“Kokat gjeniale”

Po filloj me zërin më të shtrenjtë të popullit Faik Konicën: “Liria është e drejta e kujtdo të besojë atë që pëlqen, të flasë atë që ndjenë në zemër, të shkruaj atë që mendon dhe të veprojë si t’i vijë më mirë, mjafton që të mos i bëj dëm askujt”.
Kreativiteti i kësaj analize do të reflektohet në sintezën e horizontit zbërthyes të jetës terminologjike dhe prezente të kolektivitetit analizues ekskluziv dhe degradimit të indologjisë së korezionuar qysh nga luftërat psikologjike të grumbulluara në mese të pafund.

Tempujt e sendimentuar të inteligjencës ekzistenciale janë stolisur me kurora memoriale të krijimtarive të bekuara. Një anëtarësim në të pamundshmen… Do të deshifroj vizionin tim që kohrat që me takojnë mua, vriten në mes veti.
Po më thoni se ku janë varret? A të them se vallëzoi me ideologji të psikikës reale, ushtroj paradoksim, shaj çoroditjet të egoistes e hidhem nga absurditeti i dhunës së vëllimit të papërpunuar.

Estetika e të poshtërve ende sjell motive të pashpresë të insekticidit të prezencës, kërkon sifoni të qelbësirave me mentalitete alarmuese. Tani nuk qëndron sinteza në paralelen e duhur të katakombit provokues, por në protestën masive të luftës ndërlëkurore, qeliza kundër qelizës, e indi kundër indit. Këtu lindi edhe antiteza e kohës dhe çastit. Etiketa të shumta për mungesat në kokat gjeniale të oazave antireflektues. Injorancë e vërtet!!!

Vizion dhe pasion i psikologjisë, rezulton me progresivitet e sesion masiv, të universit revolucionar me sistem të ndjenjës. Kjo garniturë e thurur me shkronja me elite shumëditëse, nuk kërkon nga publicistika praktik të domosdoshme, por vetëm e vetëm një demonologji të arkitekturës së vetë prodhuesit.

Fatkeqësisht njerëzit kënaqen me fatkeqësitë e të tjerëve. Kur bie fara e së keqes disa e ujisin dhe me pasurim presin frutat helmues për tjerët që nuk din apo nuk kanë mundësi t’i shmangen. Por ka raste kur fatkeqësitë e tepërta me çdo kusht nuk janë estetike. Efektet e tyre shpirtërore janë të shkurtra, shpejt fillojnë ngrohen e ftohen. Njësoj siç janë të panevojshme kënaqësitë e tepërta, po aq janë të paarsyeshme kënaqësitë e egërta.

Njëra prej ndjenjave më të bukura, e më të thella shpirtërore është – SHPRESA (për të ofruar apo patur diçka). Për konkretizimin dhe realizimin e qëllimeve, duhet pasur besim në fuqitë tona krijuese dhe optimizëm se progresivja dhe e reja do të triumfojnë mbi regresiven dhe të vjetrën. Për asnjë synim tonin ideali, dëshira dhe shpresa nuk duhet humbur, por asnjëherë njeriu nuk duhet humbur në to! Sepse me punë ndryshohet gjithçka.