Fëmijët që gjithnjë ankohen dhe fajësojnë të tjerët

Disa prindër janë në hall të madh me ndonjë fëmijë të vetin dhe nuk dinë si të veprojnë. Fjala është për ata fëmijë të vegjël që orë e çast ankohen dhe i fajësojnë motrat e vëllezërit te prindërit, madje shpesh për kot gjë ose për diçka të vogël e fare pa rëndësi.

Motrat e vëllezërit janë ditë e natë së bashku dhe natyrisht në lojë e sipër nganjëherë edhe ngucen e zihen, por në disa familje gjendet ndonjë vëlla a motër e vogël që ankohet e i fajësojnë shpesh vëllezërit a motrat. P.sh. kur prindërit nuk janë në shtëpi gjatë ditës e kthehen pas pune, paditësi i vogël, fjala e parë që u thotë prindërve, është ankimi për vëllanë a motrën e vet kinse e kanë rrahur, ose u kallëzon menjëherë prindërve se e motra e ka thyer gotën, ose ka ngrënë nga ëmbëlsirat që ka pasë përgatitur e ëma për mysafirët që do t’i vijnë për vizitë, ose p.sh. e motra i ka folur këtë ose atë fjalë të pahijshme, ose ka bërë pa leje këtë ose atë punë, etj.

Ka edhe raste kur paditësi i vogël, poqese mundet në lojë nga e motra ose i vëllai, hidhërohet, i vjen zor për këtë dhe pa një pa dy ia plas vajit dhe ashtu me lot në sy shkon e u ankohet prindërve (më tepër nënës) kinse ata ia kanë bërë me hile në lojë, ose trillon e shpif diçka dhe e padit vëllanë ose motrën për kot gjë a për ndonjë gabim a faj të vogël e pa rëndësi që ata mund të kenë bërë në mungesë të prindërve. Fëmijës së tillë i është bërë pothuajse ves që të ankohet e të padisë gjithnjë të motrën a të vëllanë, duke kërkuar prej prindërve që të hakmerren.

Një qaraman i tillë në të njëjtën mënyrë vepron edhe jashtë familjes, me fëmijët e rrugës, lagjes a banesës me të cilët ai takohet e shoqërohet përherë në lojë. Atij i vjen rëndë dhe inat kur shokët e mundin në lojë, dhe prej zilisë, mbasi s’ka ç’t’iu bëjë tjetër, vjen e u ankohet prindërve të vet, duke i paditur shokët kinse ata e kanë përqeshur a tallur e sharë, ose ia kanë sharë prindërit.

Aq më keq është edhe kur prindërit e tij, sidomos nënat, i marrin kallëp si të vërteta ankesat e paditë e pavend të fëmijës së tyre, u besojnë thënieve të tij pa i vërtetuar mirë. Madje qëllon nganjëherë që ndonjë prind gjaknxehtë, kur e sheh fëmijën e vet duke qarë, ashtu i zemëruar, ngutet dhe i mëshon fëmijës së huaj pa e hetuar e vërtetuar mirë si qëndron e vërteta dhe pa marrë parasysh se fundi i fundit ata janë fëmijë dhe aty për aty ngucen e hidhërohen me njëri-tjetrin dhe aty për aty prapë rregullohen e pajtohen, si të mos kish ndodhur kurrgjë e keqe ndërmjet tyre. Madje ka edhe raste më drastike kur prindërit e të dy palëve, me të cilët më parë kanë pasur marrëdhënie shumë të mira, për arsye të grindjes së fëmijëve, prishen keq ndër veti dhe qëllon të mos flasin me njëri-tjetrin me javë e me muaj, por edhe me vite.

Prandaj prindërit gabojnë shumë kur përzihen në grindjet e fëmijëve, duke i dalë zot të vetit, e duke e qortuar a rrahur fëmijën e huaj, i cili shpesh është edhe fare i pafajshëm. Faji kryesor për këtë bie në rend të parë mbi prindërit e fëmijës qaraman, mbasi ata nuk e njohin mirë fëmijën e vet, ose e kanë atë për hasret, e përkëdhelin së tepërmi, e ruajnë, i dalin Zotit dhe e favorizojnë përtej masës, në vend që ta mësojnë të sillet njerëzisht si me motrat e vëllezërit ashtu edhe me shoqet e shokët jashtë shtëpisë, të mos i fyejë, t’i zgjidhë vetë mosmarrëveshjet që mund të ketë me ta dhe të mos kërkojë të jetë gjithmonë i privilegjuar në lojë prej të tjerëve. Kështu prindi (më tepër nëna), duke mos e njohur mirë qaramanin e vet, i cili orë e çast ankohet e i fajësojnë të tjerët për çdo gjë, e duke mos marrë me kohë masa për pengimin e luftimin e atij vesi, lejojnë që ai fëmijë të shkojë rrugës së gabueshme e të edukohet keq.

Fëmijëve të tillë, të cilët përherë janë mësuar dhe u është bërë shprehi e keqe të ankohen e të fajësojnë vëllezërit, motrat ose shokët e shoqet e tyre dhe gjithmonë përpiqen që me lot në sy të gjejnë me zor gabime e faje te të tjerët, dita-ditës vijnë duke iu shtuar veset e duke u bërë kështu edhe më gënjeshtarë, më kryeneçë, më tekanjozë. Të gjitha këto ndikojnë edhe në formimin e karakterit, të mospavarësisë e të paaftësisë për orientim të fëmijës së tillë në shoqëri në jetën e ardhshme.

Madje është rrezik se, nëse prindërit nuk marrin masa me kohë për t’ia luftuar fëmijës këtë ves të fajësisë së të tjerëve vend e pa vend, më vonë, kur të rritet, kjo mund t’i kthehet në shpifje, ves ky që është cilësi e njerëzve me karakter të dobët. /Telegrafi/