Gratë e ISIS-it dhe jeta brenda Kalifatit – dokumentar me rrëfimet e tyre për tmerret e një regjimi brutal dhe të pa kompromis

Sikurse mësuesit, infermierët, nënat, torturuesit – nën sundimin e grupit të Shtetit Islamik të Irakut dhe Levantit (ISIL, i njohur gjithashtu si ISIS) – edhe gratë luanin role të rëndësishme në organizatë, disa si pjesëmarrëse me dëshirë, të tjera si viktima të detyruara.

Kështu, përmes një serie dëshmish të rralla, gratë nga Siria dhe Iraku kanë ndarë atë që ishte jeta e përditshme nën grupin e armatosur.

Rrëfimet e tyre zbulojnë një organizatë që është brutale dhe pa kompromis, shkruan Al Jazeera, përcjell Telegrafi.

Gratë merreshin me punët e tyre ndërsa policia fetare patrullonte rrugët, duke kërkuar njerëz që thyen kodet e veshjes ose kryenin vepra të tjera morale. Mësuesit u mësuan nxënësve të shkollave mësime islame përtej moshës së tyre.

Infermieret u detyruan të punojnë në spitalet e kontrolluara nga ISIL. Shkollat u mbyllën dhe u bënë si qendra trajnimi. Makiazhi te femrat ishte i ndaluar. Lëvizja ishte e kufizuar.

Dhe torturat ishin një ndëshkim i rregullt, i përdorur për vepra të vogla si lyerja e thonjve.

Bëhet fjalë për një dokumentar të quajtur “Gratë e ISIL-it”, ku flitet për gratë plotësisht të integruara në organizatë, duke luajtur role aktive në ndëshkim dhe torturë, si dhe me ato që rezistuan përmes veprimeve të përditshme të mospërfilljes, duke përfshirë drejtimin e një salloni ondulimi ose mësimin e nxënësve të shkollës në mënyrë private.

Ata kujtojnë një kohë kur edhe policia u policua, spiunët u vëzhguan dhe gratë paguanin çmimin përfundimtar për një rregull të dhunshëm të ligjit.

Dhe lidhur me këtë, autori i dokumentarit Thomas Dandois ka dhënë një vështrim:

Gratë e ISIL-it janë kapitulli i fundit i një trilogjie rreth jetës nën grupin e armatosur Shteti Islamik të Irakut dhe Levantit (i njohur edhe si ISIS). Fillimisht, nuk kam ndërmend të shkoj kaq larg.

Në vitin 2015, kur zbulova se shumë burra kishin dezertuar dhe ishin të gatshëm të ndajnë dëshmitë e tyre të jetës dhe vdekjes nën grupin e armatosur, mendova se do ta bëja këtë një film – “Flasin dezertorët e ISIL” – dhe pastaj të kaloj në një temë tjetër.
Por ndërsa xhirova dokumentarin e parë, kuptuam se ekzistonte një histori tjetër për t’u treguar – për fëmijët dhe adoleshentët që jetonin nën ISIL. Kështu që vendosëm ta bënim “Ashbal, Luanët këlyshë të Kalifatit”.

Më vonë, gjatë shfaqjeve, audienca na pyeti për gjendjen e grave dhe ne ndjemë se trilogjia duhej të përfundonte.

Gratë që jetuan dhe punuan nën ISIL kanë shumë për të thënë, sepse shumë janë ekzekutuese dhe viktima të këtij sistemi.

Por u deshën rreth dy vjet për të bërë filmin dhe për të gjetur gra që ranë dakord të flasin me ne.

Ne kontaktuam me rreth 100 gra – amvise, infermiere, mësuese, anëtare të policisë islamike – por shumica prej tyre ndryshuan numrin e tyre pas kontaktit të parë. Atëherë ato u zhdukën. Vetëm disa prej tyre pranuan të flisnin para kamerës rreth “Dawla” (ISIL) dhe gjërat e tmerrshme që ata panë dhe duhej të bënin.

Shumica e intervistave u zhvilluan në Raqqa në Siri dhe në Mosul në Irak, dy kryeqytetet e “kalifatit” të ISIL-it. Ajo që ka mbetur prej tyre është vetëm një fushë e rrënojave.

Unë nuk pranova të intervistoja gratë në burg, sepse doja që ato të ndjeheshin të lira të thoshin gjithçka që donin të thoshin.

Unë u ofrova atyre mundësinë të flisnin në mënyrë anonime, sepse shumica e tyre kishin frikë. Disa prej tyre gjithashtu kishin shumë turp për ato që u kishin bërë grave të tjera, si arrestimi dhe torturimi i tyre.

ISIL nuk kishte vetëm nevojë për luftëtarë meshkuj, por ata gjithashtu kishin nevojë për gra në pozicionet kryesore. Për shembull, vetëm gratë ishin të autorizuara që të kërkonin gra të tjera ose, siç tha njëra prej tyre, të vendosnin rripa eksplozive në gratë-bomba vetëvrasëse. Doja të filmoja disa prej tyre.

Ato nuk ishin të gjithë viktima. Disa na thanë që ishin betuar në mënyrë vullnetare. Njëra prej tyre shpërtheu në lot duke na treguar për mizoritë e praktikuara gjatë seancave të torturave.

Të gjitha gratë mundoheshin të pajtoheshin me përvojat e tyre ndërsa kujtonin ato që panë dhe ato që bënin duke jetuar dhe punuar nën ISIL.

Qëllimi i trilogjisë është të dokumentojë se si funksionuan me të vërtetë “makineria ISIL”, për të dhënë një pasqyrë të punës së brendshme të grupit të armatosur përmes dëshmive personale të autorëve dhe viktimave.

Duket themelore ta bësh këtë punë tani sepse historia nuk ka mbaruar ende.

Në Mosul, unë u takova – pa qenë në gjendje t’i filmoja ato për arsye sigurie – gra që janë ende në favor të të ashtuquajturit Shtetit Islamik.

Ato na thanë: “Nuk ka mbaruar, ne do të kthehemi, do të sjellim përsëri kalifatin dhe do të rimarrim fuqinë”.

Në Siri dhe Irak, të gjithë e dinë se ka ende disa “qeliza të fjetura”. ISIL tani është në Afganistan, në Filipine, në Indonezi. Përbindëshi ka vdekur por bisha rilind nga hiri diku tjetër. Nuk më pëlqen të tingëllojë alarmuese, por ata që mendojnë se ISIL i përket së kaluarës po bëjnë një gabim të madh. /Telegrafi/