Opinione

E kujt është këpuca?

Pak minuta para mesnate, e Përhitura duhej të ikte nga balloja. Së paku kështu presin fëmijët, çdoherë kur u tregojmë këtë përrallë përpara se ti vejmë në gjumë. Ata e dinë ngjarjen më mirë se ne, dhe refuzojnë të flenë,

nga frika se mos vjen ujku nga përralla tjetër. Nuk duan tjetër përrallë, duan të dëgjojnë të njëjtën, të përsëritur me qindra herë. Asnjëherë nuk u duket monotone, nëse rrëfyesi di të aktrojë. Kështu e ka edhe elektorati, ynë. Zgjedhjet i do çdoherë të (jashtë)zakonshme. E programi?

Po çfarë programi, more burrë?! Tashmë dihet cilat janë temat e mëdha. Dihen cilat janë premtimet. Nëse edhe përkundër programit evropian nuk ju votojnë, mos ja vini fajin elektoratit, sepse askush nuk ka kërkuar program nga kandidatët, nga partitë, apo koalicionet. Mjafton të dalin në zgjedhje. Pastaj, këto janë vetëm votim, jo zgjedhje. Pjesa më e madhe e elektoratit e di për kë do të votojë. Edhe ata që mbushin kutia, kush e di se ku, edhe ata e dinë. Nuk e kanë lehtë, jemi vendi me popullsinë më të re në Evropë dhe me elektorat që e tejkalon numrin e banorëve të Kosovës. Do të jenë zgjedhje model. Mediat garantojnë. A do të jenë edhe zgjidhje?

Për kandidatët, pavarësisht se si kamuflohen nëpër koalicione, elektorati i njeh. Ku kandidatët aty shkon edhe elektorati. Me koalicionin e madh u pajtuan shumë familje mes vete, madje edhe vëllai me vëlla, gruaja me burrë, fqinji u me fqinjin, policët me demonstruesit, prokurorët me të pandehurit…! Me një fjalë, pajtim nacional.

Thjesht, mjafton që partitë të bëjnë punën e vet, pra të rrëzohen e qohen. Zgjedhjet duhet të jenë të rrufeshme, që qytetarët të cilëve nuk u pëlqen përralla e njëjtë, të mos kenë kohë të konsolidohen dhe të kërkojnë të tjera, apo ndryshime. Njerëzit e rinj, garantojnë vazhdimin e përrallës.

Pra, në përrallën tonë, të transformimit, e Përhitura e dinte se magjia do të prishej, pikërisht në mesnatë, dhe loja do të dukej ashtu si ishte, me krejt ngjyrat e errëta dhe me krejt leckat e sajë, prandaj ajo duhej të ikte para se ora e madhe të binte dymbëdhjetë herë për të marrë vëmendjen. Këpuca që le pas ka funksion me ngjallë shpresën se fundi mund të jetë i mirë. Magjia pra do të prishej, dhe këpuca të cilën ajo e harron, çdoherë, duke u rrëzuar shkallëve teposhtë nga një mocion mosbesimi, tashmë është kuptuar si një hile edhe nga fëmijët të cilët, mësojnë në shkollat tona publike.

Nisur nga kjo, mesnata është identifikuar si koha e transformimit të madh. Punët e mëdha kryhen natën. Mashtrimet optike, prishen dhe shihen edhe koalicionet më sekrete. Disa mendojnë se ky koalicion ka ekzistuar gjithnjë, në prapavijë dhe se e ka drejtuar jetën ekonomike, politike të vendit, pavarësisht kush i ka ngritur gishtat në parlament. Grindjet publike, kanë qenë veç pakënaqësi me copën e kulaçit. Disa mendojnë se edhe krizat nëpër të cilat kaluam vitet e fundit, në fakt ishin produkt i (mos)marrëveshjeve nën rrogoz. Ajo që nuk donin të votohej, sipas marrëveshjes, njëra palë e kundërshtonte ndërsa tjetra, bënte sikur nuk po arrinte të bëjë numrat, kështu që faji mbetej jetim.

Populli, lum populli, kënaqej me debatin e madh, që e bënin të pavarurit nëpër media, të cilët në vitet e fundit shanin martirët e parë të shoqërisë civile dhe gazetarisë që u patën bashkuar me “shefin” për të kontribuar. Kësaj radhe u varën, në mënyrë masive. Mos shihni në çfarë lista janë, se hynë për të marrë kalanë nga brenda. Mos i gjykoni se janë duke lëpirë gjithçka që kishin pështyrë viteve të kaluara, apo se po tregojnë talent politikanësh që në start, duke na bindur se po sakrifikohen që po hyjnë në politikë.

Kështu, magjia e opozitës që paraqet alternativë qeverisëse, çkapjen e shtetit, u prish, pikërisht në mesnatë, kur u pa se në fakt koalicioni ka qenë funksional shumë kohë para se të shpallej. Me këtë akt “armiqtë” e deridjeshëm, si me shkop magjik u shndërruan në trojkën e parë të karrocës së re qeverisëse. U shuan edhe klithmat nga “Arbëria” për divorcin me krimin, kur e panë se askush nuk po ua vë veshin. Euforia e pajtimit të vëllezërve dhe krijimi i koalicioneve të natyrshme, vijave të moçme, po e formësojnë magjinë e re, e cila ka për detyrë të e mbajë elektoratin në ankth dhe shpresë, deri te zgjedhjet e reja të jashtëzakonshme, natyrisht.

Pra, qysh po duket, këpuca e të Përhiturës, nuk ka humbur nga hutimi, as nga ngutja, por ishte veç një trik i thjesht për me e gjet lidhjen, që përralla me pas një fund të lumtur, pra me e gjet koalicionin funksional për tri vjetët e ardhshme. Dihet se ende pa përfunduar mandati, qeveria do të (vetë)rrëzohet përsëri. Nuk duhet ndonjë arsye, thjesht, vjen momenti magjik edhe këmba e majtë, e PDK-së thyhet në gju dhe koalicioni rrëzohet. Nganjëherë dridhet vetëm paterica, pra dridhet partia që i shërben si patericë, partisë e cila është në pushtet edhe kur nuk është. Nganjëherë nuk dridhet asgjë, nuk ka asnjë shenjë tërmeti. Thjesht qeveria epileptike, bie, (vetë)rrëzohet.

I kujtohet ndokujt, saktë, përse u shpallën zgjedhjet e jashtëzakonshme, herën e kaluar? Po ato përpara këtyre? Ndoshta e kemi harruar edhe arsyen përse u shpallën këto zgjedhje të jashtëzakonshme? Ju kujtohen debatet e sinqerta të cilat po zhvilloheshin në parlament kur opozita po i arrinte numrat për të ndërruar qeverinë edhe pse numrat nuk po arriheshin për asgjë tjetër? Askujt nuk i kujtohet.

Përse duhet të ishin të jashtëzakonshme? Sepse pushteti nuk jep kohë që të artikulohet një opsion tjetër. Thjesht nuk lë kohë të konsolidohet asnjë subjekt i ri, asnjë alternativë e re, dhe kësisoj çdo iniciativë e re detyrimisht hidhet në përqafim të njërit nga segmentet ekzistuese. Pra, s’ka ndryshim. Askush nuk e bënë për qytetarët. Kalorës të rinj do i hipni kalit që quhet shtet. Vazhdojmë….!