PËRRALLA E FUNDIT

Nga: Hektor Gjurgjiali (Grupi 403)

Askush nuk foli e as nuk këndoi për të,
Nuk e përmendin, e ka pak kohë që është nën dhé
Unë do t’ju flas se më duket, pak, vetja si ai

Është një këngë, flet vetëm për një gjeth
Që tërë kohën e kaloi në lartësi
I vetmuar, i pathyer, kishte një qëllim

Ishte pjesë e vogël e një trungu shumë të madh
I vendosur në një degë diku në fund
Ishte ky që, këtij trungu, i jepte gjallëri

Kishte detyrë të rrinte aty si mburojë
Derisa jeta e tij mos t’marrë fund
Të kujdesej dhe të mbronte një lule dhe një frut

Kalonin ditët, kalonte … borë dhe shi
Kalonte dielli, kaluan shumë stuhi
Kjo ishte lufta që natyra e bënte me këtë gjeth

Kaluan stinët, kaluan vite shumë
Gjethi detyrën e kishte kryer deri në fund
Dhe, erdhi koha që ai të largohej nga kjo degë

Ishte shtatori kur gjethi fluturoi
E ktheu kokën, për herë të fundit i shikoi
Lulen dhe frutin e rritur që për të ishin gjithçka

E dinte se kur të vijë janari
Nuk do t’i dihet as varri
Por, thellë në zemër e dinte se shpesh do ta kujtojnë