Kur studentët t’i vrasin ëndrrat!?

Bota që ne sot e jetojmë, standardi i jetës në të cilin gjendemi, më parë ishte një ëndërr.

Shumë autorë e filozofë folën shumë shprehje për ëndrrat. Disa i thoshin motivuese e disa edhe më keq, demotivuese, shprehje këto që i bënë optimistët dhe pesimistët të ziheshin për ëndrrat deri sa dolën në skenë shkencëtarët dhe i realizuan ato.

Për ta realizuar një ëndërr, duhet ta kesh! Njerëzit gjatë jetës përballen me sfida të ndryshme, por askush nuk e ka rrugën më të gjatë sesa ai që e di se për ku është nisur. Për ta realizuar ëndrrën tënde, duhet të zgjohesh. Realitetet e brishta na bëjnë që t’i shuajmë shpresat për një jetë më të mirë. Njerëzit tentojnë që të na i pengojnë këto ëndrra, por ata duhet ta dinë që nëse nuk na lënë të ëndërrojmë, ne nuk do t’i lëmë ata të flenë!

Më parë vendin tonë e shihnim me syrin e shpresës, për një të nesërme më të mirë. Vitet kaluan dhe filluam të kuptonim që ne nuk bëmë asgjë të mirë për t’i realizuar këto ëndrra… Sirtarët me kujtime dhe librat me ëndrra u mbushën nga pluhuri, në gërmadhat e kamotshme. Shiheshin vetëm gjurmë të një epoke sa të afërt aq edhe të largët. Ëndrrat fatkeqësisht po vazhdonin të mbeteshin ëndrra.

Rikthimi në kohë më bëri të mendoj se çfarë ëndrrash kishim ne më parë? Kishim ëndërr lirinë, sepse e kishim të ndaluar; kishim ëndërr shtetin, sepse se kishim fare; kishim nevojë për dijen, sepse na nevojitej për t’i realizuar këto dy të parat. Hapëm Universitetin, nisëm aktivizmin qytetar, fituam lirinë dhe fituam edhe një shtet. Ndonëse me problem parapëlqej ta quaj shtet.

Sa idealistë ishin ata njerëz që luftuan me mish e me shpirt për këtë liri. Të tillët kudo që janë, janë duke na përqeshur.

Periudha e ëndrrave kishte perënduar. Fillova të besoj që e nesërmja do më bënte krenar me qytetarët e këtij vendi, siç më bëri e djeshmja. Fillova të besoj që e nesërmja nuk do ta shuante urinë për dije, por do ta shtonte atë. Dhe, fillova të besoj që studentët e së nesërmes do ta bënin universitetin e jo ta kthenin atë në figurën më qesharake që mund të kthehej.

Mora shkas nga zgjedhjet studentore që u zhvilluan këto ditë në Universitetin e Prishtinës dhe dukuritë që vërejta ishin këto: sallat e leximit ishin boshatisur, dyert dhe dritaret e fakultetit ishin bllokuar nga posterët qesharakë të organizatave qesharake; individë të caktuar, me rekuizita partiake duke kërkuar votë (jo duke bërë fushatë, se zaten asnjëra prej tyre platformë nuk kishte), dhe i gjithë ky maskarallëk përcillej edhe me mbështetjen e pakusht të Rektoratit tanimë të diskredituar, duke e ndihmuar “fushatën” me 20 mijë euro të taksapaguesve të këtij shteti.

Me këtë shumë do të mund të pajiseshin fakultetet dhe njësitë e tjera akademike me internet, që është i domosdoshëm dhe tepër i nevojshëm për studentët. Mund të rinovohej ndonjë klasë që do t’ju shërbente më së paku edhe dhjetë gjeneratave të tjera në Universitetin e Prishtinës dhe do të mund të bëheshin edhe investime të tjera që do të shkonin në dobi të studentëve. Në fund të këtij pseudogarimi, doli fitues dikush, por ajo që ishte më e keqja ishte festimi për fitore, nën ritmet e turbofolkut, veçori kjo që e kishte përcjellë gjithë fushatën.

Duke i parë këto zhvillime studentore, kuptova që shpresa shqiptare mund të jetë gjithkund, pos te studentët. Gjithkund mund të shpresojmë, pos te studentët. Të tillët (udhëheqësit e studentëve) nuk të lënë as të ëndërrosh dhe të tillët po flenë të qetë. Nëse ata flenë të qetë, ëndrrat tona do të veniten dhe e nesërmja nuk do të jetë më e bukur. Do të jetë e brishtë dhe e trishtë, do të jetë e zezë.