O populli im…!

Një ndjenjë e keqe është duke mbizotëruar, një trazim i shpirtit, një ‘sëmundje’ e rëndë interne, të cilës vështirë se po i gjendet ‘kurimi’ dhe filli, e cila çdo ditë e më shumë po na fundos drejt një mjegulline, e që po na e zbeh atë ndjenjën e të qenurit shqiptarë, siç kemi ditur të jemi shekuj me radhë. Shqiptari kurrë nuk e ka pasur zakon të ofendojë vëllanë e tij pse është mysliman apo i krishterë, pse është i pasur apo i varfër, pse është nga fshati apo nga qyteti, pse ka ‘dy ditë shkollë’ ose jo. Toleranca dhe bashkëjetesa gjithmonë kanë qenë karakteristika të shqiptarit, e të cilat na i kanë pasur lakmi gjithë popujt e botës. E tani, kur e gjithë bota mundohet t’i aplikojë këto dy karakteristika, ne po mundohemi t’i zhdukim dhe t’i heqim qafe dhe pikërisht, kur bota po shkon drejt një globalizimi.

O populli im! Pse nuk po i ruajmë traditat tona?! Ku mbeti ajo besa e shqiptarit, që e gjithë bota ja kishte frikën?! Ku mbeti ajo burrëri që na bënte shumë krenarë para syve të botës?! Ku po mbetet ajo vëlladashuria jonë?! Ku është tani toleranca fetare, me të cilën e mahnitëm Romën e Anadollinë, Lindjen dhe Perëndimin?!
Tipare këto, që na bënë superiorë në të kaluarën dhe që bota morri mësim nga ne se si ruhet nderi, fjala e vëllai! Morën mësim se si bashkëjeton një popull që ka të njëjtat tradita, të njëjtën gjuhë, që kanë një komb dhe që ka tri fe, e që mbi të gjitha, nderimi dhe epiteti më i lartë ka qenë të jesh shqiptar.

Por, ku jemi sot o populli im?! Cilët janë ata indikatorë që na e prishën harmoninë?! Çka po ndodh me neve vallë?! Pse gjithë këto kacafytje mes vete?! Oh sa shumë pyetje më vijnë në mendje! Sa shumë mbrapa kemi mbetur! Deri sa bota po zhvillohet, ne jemi të zënë duke u marrë me gjëra koti, si nëpër rrjete sociale, njëlloj edhe në media. Derisa bota sofistikon teknologjinë, industrinë dhe e thjeshtëson jetën, ne merremi me komentime dhe flasim për tema, të cilat as që duhet të merreshin nëpër gojë. Bëhet lajm një ‘hiç’, pa pasur nevojë, i japim dhe i kushtojmë rëndësi të parëndësishmeve, ndërkaq ato primaret i lëmë pas dore. Tha ndonjëri diçka dhe ne patjetër duhet ta komentojmë atë për disa ditë me radhë, duke u bërë lajm kryesor. Nuk e dimë ne që këto trillime dhe këto strategji përdoren për hamendje të publikut dhe shoqërisë, duke ua hequr vëmendjen qoftë nga zhvillimet politike dhe qoftë nga gjërat më me rëndësi.

O populli im, aktualisht ne nuk jemi askund, si popull, si shoqëri, si komb. Nuk jemi askund, derisa çdo ditë është e pamundur të mos dëgjosh lajm nga kronika e zezë se, o u vra dikush, o u gjuajt, o u ther me thikë. Edhe më keq kur këto ndodhin në shkolla, që janë dritaret tona të së ardhmes dhe që na e gjymtojnë ardhmërinë tonë, duke tmerruar nxënës e fëmijë, duke ua futur frikën në palcë, që edhe shkollën mos ta duan më. As shantazhet, presionet e të ngjashmet nuk kanë të ndalur, shkurt e shqip, asgjë nuk po shkon siç duhet.

O populli im, shpresojmë të kthjellohemi në mendime e vepra, shpresojmë ta kthejmë krenarinë e të qenurit shqiptar, të mburremi me njëri-tjetrin gjithmonë, siç po dimë të mburremi me ikonat sportive tonat, të cilët e kanë marshuar botën dhe të cilët te ne po kthehen me suksese të mëdha, me çmime e dekorata, me tituj e trofe. Është ajo shpresa, që na ka mbajtur gjallë gjithmonë, por unë besoj në shqiptarët, besoj në Kosovën, Shqipërinë dhe besoj se në çdo vend ku flitet shqip, do të lulëzojë ardhmëria.