“Edhe diktator, edhe Kazanovë”: Rrëfimi për mendimtarin dhe poetin italian, i cili frymëzoi fashizmin dhe Musolinin (Foto/Video)

Megjithëse një figurë relativisht e panjohur jashtë Italisë sot, Gabriele D’Annunzio ishte një mendimtar, poet, estet dhe jo vetëm – idetë e të cilit frymëzuan pikëpamjet politike të një të riu siç ishte Benito Musolini.

Edhe sot në Itali, ai mbetet një figurë kontroverse – nga njëra anë, ai është një autor i pangopur i cili u admirua nga Puccini, Proust dhe Joyce, dhe nga ana tjetër një stereotip pothuajse perfekt i një burri që sillet egoist dhe i papërgjegjshëm në marrëdhëniet e tij seksuale me gratë.

Sipas një përshkrimi të biografisë së tij, përcjell Telegrafi, D’Annunzio ka lindur në Pescara, Abruzzo, në vitin 1863 në një familje të privilegjuar dhe me një edukim të mirë. Babai i tij ishte pronar i suksesshëm i tokës dhe tregtar i verës, i cili do të bëhej kryebashkiak i Pescarës, duke i dhënë D’Annunzios mundësinë për t’u arsimuar në universitet.

Në moshën 16-vjeçare, D’Annunzio po tregonte shenja të vetë-promovimit ekstravagant që do të ndikonin në përcaktimin e karakterit të tij.

Kështu D’Annunzio, në moshën 16 vjeç, botoi librin e tij të parë të poezisë.

Libri u prit mirë dhe veprat e tij të mëvonshme sollën një vlerësim kritik – D’Annunzio ishte bërë dashuria e letërsisë italiane.

Me famë erdhën edhe thashethemet dhe është e paqartë nëse D’Annunzio i nisi vetë – ai sigurisht nuk bëri asgjë për t’i ndaluar ato, dhe gjatë gjithë jetës së tij, ai as nuk do të konfirmonte as mohonte asgjë.

Ndër tjerash u pretendua se ai kishte gatuar dhe ngrënë mishin e njeriut për të parë se çfarë i pëlqente; është pohuar se ai ka fjetur me çdo grua të bukur në Paris dhe se ai e ka bërë amvisen e tij të flejë me të, tre herë në ditë.

Ai me siguri e përdori fuqinë e personazhit të tij për të avancuar axhendën e tij, duke hartuar me kujdes imazhin e tij në diçka më shumë se ai, siç edhe citohet shkëlqyeshëm duke thënë “Bota duhet të jetë e bindur se unë jam i aftë për gjithçka”.

Ndërsa ai me siguri kishte marrëdhënie me shumë gra, ai nuk ishte njeriu fizikisht më tërheqësi, dikur i përshkruar nga Liane de Pougy si “i frikshëm, me sy të kuqërremtë dhe pa qerpikë, pa flokë, dhëmbë të gjelbër, me erë të keqe”.

Por çfarë D’Annunzios i mungonte në fizikën e tij, ai e “zëvendësoi” me karizëm dhe personalitet; ai ishte gjithmonë i veshur mirë dhe i rrethuar nga luksi.

D’Annunzio mund të kishte qëndruar një zotëri i shkëlqyer, çfarë edhe nuk ishte për pikëpamjet e tij ekstreme ndaj nacionalizmit italian.

Gjatë Luftës së Parë Botërore, ai bëri fushatë me pasion për Italinë që t’i bashkohej, duke argumentuar se “një garë fiton respektin vetëm duke derdhur gjakun e të rinjve të saj”.

Nga të gjitha anët, ai ishte i guximshëm në betejë dhe u dëshmua të ishte një aviator kompetent, duke u bërë disi si një hero lufte.

Ndërsa u nënshkrua Traktati i Versajës, D’Annunzio bindi 2,000 bashkatdhetarë dhe gra të tij që të marshonin në qytetin e Fiumës (të emëruar si pjesë e Jugosllavisë së re tani pjesë të Kroacisë).

Sipas Wikipedia, përcjell Telegrafi, Shteti i Lirë i Fiumes ishte një shtet i pavarur i lirë që ekzistonte ndërmjet 1920 dhe 1924. Territori i tij prej 28 km2 përbënte qytetin e Fiumës (tani në Kroaci dhe të njohur si Rijeka) dhe zonat rurale në veri të saj, me një korridor në perëndim të saj që lidh atë me Italinë.

D’Annunzio udhëhoqi Fiumen si de facto diktator për pothuajse dy vjet derisa marina italiane vuri rrethimin në qytet dhe D’Annunzio iku.

Ishte gjatë pushtimit të Fiumës që idetë fashiste të D’Annunzio u kristalizuan.

Ai e mbajti fuqinë përmes një force ushtarake të stilit SS që ai i quajti ‘centurionët e vdekjes’, dhe ai krijoi Kartën e Carnaro për Fiume, e cili thoshte: “Burrat do të ndahen në dy raca. Për racën superiore, të gjitha do të lejohen; për të tjerët, asgjë ose shumë pak”.

Përfundimisht, presioni i madh nga shtetet e tjera të kombit dhe mungesa e stabilitetit politik të D’Annunzio çuan në përfundimin e pushtimit dhe D’Annunzio u kthye përsëri në Itali.

Por se farërat e fashizmit ishin mbjellë dhe nuk ishte shumë kohë para se Musolini të imitonte shumë nga ato që kishte krijuar D’Annunzio, rrethoi Romën dhe mori qeverinë.

D’Annunzio dhe Musolini shpesh fotografoheshin duke kaluar kohë së bashku, por D’Annunzio thuhet se ishte i kujdesshëm ndaj diktatorit të ri dhe Musolini e pa D’Annunzin si një kërcënim për fuqinë e tij.

Mussolini kishte mësuar mirë nga maestro e vjetër dhe, për të krijuar imazhin e shoqërisë, e mbuloi atë me tituj dhe dhurata ekstravagante për shtëpinë e tij luksoze, duke u siguruar që shpesh të fotografohej me të.

Edhe vdekja e tij në vitin 1938 është një mister. Ajo është regjistruar zyrtarisht si një sulm në tru, por sipas legjendës, e dashura e tij në atë kohë ishte një spiune naziste, e cila helmoi D’Annunziun për shkak të mospëlqimit të tij për Adolf Hitlerin dhe Aleancën e Boshtit.

Cilado qoftë e vërteta e jetës së tij, idetë e Gabriele D’Annunzio kanë lënë një shenjë të pashlyeshme në histori, të cilën ne ende përpiqemi ta kuptojmë edhe sot. /Telegrafi/