LAJMI I FUNDIT:

E PAMUNDURA

E PAMUNDURA

Poezi nga: Jules Laforgue
Përktheu: Romeo Çollaku

Unë mund të vdes që sonte! Dielli, shtrëngata,
palcë, nerva e zemër do m’i flakin anembanë.
As ëndrra s’do ketë, as zgjim për mua nata.
Dhe as në yje nuk do shkoj atje matanë!

Nëpër gjithë këto botë të largëta, e di mirë,
Pelegrinë të vetmive të zbehta dhe ata,
drejt nesh netëve të ëmbla duart duke shtrirë,
ëndërrojnë Njerëzime kush e di sesa!
Janë vëllezërit tanë, e di, porsi ne qyqarë!
Na japin shenjë në terr, dridhen nga trishtimi!
Vallë ndonjëherë do na bëhet mbarë
t’i themi shoshoqit dy fjalë ngushëllimi?


Yjet dikur do takohen e ndofta atë ditë
Gjithësinë do ta zbardhë Agullima e motit,
Siç thonë ca leshko që mendjen e kanë dritë!
Dhe britmë vëllazërie do jetë ajo ndaj Zotit!
Por unë, medet, s’do jem! Dielli, shtrëngata,
palcë, nerva e zemër do m’i flakin anembanë,
as ëndrra s’do ketë, as zgjim për mua nata!
Në yjet e bukur s’do shkoj atje matanë!