ISTERI

Poezi nga: Friedrich Holderlin (1770-1843)
E përktheu: Kristë Shtufi

Eja tani, o zjarr!
Jemi të etur
Ta shohim ditën,
Dhe kur sprova
Kalon nëpër gjunjë,
Ndokush mund ta dëgjojë uturimën e pyllit.
Por, ne këndojmë që ai larg nga Indusi
Ka mbërritur dhe
Nga Alfeu, qëmoti
Atë që është e përshtatshme ne kemi kërkuar,
Jo pa flatra mund
Të valëvisim gjërat e afërta
Drejtpërsëdrejti
Dhe të kalojmë te ana tjetër.
Por, këtu duam të ndërtojmë.
Sepse lumenjtë e bëjnë të punueshme
Tokën. Kur pikërisht bimët rriten
Dhe përskaj tyre ecin
Në verë kafshët ujë për të pirë,

Atëherë edhe njerëzit do të shkojnë te ato.
E këtë ata e quajnë Ister.
Bukur banon ai. Gjethet në lisa digjen,
E dridhen. Egër qëndrojnë
Të vendosura ato, njëra pranë tjetrës; mbi to
Si një masë e dytë del
Kulmi shkëmbor. Prandaj, nuk
Habitem unë, jo, pse ai
Herkulin mysafir e ka ftuar,
Duke ndritur prej larg, nga Olimpi teposhtë,
Për shkak se ai, për vete në kërkim të hijes
Nga Istmosi i nxehtë erdh’,
Sepse plot e përplot trimëri ishin
Në atë vend ata, por, për shkak të shpirtrave,
Nevoja është për freski gjithashtu. Kjo është pse ai zgjodhi më parë
Të vinte te këto burime uji këndej dhe brigje të verdha,
Me aromën e tyre endur majave, dhe të zeza
Nga pylli i pishave, aty ku në thellësi
Një gjahtar me kënaqësi bredh
Në mesditë, dhe ku mund të dëgjohet rritja
E pemëve rrëshinore të Isterit,

Por, ai duket thuajse
Sikur ecën së prapthi dhe
Do thosha se ai duhet të vinte
Nga lindja.
Shumëçka mund
Të thuhej për të. E pse u varet ai
Aq thiktë brigjeve? E tjetri lum,
Rajna, anës ka
shkuar. Jo më kot
Lumenjtë rrjedhin tokës së thatë. Por si? Krejt çka duhet është një shenjë
Asgjë tjetër, e qartë dhe e thjeshtë, që sjell në mendje
Diellin dhe Hënën, pandashëm,
Dhe shkon rrugës së vet, ditë e natë, dhe
ata qiellorët do ta ndjejnë ngrohtësinë e njëri-tjetrit.
Ja përse lumenjtë janë gjithashtu
Gëzimi i Më të Lartit. Sepse si ndryshe do të zbriste Ai
Poshtë? Dhe si Herta e gjelbër,
Janë ata bij të qiellit. Por, tepër i durueshëm
Me duket ky këtu, jo
I lirë, dhe gati për t’u shpotitur. Sepse kur

Në rininë e tij,
I vjen dita të nisë
Të rritet, dikush tjetër, Rajna, atje tashmë
E shpalos lavdinë e tij më lart, dhe si mëz
Kërcëllin dhëmbët duke kafshuar frerin, e shumë larg dëgjohet
vrapi i erërave,
Ndërsa ky qëndron i kënaqur;
Por, shkëmbi ka nevojë për gdhendje
E toka për brazda,
Ndryshe do të ishte e pabanueshme, pa pushim;
Por, çfarë bën ai lum,
askush nuk e di.

Shënim: Himnit ose poezisë së poetit gjerman Friedrich Hölderlin (1770-1843) mbi Isterin – emër ky i lashtë për lumin Danub – filozofi i famshëm gjerman Martin Heidegger ia kushtoi një vepër të terë, duke shqyrtuar në këtë kontekst temat si poezinë, politikën, banimin njerëzor, tragjedinë greke etj.