Opinione

Bujanoci i përlotur

U pikëllova shumë kur iu afrova qytetit tim. Bujanocit i kishte rënë një hije e zezë. Ishte e njëjta hije sikur e vitit 2000/2001, atëherë kur sapo përfundoi lufta e Kosovës, e filloi lufta në Luginë të Preshevës. Kalonim një kufi e shumë postblloqe derisa arrinim në fund në qytetin tim. Xhandarmëria serbe na nxirrte nga autobusi duke na kontrolluar valixhet, duke na nxjerr rrobat një nga një, duke na mbajtur automatikun prapa shpinës dhe duke na kërcënuar pse studionim në Prishtinë e jo në Beograd!

Ishte kohë e tmerrshme. Vetë e kisha përjetuar atë ndjenjë të brishtë. Sot e ndjeva njësoj, sikurse para një dekade, atë hije të zezë, atë stuhi që i kishte rënë sot Luginës!

U ndjeva si e huaj në qytetin tim. U ndjeva si e huaj në shtëpinë time; nuk u ndjeva e sigurt në sheshin tim; nuk e pata atë gëzim të lirisë; e ndjeva që vinte erë baruti, erë gjaku… Mu duk i gjithë qyteti i përlotur.

Më vjen të bërtas e të më dëgjoj e gjithë bota duke thënë: mjaft më, mjaft na përdhosët, mjaft na maltretuat, mjaft na dhunuat, na masakruat.. U bënë 12 vjet nga lufta e Kosovës, e ti Serbi nuk u ndale; u bënë 10 vjet nga lufta e Luginës, ti kurrë nuk u ndale duke u hakmarrë! Deri kur do të jemi të maltretuar psikikisht e fizikisht.

Qëkur jam lindur e jam rritur në Bujanoc, mbaj mend zhurmat e autoblindave të xhandarmërisë serbe. Është bërë e zakonshme kjo zhurmë, të ndjek pas si një hije. Nganjëherë më duket si një vend i mallkuar, e nganjëherë falënderohem që nuk e kanë lëshuar vendin gjyshërit e stërgjyshërit tanë të cilët me shekuj jetuan në këto troje.

Në Bujanoc mërzia më e madhe shkaktohet nga pamundësia për të dalluar kufirin në mes të mundshmes dhe të pamundshmes. Ndërmjet reales dhe joreales. E vetmja ndarje që mund të shihet qartë tani për tani është kufiri Kosovë-Luginë.

Serbia çdo ditë mundohet të bëjë ndonjë incident ndaj shqiptarëve të Luginës së Preshevës. Qëllimi i saj është ta bëjë spastrim etnik në Bujanoc, ashtu siç bëri në Komunën e Medvegjës ku tani vetëm tre për qind e popullatës janë shqiptarë. Syrin e ka në Komunën e Bujanocit, që ta rikthej pushtetin të cilin e humbi në 2002, ku shqiptarët e Bujanocit e fituan pushtetin lokal për herë të parë në historinë e vet. Tani, para zgjedhjeve të Serbisë, Qeveria serbe arreston shqiptarë me motive gjoja se kanë bërë krime lufte.

Sot i gjithë populli është në këmbë duke protestuar e duke kërkuar lirimin e djemve tanë. Të gjithë ishin me lot në sy duke kërkuar lirimin e vëllezërve, të cilët për momentin janë të burgosur në burgjet serbe. Mllefi i padrejtësive s’ka kandar. Nga ana tjetër, ku do të kërkohet mbështetje, në Prishtinë, në Tiranë, në Bruksel apo në Washington?!

Filozofët e analistët nga të gjitha trojet shqiptare po japin “opinione” për problemin e Luginës. Reagimet vijnë nga disa parti politike të Kosovës, Shqipërisë, Maqedonisë, ndërsa ndërkombëtarët heshtin derisa qytetarët arrestohen në orët e para të mëngjesit, duke i trishtuar nënat, gratë dhe fëmijët. Ky është një nga ato momentet kur ti nuk arrin ta kuptosh se si në shtëpinë tënde je mysafir, nuk ndihesh i qetë dhe nuk ndihesh i lirë, sepse serbi të mbanë gjithmonë peng.

Por, kot e ka Serbia. Nuk e japim Bujanocin, edhe nëse me dhunë do më përcjellësh çdo ditë; edhe nëse do t’i arrestosh vëllezërit tanë çdo ditë, duke i rrahur deri tek porta e burgut tënd të mallkuar. Ti nuk mund të më dëbosh, sepse nuk ka forcë që të mos mposhtet, nuk ka fatkeqësi që të mos përballohet nëpërmjet përçmimit.