që nuk ia japin pjatën kamerierit pasi mbarojnë së ngrëni.

Të parët janë ata që të shohin, që e kuptojnë se je aty, po bën punën tënde, po lodhesh e pasi mbarojnë së ngrëni u duket krejt e natyrshme të ngrenë pjatat bosh e të të ndihmojnë t’i largosh nga tryeza, pa qenë nevoja që të përkulesh çdo herë që duhet t’i mbledhësh, duke rrezikuar të të bjerë tabakaja që ke në dorën tjetër. Zakonisht të thonë madje edhe faleminderit, sikur të mos ishin ata që po të bëjnë nder, më vinte t’i përqafoja.

Gjest i thjeshtë që s’kushton asgjë, por që do të thotë shumë.

Më ka pëlqyer gjithmonë ky lloj njerëzish, sepse janë thuajse gjithmonë njerëz të thjeshtë, të sjellshëm, që e dinë se ti si njeri ke dinjitetin tënd, nuk je shërbyes, por punonjës.

E dinë se sa me fat janë që ata ndodhen të ulur aty, ndërsa ti në këmbë duke punuar e lodhur që ata të mund të jenë të kënaqur.

E them këtë, sepse në jetë më ka ndodhur të gjendem në një tryezë me shumë njerëz: shkrimtarë, politikanë, personazhe publikë, të televizioneve, dhe pjesa më e madhe e tyre, megjithë pushtetin, rëndësinë, simpatinë e tyre, shpesh ishin njerëz që nuk e ngrinin pjatën nga tryeza e t’ia jepnin kamerierit. Madje disa syresh i trajtonin keq dhe me përbuzje. Dje, pikërisht dje, isha në një tryezë me Clara Sanchez. Nuk e di nëse e njihni, por është shkrimtare që ka shitur me miliona kopje të librave të saj në botë. Një femër që ka plot arsye për t’u ndier e realizuar në jetë. Për t’u ndier e rëndësishme. Pasi mbaroi së ngrëni, e ngriti pjatën dhe ia dha kamerierit. Sado e mirënjohur, e pasur, e realizuar, veten, sjelljen, edukatën e tregon me veprime të thjeshta, edhe kur thjesht i jep pjatën një kamerieri pasi mbaron së ngrëni.