A jemi të vetëdijshëm se jemi të gabueshëm?

Vetëdija se njeriu është i gabueshëm, është një shans që ai të ndryshohet. Këtë e sugjerojnë edhe mendimtarë të mëdhenj. Çdo njeri, qoftë ai politikan, qoftë artist, apo teolog, mund të gabojë, porse duhet ta pranojë këtë gabim. “Të korrigjohet njeriu, është praktikë që rekomandohet, dhe unë shpesh i referohem kësaj”, thotë njëri nga mendimtarët më të mëdhenj të këtij shekulli, Umberto Eco. Ky mendim, në rrethanat politike shqiptare, duhet të shërbejë si mësim që duhet të praktikohet në të gjitha dimensionet e organizimit dhe të funksionimit nacional. Sidomos mbetet me rëndësi jetike, tashmë kur lipset më shumë se kurdoherë më parë, avancimi i çështjes shqiptare drejt integrimeve perëndimore.

Është më se natyrshme të pranohet gabimi, është e natyrshme që njeriu që punon edhe të gabojë, thonë fjalët e mençura popullore, mirëpo, nuk është e arsyeshme të jetohet në gabime, të mos pranohet asnjëherë faji, dhe, çka është më e keqja, ai të zhvendoset, të hedhet tjetërkund, gjë kjo që po bëhet praktikë e gabueshme në jetën tonë publike. Askush, nuk e pranon fajin se ka dështime, prandaj patjetër shtrohet pyetja se mos vallë qenkemi në parajsë? Realiteti i përgjithshëm na e thotë të kundërtën, dhe këtë madje e di shumica. Atëherë shtrohet pyetja, pse nuk pranohen çalimet, gabimet tona? Ndodhën gjitha këto drama politike, krejtësisht kundër çdo interesi shtetëror, për të cilat do të duhej të turpërohen shqiptarët shumë kohë, dhe askush nuk ndjehet i dështuar, i gabuar, i fyer, i skuqur.

Mediat tona “të famshme dhe shumë profesionale”, sidomos ato elektronike, edhe pse e kuptojnë kush është fajtor për gjithë këtë katrahurë, hezitojnë ta thonë qartësisht këtë. Në një shoqëri të mirëfilltë demokratike, për këso gjërash, shumica e bartësve dhe përgjegjësve publikë, do të jepnin dorëheqje, ndërsa për disa “përgjegjës” tanë kjo u bë vetëm një mundësi për t’i sforcuar pozitat. Në mënyrë të vazhdueshme shkelet dokumenti bazë i shtetit dhe askush se çanë kokën. Është me rëndësi, siç thoshte presidenti Rugova, “të mësohemi të logjikojmë si shtet”, mendim ky që duhet të jetë praktikë e shumë bartësve të institucioneve publike.

Institucionet tona publike, madje “gazetarët e famshëm”, duhet të pranojnë diçka nga ajo që mund të quhet dështim, gabim. Është e natyrshme që njeriu, atëherë kur e sheh se diçka nuk funksionon mirë, t’i ndërrojë idetë, t’i ndryshojë mënyrat e vepruarit. Proklamimi, veprimi i ideve dhe i koncepteve me ambiguitet, në këtë rast mbetet rrezik permanent i politikës kosovare, veçanërisht i spektrit të gjerë politik, në këtë moment të shtetëbërjes së Kosovës. Të tillët, sikur të jenë poetë, flasin me metafora, epitete e atribute personale, madje edhe prej njerëzve me “vlera të dëshmuara”, vlera të atyre kohëve apo të këtyre, që për realitetin nuk thonë asgjë, vetëm se shkaktojnë konfuzitet në opinionin e gjerë.

Se bartësit e institucioneve, të mediave publike dhe atyre tjera, duhet të vetëkorrigjohen, kjo s’do koment. Ata duhet të marrin shembull nga bota e përparuar, kur liderët kërkojnë falje, lusin popullin në mirëkuptim dhe vetëkorrigjohen. Edhe ne, kur të mësohemi të logjikojmë sipas kësaj logjike, do të jemi në gjendje të jemi shoqëri demokratike. Në mënyrë që Kosova të avancohet, shoqëria në përgjithësi të emancipohet, kërkohet një korrigjim i tërësishëm, esencial, madje edhe një ristrukturim, rikonsolidim edhe i partive politike, bartëse të proceseve demokratike në Kosovë, edhe i mediave. Me këtë tempo, ne vetëm do ta thellojmë anarkinë. Një politikë më transparente, me kompetabile me BE-në , SHBA-të, në mënyrë të sinqertë do ta shpëtonte Kosovën njëherë e përgjithmonë, nga kjo gjendje e rënd. Në rrugën e pakrye që gjendemi, dikush duhet të kuptoj se ka gabuar. Të kërkoj falje dhe të lë politikën. Kjo është demokracia. Ky është sistemi demokratik. Këto janë vlerat e shenjta të saj.

(Autorja ka mbaruar Studimet për paqe dhe konflikte dhe marrëdhëniet ndërkombëtare në Suedi)