Opinione

Vdekja – lartësim dhe pavdekësi për Ali Podrimjen

DLGj

Disa njerëz jetojnë vetëm në kohë dhe në hapësirë. Dhe kur koha “ndalet”, nëpërmjet vdekjes, dhe hapësira “ngushtohet” nëpërmjet varrit, ata në një mënyrë zhduken, asgjësohen, harrohen, sepse ishin të robëruar, të udhëhequr dhe “viktima” të kohës dhe hapësirave.

Kështu nuk ishte me Ali Podrimjen tonë, sepse ai edhe sa ishte në mesin tonë i gjallë, dhe fizikisht i pranishëm, kishte tejkaluar dukshëm kohën në të cilën jetonte, vepronte dhe krijonte, si dhe hapësirat në të cilat lëvizej.

Krijimtaria e tij poetike, shpirti i tij i madh, krijues dhe frymëzues, mendja e tij e mprehtë, e hollë dhe largpamëse, vizioni i tij kritik dhe artistik, me tipare profetike për liri, vlera e virtyte njerëzore, shqiptare, gjithnjerëzore, atë e bënin njeri dhe poet të shquar dhe të dalluar.

Jam i lumtur dhe i falënderueshëm se e kam njohur, jemi shoqëruar dhe kemi bashkëpunuar në shumë raste, e lëmi, për afro 40 vite, veçmas rreth përpilimit të librit "Lule për Nënën", ku ai, i ndjeri Fahredin Gunga dhe i ndjeri Rifat Kukaj, kanë dhënë "pjesën më të mirë të vetvetes" – siç do të thoshte Nëna Tereze – e që ishin redaktorët anonimë të asaj kohe.

Ishte gjeniu i poezisë shqipe, njeri i cili e personifikoi vuajtjen, dhembjen, pikëllimin e popullit tonë nëpërmjet Lumit.

Pas vdekjes së Lumit, besimi në jetë, në të tashme dhe të ardhme, në Zot dhe në amshim, te Aliu ynë ishte edhe më i madh dhe i pathyeshëm.

Këtu dua t’i përmendi dy ngjarje për mua të paharrueshme me Aliun tonë. Ishte promovimi i Biblës komplete në Prishtinë, në përkthim të Dom Simon Filipaj, botimi i Dritës, në vitin 1994. Pasi u përshendetëm, Ali Podrimja i tha Dom Simonit dhe mua kështu: “Keni bërë mirë që e keni përkthyer dhe botuar në gjuhën shqipe Biblën, sepse aty shumë krijues gjatë shekujve kanë gjetur frymëzime për jetë dhe krijimtari… Tash do ta lexoj dhe shijoj edhe unë në gjuhën shqipe…”.

Dhe, pas pak pushimi, na zbuloi një “fshehtësi” të jetës dhe krijimtarisë së tij me këto fjalë: “Nëse kam krijuar diçka të pavdekshme dhe të përjetshme, frymëzimin tim shpesh e kam pasur nga Bibla dhe në popullin shqiptar. Figurativisht mund të them edhe kështu: “Dorën e majtë e kisha në Bibël, e me dorën e djathtë shkruaja”.

Më 3 prill 2010, në Institutin Albanologjik në Prishtinë, ishte promovimi i botimit të Smajl Smakës, “Shëtitje me Azemin”, botim i Onufrit, me 59 shkrime kushtuar 59 viteve të jetës së Azem Shkrelit. Ideja i kishte pëlqyer shumë të ndjerit Ali Podrimja, i cili me këmbëngulje kërkonte prej Smajl Smakës dhe të tjerëve që të bëhej një gjë e ngjashme edhe për të.

Me botimin e librit përkujtimor të Smajl Smakës, “Pavdekësia e Poetit”, po plotësohet dëshira dhe kërkesa e Ali Podrimjes, si dhe premtimi që ia kishte dhënë me atë rast dhe në shumë raste tjera autori i këtij libri, Smajl Smaka..

Ali Podrimja, tani, i liruar nga koha dhe hapësira, “kronisti” artistik i ngjarjeve tona në 50 vitet e fundit, zëri poetik i Kosovës martire, jeton dhe shijon amshimin, pasi sadopak e përjetoi Kosovën e lirë dhe të pavarur.

Për gjithë atë që ishe dhe je për mua dhe për ne, për krijimtarinë tënde, e cila gjithnjë na freskon, frymëzon dhe mallëngjen, Zoti të shpërbleftë, e ne, miqtë dhe dashamirët tu, mos të harrofshim!