Vidovdani, ëndrra e këputur mbi Kosovën

Jo rrallë herë popujt të ndryshëm gjatë historisë së njerëzimit janë detyruar të jetojnë nën ombrellën e kushtëzimeve mitike e politike të cilëve konjukturat kanë imponuar ko-ekzistencën në mes të viktimave dhe kriminelëve, të cilët paraprakisht të parët ishin terreni më adekuat për shfryrjen e pasionit të tyre gjenocidial të zhdukjes dhe shfarosjes masive.

Në këtë kontekst në raportet mes tyre, shqiptarët dhe serbët, respektivisht viktima (të mbijetuarit e dhunës, masakrave dhe gjenocidit e spastrimit etnik) dhe kriminelët të cilët në mënyrë të koordinuar, me urdhër dhe bashkërendim të veprimeve të tyre po arrinin të viktimizonin popullin e Kosovës.

Periudha të ndryshme të historisë së këtyre dy popujve ballkanik argumentojnë sheshazi se në asnjë rrethanë politike të sistemit të kaluar nuk ishin të trajtuar të barabartë, madje jo vetëm kaq, ata ishin edhe pre e çdo egoje të tyre, ose thënë më shkurt, vetëm çka nuk mundën të arrinin, se nuk e linin pse ne ju dhimbeshim.

Lufta e fundit është dëshmia mbi të cilën bie gjithë doktrina serbe mbi Kosovën, të rikthyera herë pas herë dhe të mbushura me energji negative sipas konceptit të mitit serb, siç e konsiderojnë Vidovdanin sipas kalendarit ortodoks serb dhe bullgar është festë religjioze ortodokse e cila festohet me datë 28 qershor, ku serbet besojnë në fitoret e mitit të tyre gjenetik.

Ortodoksizmi sllav – serb, ekskluzivisht ua ka thyer gjithmonë qafen vet serbëve. Sa herë që institucionet e tyre,, policët, ushtarët e paraushtarakët e tyre janë bekuar me “ujin pa klor” të priftërinjve të tyre ortodoks, gjithmonë të tillët, fatkeqësisht i ka kapluar mallkimi i bekimit dhe humbja ka qenë fundi tragjedisë së tyre. Çdo herë serbët politikën e tyre e kanë mishëruar me besimin ortodoks dhe në çdo ceremoni shtetërore e publike mjekrat e tyre të zeza, shkopinjtë dhe tymi i zi që del prej tyre i ka mbushur ekranet televizive, madje sikur populli serb kaq shumë është i futur në mitet e tyre sa që vdekja konsiderohet më e rëndësishme se prisha e ëndrrës së tyre mitike.

Edhe vidovdani i “euro 2010” pjesë aktive e ceremonisë së tyre dhe ëndrrës së këputur mbi Kosovën, po vazhdon ti mbaj ende të dehur kundrejt realitetit të ri të Kosovës. Injoranca e tyre vazhdon akoma, primitivizmi klasik i serbëve dhe moskuptimi i rrethanave të reja bënë që të tillët të besojnë akoma mbi botëkuptimet e tyre të vjetra ortodokse, rezultat i së cilës për ta ishte vetëm mallkimi dhe degjenerimi shpirtëror.

Mbi këto baza fetare serbët edhe ushtruan dhunën deri në çmenduri mbi shumë popuj të ish-Jugosllavisë e në veçanti popullin e Kosovës, i cili për ta konsiderohet deserti para çdo fillimi të ushqimit të tyre gjenocidial. Duke pas parasysh shumë fakte mbi të cilat janë përjetuar dhe vërtetuar vuajtjet, tmerret dhe krimet serbe në Kosovë, natyrshëm vije konkludimi se jo që nuk mund të jetojë bashkazi kriminelët dhe viktimat e tyre, por rrugët e tyre tash më janë diametralisht të ndara dhe optika e së ardhmes flet se sa kohë ne ishim të persekutuar prej tyre, po aq kohë do ti duhet pastrimit të një gjenerate të tërë.

Me 28 qershor serbët do të përpiqen të grumbullohen në Gazimestan të Kosovës, me të vetmin qëllim rikthimin e ndjenjave të tyre gjenocidiale, por tani realiteti i ri do tua pamundësoj shijim dhe zbatimin e këtyre ndjenjave ortodokse.

Duke dashur të jemi të bindur se gjenerata e re serbe e orientuar drejt botës perëndimore nuk do të bie pre e këtyre traditave të vjetra mitike ortodokse serbe. Shqiptarët e Kosovës kanë besuar gjithnjë në pragmatizëm e jo në misticizëm, kanë besuar në të vërtetat hyjnore e jo në doktrinat shpërfillëse të religjionit. Andaj dy botë krejtësisht të kundërta në çdo aspekt, si në konstalacionin kombëtar, fetar, tradicional, orientues dhe gjenerues të prosperitetit dhe të ardhmes nuk janë dhe nuk mund të jenë në një çati të përbashkët komunikimi.

Andaj jo rrallë herë popujt të ndryshëm gjatë historisë së njerëzimit janë detyruar të jetojnë nën ombrellën e kushtëzimeve politike të cilave konjukturat kanë imponuar ko-ekzistencën në mes të viktimave dhe kriminelëve, të cilët paraprakisht të parët ishin terreni më adekuat për shfryrjen e pasionit të tyre gjenocidial të zhdukjes dhe shfarosjes masive.

Me gjithë këtë kjo festë ortodokse ka vetëm një “urim”, mesazhin e urrejtjes, nxitjes së dhunës, dhe ekskluzivisht mallkimin historik të vet pjesëmarrësve në këtë manifestim.