LEXIMI I PLATONIT

Poezi nga: Jorie Graham
Përktheu: Gazmend Krasniqi

Kjo është historia
e një rrene
të shkëlqyer, çfarë
rrëshqet nëpër gishta të mi,
gishtat tuaj. Është dimër,
është tej

brenda harkjetës
së njeriut.
Kokëjashtë, me
këmishë të pistë,
pa fjalë, miku im
po bën

ngasje, hobi i tij. Miza
shumë të vogla
i punon me darë
dhe lente.
Ato duhet të jenë
fort të besueshme

ato janë të vërteta – të brirshme,
antenore,
të shpejta dhe tërë tërbim
si diçka
që mbytet. Zemra
i godet rreptë

në dorë. Po i
verbohet
e kush do ta ndjejë
në kopshtin e tij
të vogël? U jep kuptim
prej qimeje

qimeje dreri, që nga papesha
vihet në veprim.
Vdekje e kryer, pamje e kryer,
kjo është
ideja e mirë e tij, çfarë i nget
ditët e marra

në tufë. Më mirë se sa kujtesë. Më mirë
se sa dashuri.
Dikur janë bërë, një grep
nën secilën palë
krahësh, dhe kemi Pranverë,
ndërsa njerëzit

çajnë shtratin e lumit
deri poshtë. Sipër,
yjet lidhin lehtas
kafshët e tyre të uritura.
Së shpejti do ndihen të përmbushura
dhe ikin. Ndërkaq

mbi lum, poshtë lumi, përfytyroje,
e shpejtë në ajër,
në mish e kocka,
në mizërinë
blu, dija jonë
për hovjet e hijshme

prej dreri lehtas përshkon
sipërfaqen.
E mbajtur mend, e pa mbajtur mend,
fundi i fundit
ajo gjallon. Përfytyroje
trupin

ishin dikur
njësi,
këto njerëz përgjatë brigjesh
plot blerim,
që përpiqen me ia hedhë
dhe botë

natyrore thirren