Konflikti që ka zgjatur pothuajse 8 vjet, ja pse fati i Sirisë nuk është vetëm në duart e sirianëve

Lufta civile në Siri ka zgjatur pothuajse tetë vjet që kur u nxit nga Pranvera Arabe në vitin 2011.

Ndërsa presidenti Bashar al-Assad ka mbizotëruar me ndihmën e Rusisë dhe Iranit, shumë lojtarë ende përpiqen të fitojnë kontrollin e territorit.

Me shumë njerëz që konkurrojnë për pushtet dhe kontroll, a do të vijë paqja ndonjëherë në këtë rajon të shkatërruar nga lufta?

Në këtë drejtim shkencëtari politik Ian Bremmer merr një vështrim të thellë në kombet dhe udhëheqësit e përfshirë në konfliktin sirian, shkruan Business Insider, përcjell Telegrafi.

Sipas tij, për të filluar ta kuptojmë këtë luftë, duhet të “njohim” edhe lojtarët e jashtëm.

Së pari është Irani, aleati kryesor i Assadit. Qeveria e tij ‘e kundërshtuar nga disa fqinj armiqësorë arabë, veçanërisht Arabia Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe’ dëshiron të shohë grupet islamike, milicitë rebele dhe armiqtë e tjerë të Asadit të shtypur, por udhëheqësit e saj po shohin gjithashtu të jenë të sigurt se Rusia, aleati tjetër i besueshëm i Assadit, nuk dëshiron ta largojë Teheranin.

Kjo na sjell në mendje Vladimir Putinin e Rusisë. Ai dëshiron të zgjerojë ndikimin e vendit të tij në Lindjen e Mesme. Ai po kërkon të shmangë një betejë të përgjakshme në Idlib që do ta largojë më tej Evropën dhe do ta bëjë më të vështirë të mbledhë fonde për të rindërtuar Sirinë.

Rusia, për momentin, është duke mbështetur ofertën e Turqisë për një armëpushim. Por, sikurse Assad dhe Irani, Putini është gati ta përfundojë këtë luftë dhe durimi i tij gjithashtu nuk është i pakufizuar.

Tjetra është Turqia. Presidenti Recep Erdogan me të vërtetë dëshiron të shmangë një betejë përfundimtare në Idlib sepse ekonomia e Turqisë ka më shumë probleme se sa tani pa një rritje të refugjatëve.

Ata tashmë kanë 3,5 milionë sirianë në kampet e improvizuara në Turqi dhe një luftë e plotë në Idlib do të dërgonte një valë tjetër të turmave të dëshpëruara siriane që po përpiqen të kalojnë kufirin e Turqisë.

Duke vëzhguar nga afër gjithashtu janë udhëheqësit evropianë, veçanërisht ata që udhëheqin vendet që gjithashtu strehojnë një numër të madh emigrantësh.

Pa marrë parasysh mendimet e tyre mbi egërsinë e Assadit, evropianët e dinë se rindërtimi i Sirisë nuk mund të fillojë derisa njeriu kryesor i Sirisë të mos marrë kontrollin e plotë të vendit. Vetëm atëherë, disa nga sirianët që tani jetojnë në Evropë mund të kthehen në shtëpi, duke lehtësuar presionin mbi politikën evropiane.

Në fund të fundit, vlerëson Ian Bremmer, fati i Sirisë nuk i është lënë vetëm sirianëve. /Telegrafi/