Mania e telenovelave

Më vjen kur gjatë orëve të mbrëmjes shoh rrugët e qytetit pa gjallëri e dinamikë. Sa keq më vjen kur di se televizioni po i mban aq afër njerëzit, e posaçërisht gjininë femërore. Nuk do të më vinte keq po t’i mbante kaq afër diçka që ia vlen, por me këto seriale që tash e sa vite kanë pushtuar mediat tona, vërtet ndihem keq.

Në skemën programore të kanaleve tona është e pabesueshme se sa shpesh ta vranë syrin fjala “serial”; është e pabesueshme se sa shpesh dëgjoj në rrugë njerëz që diskutojnë këto seriale si temë të tyre të përditshme; është e pabesueshme që në këtë kohë kur koha është tepër e vlefshme, njerëzit e shpenzojnë atë duke u marrë me seriale latino-amerikane dhe tani ato turke. Jam dakord që të shfaqen telenovela në media, e sidomos të atilla që paraqesin jetën reale dhe përmbajnë vlera si edukative, arsimore e kulturore, por s’jam aspak dakord me këto telenovela që për temë kryesore kanë një dashuri të dështuar, tradhtinë, dhunën, krimin, vrasjen, mos edukim… e posaçërisht kur këto shfaqen jo vetëm çdo dite, po edhe reprizohen pothuajse 3 herë në ditë.

Dua të ndalem tek serialet turke që transmetimin e tyre mund ta quajmë si “rikthim” i interesimit të shqiptarëve për këto telenovela. Gjithçka filloi me serialin “Jetë e hidhur” ku për protagonist kishe Mehmet Kosovalin, që ndezi zemrat e shqiptarëve kur dëgjuan mbiemrin Kosova! Fillimisht të gjithë menduan se seriali kishte të bënte edhe me Kosovën si vend, po si duket Kosova nuk u bë pjesë e atij.

Por, kjo nuk i zhgënjeu aspak njerëzit dhe ata vazhduan ta adhurojnë protagonistin e fuqishëm – Mehmet Kosovën. Adhurimin e tyre e shfaqën edhe atëherë kur aktori që portetizonte “Kosovën”, Kenan Imirzalioglu, bëri hapjen e Javës së Filmit Turk (sipas Ambasadës turke, ishin qytetarët ata që kishin bërë një kërkesë që ta sjellin në Prishtinë). Atë ditë në sheshin “Nëna Terezë” nuk dihej a kishte ndonjë koncert apo protestë, sepse të gjithë “luftonin” që ta preknin vetëm një herë “heroin” e tyre!

Dhe kështu, edhe pas këtij seriali shqiptarët vazhduan shikimin e serialeve tjera turke. Ndoshta është tradita dhe kultura ajo që po i lidhë shqiptarët me konsumimin e serialeve të tilla turke, sepse siç e dimë kemi disa gjëra të përbashkëta me ata. Por, a po sjellin ndonjë vlerë tjetër ato? A po përcjellin ndonjë mesazh që ty do të hyjë në punë ndonjëherë? A po mëson diçka të re përveç bukurive të Stambollit, që as kjo besoj se nuk është diçka e re!

E njëjta ndodhë me fëmijët. Në kohën kur duhet të bëjnë detyrat e shtëpisë, ata nga prindërit kërkojnë “informata” se pse u nda Mehmeti nga Nerminin!

Serialet turke kohët e fundit janë duke u shfaqur edhe në vendet e tjera ballkanike e deri tek Lindja e Mesme, duke i sjellë Turqisë një audiencë të madhe ndërkombëtare. Gjithçka që e lidh tematikën e serialeve turke me këto vende të sipërpërmendura, është tradicionalizmi – mentaliteti i përafërt që shprehet përmes serialeve.

Kanalet tona janë shumë të frekuentuara nga këso lloj telenovelash. Kjo nuk do të thotë se ato nuk kanë material tjetër për të përmbushur skemën programore të tyre, por se televizionet në të shumtën e rasteve shfaqin atë që shikuesi e do. Dhe, përderisa këto seriale kanë një shikueshmëri shumë të lartë, normalisht që ato do të vazhdojnë të transmetohen.

Pra, shikuesit duhet të vetëdijesohen se çka është në të mirë të tyre dhe çka jo. Jo gjithçka që shfaqet në ekranin televiziv është në dobi tonën. Në raste të tilla, më mirë është ta kujtojmë thënien: “Koha është para”. Shfrytëzojeni çdo sekondë, sepse vlerën e saj nuk mund ta zëvendësosh asnjëherë.