Diskriminimi ndaj femrës shqiptare

Sot bota ka arritur të hedh hapa gjigantë në zhvillimin e gjinisë femërore! Ajo sot gjendet ne pozicione për krah burrit. Po ta bënë një udhëtim njeriu në disa zona në Shqipërinë e veriut dhe gjetkë mundet me hasë në skena të pabarabarta të gjinisë femërore shqiptare, po edhe ne një pozite shumë të mjerueshme !… Këso pamjesh, sikur të mos jenë fotot si dëshmi, është vështirë ta besosh?

Përmes kulturës, vetëdijes, pabarazisë gjinore të një populli, mund të kuptohet se emancipimi i saj është një proces i domosdoshëm në te mirën e saj dhe te tërë shoqërisë. Nëse emancipimi i saj nuk u arrit në shkallën e duhur, mund te vlerësohet se nuk ke mundur ta ndërtosh atë popull ne skemën e duhur të një populli të zhvilluar. Zhvillimi dhe emancipimi i gruas në shoqërinë e sotme moderne i jap një imazh atij shteti se ne cilën shkallë te kulturës je si popull apo komb. Gjinia femërore nuk është në favor të mirë as ne Shqipëri po as në Kosovë, të e mos flasim për Maqedoni në popullatën shqiptare. Në një shoqëri qe nëpërkëmbet femra shqiptare, atëherë nuk ka familje të shëndoshë!
Një pamje rrëqethëse e një gruaje të ngarkuar, njësoj si një kafshë, rrugëve për të transportuar dru.

A thua përse kështu? A thua se jemi akoma aq të pa prapambetur, sa qe mendojmë se këto skena nuk i sheh njeriu? A thua se këto shfaqje, aq te tmerrshme nuk i transmeton bota, shkallen e civilizimit edhe emancipimin e femrës shqiptare, armiqtë e bëjnë si përbuzje, nënçmim, ofendim, ndërsa miqtë tanë me keqardhje i transmetojnë ne mediumet e veta! Qoftë edhe një numër i vogël i këtyre rajoneve, qe mbretëron një konstruksion i këtillë i ndërtimit dhe emancipimit të femrës shqiptare, është një pasqyre negative qe në arenën ndërkombëtare, reflektohet shumë negativisht, edhe ne planin e futjes dhe përgatitjen e popullit shqiptar në integrimin e Bashkimit Evropian!

Pamje e një gruaje e ngarkuar për krah burrit duke pirë duhan, një mentalitet primitiv dhe i papranueshëm për popullin shqiptar, duhet demaskuar, gjykuar dhe nxitje te shkollimit te gjinisë femërore drejt një civilizimi dhe emancipimi si një femër me emancipim evropian!

Lëvizjet për emancipimin e femrës kanë mundësuar që shtete të përparuara të bëjnë sistem të ligjeve, që garantojnë barazinë e dy gjinive në të gjitha sferat e jetës, por megjithatë realiteti të ne është ndryshe, ngase femra përsëri mbeti e pabarabartë. Shkak në vete e kësaj te keqeje ndikon edhe varfëria. Por nëse në këto vende qe dominon varfëria te jetë prezent faktori i shoqërisë civile dhe organet kompetente, atëherë gjendja e familjeve shqiptare në përgjithësi nuk do te ishte aq e mjerueshme.

Sot femra shqiptare në shumë krahina tonat, ajo nuk gëzon as të drejtën që të ulet në tavolinë me burrat. Në shtëpi shtrohen dy sofra njëra për burrat dhe tjetra për gratë. Në raste dasmash edhe tri, shtojcë edhe e fëmijëve qe të mos shihen gratë nga burrat e huaj. Në rast mysafirësh të panjohur, gruaja e çon ushqimin gjer prapa derës, sepse nuk lejohet të hyjë në “Odën e Burrave” kjo është edhe pasojë e ritualeve (fetare islame, qe kanë mbetur si pasoja nga regjimi shume vjeçar i okupimit osman mbi trojet tona), ku e çoroditi mentalitetin dhe kulturën e trashëguar ilire qe ishte një shoqëri përkrah popujve të mëdhenj.

