Pragu historik i Ballkanit

Siç duket ka ardhur koha që shqiptarët të dalin në Agora-n e tyre dhe të diskutojnë për fatin e tyre kombëtar dhe historik si dhe për të ardhmen e tyre të vërtetë drejt ecjes dhe bashkimit me familjen e lashtë evropiane. Kjo kohë nuk do të thotë kohë revolucionare as kohë e re, kjo kohë do të thotë vendosje e plotë e fatit dhe të vërtetës së kombit shqiptar si dhe kulturës së tij origjinale evropiane në kohën e ecjes në dinamikën e kombeve demokratike dhe të civilizimit evropian. Duke ditur se shqiptarët kanë pasur një ndërprerje të gjatë të kohës së civilizimit evropian për shkak të pushtimit të egër otoman dhe atij sllav, integrimi i shpejtë në familjen evropiane do të ishte një nga punët më të mëdha dhe të vërteta të elitës së vërtetë intelektuale e politike të kombit shqiptar në tërësi.

Sidoqoftë tani në këtë proces është shumë e rëndësishme që shqiptarët të mos gabojnë dhe të fillojnë të ringjallin kulturën dhe identitetin e vërtetë të tyre me anë të kësaj ata nuk i lejojnë më hapësirë kulturave aziatiko-otomane dhe bizantine-sllave të deformojnë dhe të mbulojnë kulturën e vërtetë dhe identitetin origjinal të kombit tonë. Po ashtu tani duhet që shqiptarët të jenë vigjilent dhe të përgatitur fuqishëm që të mos bien pre e rrymave të ndryshme ideologjike-politike të ardhura nga gjirizet e të vjellave të historisë gjatë procesit të saj në botë. Shqiptarët duhet të kenë parasysh duke ditur se ata kanë mësuar apo edhe do të mësojnë nga përvoja e historisë, ata tani do të duhej të jenë tepër të mençur dhe syçelë që rruga për të ecur drejt së ardhmes kalon nëpër rrugën e zemrës dhe të vërtetës dhe kjo gjithnjë duke nxjerr në dritë atë që është burimore, kulturore dhe shpirtërore brenda qenies sonë kombëtare, në mënyrë që të ecim të sigurt në hapin e kohës dhe të ardhmes në mesin e kombeve demokratike si dhe bashkimit në familjen evropiane.

Gjithashtu tani është koha që të ndalen terapitë (makutëritë) po ashtu edhe mashtrimet si nga brenda ashtu edhe nga jashtë, pastaj të ndalen lojërat e rrezikshme politike dhe diplomatike, sepse çdo proces që nuk mbështet në realitetin dhe kohën e volitshme është i dedikuar të dështoj dhe të sjell ndërthurje të mëdha në të gjitha aspektet. Ndërkaq mundësit për të ardhmen i jepen vendeve vetëm nëse ata nuk mbartin mbi veten e tyre mëkatet e historisë dhe të jetuarit akoma nën hijen e miteve dhe marrëzisë. Prandaj në lidhje më këtë duhet theksuar sidomos në këtë proces është absurde t’i jepet mundësia Serbisë për t’u anëtarësuar në Bashkimin Evropian pa i prerë rrënjët e nacionalizmit të egër, iluzioneve dhe miteve të saj, si dhe pa një transformim të mendësisë politike në përgjithësi. Po ashtu është absurde që Serbia të kaloj lehtë pragun ballkanik pa i ulur gjunjët ndaj krimeve të bërë në gadishullin ilirik.

Hyrja e Serbisë në pragun evropian si e tillë do të ishte një ngjitje e gjembës në trupin e Unionit Evropian. Nga kjo duhet nënvizuar se dialogu është i padobishëm, i pafrytshëm. Ky dialog nuk do të duhej të ndodhte. Nëse bashkësia ndërkombëtare mendon që dialogu është një urë në mes të këtyre vendeve, ky është gabimi më i madh i saj. Gjithashtu me anë të dialogut nuk mund të bëhen fqinjë të mirë Serbia dhe Kosova, duke ditur diskrepancat e mëdha në mes tyre. Sepse, përderisa Serbia nuk e pranon realitetin e ri në gadishullin ilirik si dhe përderisa nuk kërkon falje për gjenocidin e bërë, ajo nuk mund të bëhet fqinje e mirë me guackat mbi kokë dhe barrën në kurriz.

Sa i përket rrugës së shtetit të mbikëqyrur të Kosovës, ajo është ende larg idealit evropian dhe kjo për shumë arsye, duke u nisur nga problemet e brendshme morale e politike, ekonomike, pastaj deformimet kulturore dhe shpirtërore e deri te korrupsioni, krimi i organizuar, rreziku nga terrorizmi, rreziku nga përmbysja e rendit demokratik dhe vënia e damkës vdekjeprurëse të një lloj “shteti islamik”. Po ashtu Kosova nëse nuk e sqaron në tërësi pozicionin e saj, edhe këtë jo në mënyrë psitaciste, por me tërë qenien e saj dhe pa asnjë mëdyshje apo sykeqësi,apo edhe mashtrim, duke jetuar me dy lugë, herë duke shfaqur dashurinë për pushtuesit “sulltanat”, e herë duke veshur petkun e gjoja të demokracisë perëndimore, respektivisht evropiane. Pa i hequr qafe këto deformime kulturore e shpirtërore apo këto kultura të huaja të pushtuesve në jetën e popullit shqiptar dhe pa një përcaktim të qartë të pozicionit të Kosovës, si dhe pa një transformim rrënjësor, çdo përpjekje do të jetë e kotë dhe pa asnjë frytë drejt së ardhmes së vendit.

Ndërsa sa i përket “zgjidhjeve kreative” që po trumbetohen nga palët, kjo do të ishte një ndër zgjidhjet më të rrezikshme, zgjidhja më eksperimentale që do të mund të prodhonte konflikte dhe zhurmë të madhe politike brenda gadishullit ilirik. Pikërisht kështu edhe ish-Jugosllavia ishte ndërtuar në kuadër të “zgjidhjeve kreative” dhe keqkuptimeve të mëdha. Po ashtu së fundi edhe unioni Mali i Zi-Serbi ishte një “zgjidhje kreative”, por që rezultoi në ndarje të fateve të dy vendeve, sepse kjo zgjidhje ishte absurde dhe e rrejshme. “Zgjidhjet kreative” janë gjithnjë zgjidhje të përpunuara mbi plagët e pashëruara të popujve, dhe nëse kjo merr formën e rrejshme të shërimit, duke i vënë fashën e pasterelizuar dhe me duar e instrumente të papastra. Ballkani pas ndaljes së gjakderdhjeve nuk do të duhej t’i kthehej rrugës së vjetër të rrënimit dhe gjakderdhjeve nëpërmjet “zgjidhjeve kreative”, por do të duhej t’i kthehej rrugës së shërimit të plagëve, pajtimeve dhe vendimeve të drejta historike-politike e diplomatike, vendosjes së drejtësisë së kombeve autoktone dhe ecje së bashku në rrugën e integrimit në familjen evropiane.