POEZI PËR HIRIN E GREGORY CORSOS NË VARREZAT ANGLEZE NË ROMË

Poezi nga: Gerald Nicosia
Përktheu: Fadil Bajraj

I dashur Gregory për sa kohë të njoha
Të flaknin nga vende të ndryshme
Shikoja Bob Levyn
Normalisht një njeri i sjellshëm
Si të përzinte nga City Lights thuajse ti ishe klloshar
Duke bërtitur: “Ne i duam librat e tu këtu
Ama jo ty!”
(Kishte dalë fjala se ishe futur një natë aty
Dhe kishe grabitur arkën
Ngaqë kishin harruar t’i paguanin honoraret
Ama këtë nuk mund të dëshmoje
Sipas meje.)
Unë e pashë emrin tënd në beton jashtë Vesuvios
Që do të thotë se edhe aty të kanë përzënë përgjithmonë
Pasi iu ke afruar një gruaje të lezetshme dhe
I ke thënë, me një zgërdheshje prej çamarroku
“Unë do të doja të lezetoj piçulin tënd!”
Një natë në Dante’s Bar
(çfarë ironie)
Kur u çove pak peshë
Ata përsëri të kërcënuan se do të të flakin jashtë
Ndërsa ti u the atyre se nëse e bëjnë një gjë të tillë
Do të ktheheshe me “një pistoletë…
Një Roscoe”, dhe se do t’ua kallëzosh atyre qejfin
Barmen ta ktheu me kërcënim:
“Edhe ne kemi pistoleta bile sa të duash”
E ti i the: “O ti hajvan
Nuk po flas për një armë të përnjëmendtë,
Po flas për një breshëri vargjesh të vala
Që kam në mendje!”
Tash kam dëgjuar se ata do të largojnë
Hirin tënd
Nga varrezat angleze në Romë
Ku rrija ulur mbi gurin e varrit tënd prej mermeri
Dhe luaja me macet e egra
Që vinin gjithë ditën e lume për t’i
Bërë homazhe hirit tënd si të maceve
Po thonë se ti nuk po paguan
Faturën tënde të qirasë
Për parcelën e varrezave
Në kohë
Ama kush po paguan faturën
Për Keatsin dhe Shelleyn
Që prehen pranë teje?
Ah, Gregory, shpresoj se
Ata teveqela minukë që
Shkundin të vdekurit
Të zgjohen ndonjë natë
Nga breshëria e valë e mendjes tënde
E ti tua përvëlosh ëndrrat e tyre
Duke u dhënë atyre ankthe të pafundme
Dhe t’ua kallëzosh qejfin një herë e përgjithmonë
Se sall ai që përnjëmend
Ka vdekur
Do të ëndërronte
Për ta gërmuar
Dikë që ende është gjallë
Nëntokë.