Sekreti mbi 100-vjeç: Çfarë ndodhi me kufomat e Titanikut?

Titaniku u mbyt rreth 106 vjet më parë, por detajet e kësaj tragjedie detare nuk janë sqaruar plotësisht.

Anija u mbyt më 15 prill 1912, rreth 740 kilometra nga vendi më i afërt, dhe anija e parë për ndihmë arriti një orë e gjysmë pas fundosjes, shumë kohë pasi viktima e fundit vdiq në det.

Gjegjësisht, temperatura e ujit ishte 2.2 gradë Celsius, ku mbijetesa njerëzore është vetëm 15 minuta.

Nga fundosja e Titanikut jetën e humbën 1517 veta, ndërsa shanset më të larta për mbijetesë patën udhëtarët e klasës së parë, pasi u shpëtuan 63 për qind e tyre.

Në Titanik ishin 20 barka shpëtimi, të cilat mund të strehonin vetëm 1100 pasagjerë, gjysma e atyre që ndodheshin në bord , por kjo ishte në përputhje me rregullat ligjore të asaj kohe dhe u konsiderua e mjaftueshme.

Pavarësisht nga kjo, vetëm 700 pasagjerë mundën të hynin në barkat e shpëtimit, shumica e tyre ishin gjysmë të zbrazura dhe në pothuajse secilën prej tyre kishte ende vende të lira.

Por çfarë ndodhi me kufomat?

E vërteta në lidhje me këtë është fshehur dhe ata që ishin në dijeni nuk dëshironin të tregonin. Por, pas kaq shumë vitesh del në shesh e vërteta e hidhur se kapiteni i një prej barkave shpëtuese, Mackay-Bennet, donte të tërhiqte të gjitha trupat nga deti. Por shpejt e kuptoi se barka e tij ishte shumë e vogël për 334 trupa të gjetur.

Atëherë u mor vendimi kontrovers – ata do të hidhnin kufomat e udhëtarëve më të varfër, atyre të klasës së tretë, duke lënë hapësirë të mjaftueshme për ata që janë në klasën e parë dhe të dytë, transmeton KosovaPress.

Domethënë, mendimi i ekuipazhit ishte se ata kishin të drejta më të mëdha për një varrim dinjitoz. Nga 334 trupat e gjetura, më shumë se njëqind u hodhën jashtë anijes dhe nuk u gjetën kurrë në Oqeanin Atlantik. E vërteta për atë që ndodhi ishte fshehja e telegrameve sekrete, të cilat më vonë u morën nga historianët nga arkivat e fshehtë.

Në telegramin e parë kapiteni shkroi: “Ju absolutisht duhet të sillni të gjitha trupat që qëndrojnë në anijen e shpëtimit”.

Por nga barka e Mackay-Bennett erdhi përgjigjja e shpejtë: “Ne kemi kataloguar të gjitha paratë dhe pronën e vlefshme që u gjetën në trupat e pajetë. A nuk do të ishte më mirë nëse të gjitha trupat të varrosen në det, me përjashtim nëse nuk ekziston dëshira e veçantë e familjarëve për t’i mbajtur?”

Pas korrespondencës më të shkurtër, u ra dakord që trupat e viktimave të udhëtarëve të varfër të hidheshin në ujë, ndërsa ato të pasurve do të ktheheshin te familjet e tyre.