Anija luftarake e Hitlerit që mbijetoi dy bomba atomike

Më 1 korrik 1946, marina amerikane ankoroi në atolin Bikini qindra anije të ndryshme luftarake; bartësit e aeroplanëve, shkatërruesit, transportuesit, nëndetëset … Nuk kishte një njeri të vetëm në ndonjë kuvertë. Por kjo ishte arsyeja pse kishte mijëra dhi, derra, minj.

Piloti i bombarduesit B-29 nuk ishte shumë i saktë, ai gjuajti disa minuta para orës nëntë bombën atomike të quajtur “Gilda” prej 8,000 metrash, në mënyrë që nga lartësia prej vetëm 158 metra mbi nivelin e detit ndodhi një shpërthim bërthamor prej 23 kilotonë TNT- me një valë tronditëse shkatërruese prej mijëra e mijëra shkallë të nxehtësisë goditi anijet. Gazetat shkruan me rastin e këtij testi për një shpërthim zhgënjyes.

USS Gilliam ishte i vjetër, por përveç tij, vetëm katër anije u dërguan drejt në fund. Problemi ishte se piloti për 649 metra humbi objektivin dhe vala e shokut nuk ishte e njëjtë me atë që kishte llogaritur ushtria. Megjithatë, të gjitha anijet në një rresht u dogjën absolutisht, skelat e çelikut ishin deformuar tmerrësisht … me përjashtim të një anijeje; lufta “Prinz Eugen” mbeti pothuajse e pambaruar.

Vetëm pak ditë më vonë, anija i mbijetoi një testi tjetër bërthamor, këtë herë të saktë, dhe hyri në histori. Ingo Bauernfeind publikoi librin “Prinz Eugen”, duke shpjeguar rrugën e luftanijes në vitin 1938. Hitleri kishte një plan të madh me këtë anije. Ai ishte personalisht i pranishëm në Kiel, kur më 22 gusht Magdolna Horthy, gruaja e kuislingut të ardhshëm hungarez Miklos Horthy pagëzoi anijen.

Tre vjet më vonë, anija e gjatë 210 metra dhe e armatosur me topa të kalibrit 20 centimetra, lundroi drejt Atlantikut së bashku me “Bismarck”, përbindësh monstruoz vrasës çeliku, për të sulmuar anijet tregtare britanike, të cilat në linjat nga SHBA dhe Kanadaja mbanin Britaninë e Madhe në jetë, në mes të pushtimit nazist të luftës në Evropë. “Prinz Eugen”-it shpejt i doli zëri si një “anije me fat”.

Para se të nisej në detyrën e parë më 2 korrik 1940, ajo i mbijetoi bombardimeve të drejtpërdrejta. Së dyti, kur po lundronte, u nda nga “Bismarck” dhe u përball me flotën tregtare britanike pak para se “Bismarck” të fundosej nga Marina Mbretërore Britanike në fund të oqeanit me mbi 2000 vetë në kuvertë. Është gjithashtu e vështirë të imagjinohet se si anija do të nxirrte për të ndarë fatin e luftës së “Bismarck”-ut.

Më në fund, në vitin 1942, anija arriti të shpërthejë bllokadën britanike në La Mansh, dhe u kthye e sigurt në Gjermani. Pjesën tjetër të luftës e kaloi si anije për ushtrime të marinarëve dhe për të transportuar refugjatë gjermanë në Baltik. Fundin e luftës e priti të ankoruar në Kopenhagë si anija më e madhe luftarake e mbijetuar gjermane. Rreth saj, britanikët dhe sovjetët u grindën ashpër se kujt do t’i takojë, transmeton kp.

Amerikanët nuk ishin veçanërisht të interesuar për anijen, por u takoi si një pre e luftës pas tombolës së organizuar nga aleatët, pasi ata nuk mund të binin dakord ndryshe. Ajo hyri në Marinën e SHBA tani si USS Prinz Eugen, me 574 anëtarë të ekuipazhit gjerman që duhet t’i shpjegonin amerikanëve të gjitha detajet teknike.

Inxhinierët amerikanë ishin të impresionuar nga teknika gjermane dhe për t’i inkorporuar ato në  industrinë e anijeve të Marinës së SHBA. Pasi hoqën nga anija gjithë pajisjet luftarake, e dërguan në Paqësor. Si një viktimë e planifikuar e një sulmi testues bërthamor. Pas testit të parë, USS Prinz Eugen me anijet e tjera ishte objektivi edhe në herën e dytë. Këtë herë bomba atomike u vendos në një thellësi prej 27 metrash.

Atoli Bikini u godit nga valë në lartësi  30 metra. Në fund të oqeanit mbeti një krater i thellë nëntë dhe i gjerë 600 metra, dhe lëkundja e tokës në bregun perëndimor të Shteteve të Bashkuara u ndje si magnitudë 5.5. Anija luftarake ‘Arkansas’ u fundos sikur të ishte nga letra.

Transportuesi i aeroplanëve “Saratoga” u fundos gjithashtu. USS Prinz Eugen mbijetoi edhe këtë, por u dëmtua keq dhe në fund amerikanët planifikuan ta godasin me bombën e tretë atomike. Por kjo tashmë ishte shumë e shtrenjtë, dhe hoqën dorë.

Në fund të vitit 1946, anija më në fund tregoi se nuk mund të qëndronte më. Valvolat ishin gati të liroheshin dhe nuk kishte kuptim që të përpiqej të parandalonte fundosjen e saj më 22 dhjetor 1946.