Të jetosh në një situatë të tillë në kohën e sodit, nuk është aspak e këndshme, sidomos në kushtet e një vendi si ky i yni që pretendon t’i bashkohet familjes evropiane. Të duash t’i bashkëngjitësh vendeve të civilizuara, duhet të kesh një shoqëri të tillë përparimtare edhe gjininë femërore, pra një shoqëri të civilizuar, me të drejta të garantuara si nga njëri kah ashtu dhe në kahun tjetër gjinor. Duhet të dy partnerët apo e thënë ndryshe bashkëshortët të kenë të drejta të barabarta sepse nuk mund të kesh një bashkëjetesë normale kur njëri është zot dhe tjetri shërbëtor i urdhrave dhe diktateve.

Pamje e pashembullt e një gruaje duke e tërhequr gomarin, ndërsa burri i hipur në Gomar, duke luajtur rolin e zotëriut, ndërsa gruaja rolin e një skllaveje apo një sherbetoje…!?

Ndryshimet që mund të ndeshësh në një udhëtim nëpër Shqipëri, por edhe në Kosovë, janë të jashtëzakonshme, saqë të shtyn, të pyesësh veten, se sa i madh është vendi ynë? Si ka mundësi që në një vend kaq të vogël të ketë ndryshime kaq të mëdha ne shoqërinë shqiptare? Një gjë e tillë nuk ekziston edhe në vende urbane me një zhvillim ekonomik dhe social siç janë Tirana, Prishtina, Durrësi, Peja, Vlora, Ferizaj, Gjirokastra, Gjakova, Pogradeci, etj. Në disa zona malore dhe vende te varfra gjënë gra që nuk kanë guximin të heqin as shamitë e kokës nga frika bashkëshortit edhe ne temperaturat e larta verore.

Punët e zakonshme për to janë mirëmbajtja e shtëpisë, si puna në ara dhe të merret me ushqimin dhe rritjen e bagëtisë dhe shkele e shko edukimin dhe rritjen e fëmijëve. Diskriminimi i gjinisë femërore në Shqipëri, por edhe në Kosovë, nis që në moshë shumë të hershme. Kjo gjë vihet re që në shkollat 8-vjeçare, por shprehet ma theksueshëm kur vijon shkollën e mesme. Shpeshherë i përshpejtojnë martesat e tyre në moshën e re për t’ju shmangur shkollimit dhe emancipimit përkrah me burrin. Kjo është thjeshtë e turpshme, vajzës i gjendet burrë, me ose pa pëlqimin e saj, duhet të krijojë familje edhe pse ajo është thjeshtë një adoleshente që s’e ka idenë e familjes as përgatitjen. Edhe kjo shpeshherë është nen ndikimin e hoxhallarëve qe kanë ngrit kokë në kohët e fundit në Shqipëri, por edhe në Kosovë me qellim qe femra shqiptare të mbetet e “moralshme” (e padukshme , e pakontakt, e pashkollë, e pavlerë, si synim i një femre të ndershme).

Lind pyetja, ku mundet me mbetur e ndershme një femër kur nuk ka shkollë, kur nuk lexon, nuk ka dijeni, nuk ka kontakt me botën e zhvilluar…? Në aspektin moral 100 here vjen nën ndikimin e presionit të gjinisë mashkullore një femër që nuk ka shkollë dhe është e mbështjellë në ferexhe, se sa një femër qe është e përgatitur në ndjekjen e shkollimit, të kulturës dhe emancipimit. Andaj duhet ta bëjnë një projektligj për mbrojtjen dhe nxitjen e zhdukjes se këtyre dukurive negative ne shoqërinë shqiptare!

Për ligjin dhe kodet të mos të flasim, ato janë në letër, sepse gjer më sot nuk ka raste të ndjekura penalisht nga shteti shqiptar apo në Kosovë për gjera të tilla! Duhet ta bëjnë një projektligj për mbrojtjen dhe nxitjen e zhdukjes se këtyre dukurive negative ne shoqërinë shqiptare. Kjo dukuri ka edhe pasojat praktike kur lidhet një fat bashkëshortor pa përgjegjësi, atëherë shpeshherë vjen edhe deri te shkatërrimi i familjeve bashkëshortore, kështu qe divorcimi gjithnjë është në rritje. Le të mbetet në të ardhmen dhe të shpresojmë që brezi i ri të jetë më i vetëdijshëm për hapat që do të hedhin në të ardhmen, në procesin e zhvillimit dhe emancipimit te femrës shqiptare përkrah femrave bashkëkohore të familjeve të shteteve evropiane.