Opinione

Nëpunësit e Pallatit të Ëndrrave

Si rrallë ndonjëherë një llavë e tërë nëpunësish të Tabir Sarajt i ishin vërsulur një individi të shquar të shoqërisë civile. Si problem u kishte dalë “ëndrra e tij për tu bërë President i vendit” – një ogur i keq ky që figuronte në dosjet e tyre.

Seleksionues, verifikues dhe interpretues ëndrrash kishin shpeshtuar hyrje-daljet në Tabir Saraj në një ditë vape korriku, duke mbajtur nën sqetullat e djersitura dosje ëndrrash. Për fat të keq, në Saraj hynte edhe Ambasadori i vendit më mik të Kosovës, Christopher Dell, i cili jo rrallë në vendin mikpritës ishte sjellë më shumë si kauboj sesa si diplomat.

Në Saraj ëndrrën e kishin parë si shumë të rrezikshme, ndaj donin ta vrisnin qysh në nistë: ta zhbënin me çdo kusht.

Shumica njerëz të medias dhe për fat të keq edhe një diplomat i huaj, që të gjithë thashethemexhi, shtrembërues fjalësh e situatash, kishin varguar me rend sulmet e tyre në gazetat ditore njeri pas tjetrit, duke u përqendruar më shumë në ofendime e akuza personale, sesa në çështjet parimore. Ngjante sikur thurnin plane në stilin ”shkruaj ti sot, se unë shkruaj nesër”, apo “futi edhe këta paragrafë të mi në tekstin tënd”.

E nisi Ambasadori. E akuzonte Vetonin se i ishte vardisur Hashim Thacit të bëhej President. Një fjali që realisht pak njerëz e besojnë. Vetoni në anën tjetër thoshte se ai ishte në pushime në bregdet, kur Delli e kishte marrë në telefon duke e lutur që ta pranonte postin ngase ato ditë Prishtina po kalonte ditë shumë të ftohta: po përballej me krizën presidenciale, ndërsa faktori ndërkombëtar po kërkonte dikë jashtë spektrit politik për të marr postin e unifikuesit të vendit. E sikur të mos mjaftonte kjo, çdo minutë pritej me frikë edhe publikimi i raportit-bombë nga Raportuesi i Këshillit të Evropës, Dick Marty, ndërsa Prishtina zyrtare tashmë e dinte përmbajtjen e tij.

Chrisi i Beratit kishte ngelur në përgjithësime dhe po notonte në një fushë thashethemnajash pa argumentuar atë që kishte deklaruar, për dallim prej Surroit i cili kishte shpjeguar gjer në hollësi biseda, ngjarje e pjesëmarrje. Delli as sot nuk po e mohon versionin e Vetonit se Ambasadori kishte qenë i pari që i kishte telefonuar. Për më tepër ishte marrë me familjen e Surroit (ata që hyjnë në Saraj vështirë se i shpëtojnë kësaj) me ofendime dhe duke i dhënë këshilla që të shkruaj një libër, por me kusht që ai të ishte ndrikull i librit dhe ta emërtonte personazhin kryesor, me zarf bile.

Delli në debat kishte humbur rrastë. Kishte rënë aq poshtë saqë edhe nëpunësit e Sarajit nuk po e përdornin më si kalë beteje. Maliqi do mundohej ta arsyetonte me “Delli tani shkon e nuk po e sheh të nevojshme të përgjigjet”, sikur të ishte dado i tij, ndërsa debatin e kishte quajtur si krejt të pavlerë.

Spikeri, disi si nëpër hundë po thoshte “priti tash zagarët”. Berati më nuk do përsërisë fraza idioteske si “fali o Chris se nuk dinë çka po bëjnë”. Batoni do të priste si do të përfundojë debati, e varësisht prej përfundimit do të mbante qëndrim. Ndërsa, Iliri po e sheh se e paska shkruar kot elegjinë për ëndrrën.