Një përgjigje për Putinin

Në raport me agresionin rus ndaj Ukrainës, shumëçka do të varet nga ajo se cili do të jetë hapi i radhës i Vladimir Putinit. Por ajo se çfarë Putini bën, varet jo vetëm nga llogaritjet e tij mbi përgjigjen e mundshme të NATO-s (dhe veçanërisht SHBA-ve), por gjithashtu nga vlerësimi i tij mbi forcën e reagimit të popullit ukrainas ndaj një përshkallëzimi të mëtejshëm nga Rusia. Dhe, për të përmbyllur qarkun, përgjigja ukrainase do të përcaktohet nga reagimi i qytetarëve ndaj një përsëritjeje të agresionit të Putinit në Krime, si dhe nga shkalla me të cilën kombi beson se SHBA-të dhe NATO-ja, janë me të vërtetë në mbështetje të tyre. Taktikat banditeske të Putinit në kapjen e Krimesë mundësojnë disa të dhëna për planet e tij. Ai e dinte që më parë, se pushtimi jo shumë i kamufluar i Krimesë do të kishte mbështetjen popullore të shumicës ruse në gadishull.

Ai nuk ishte i sigurt sesi do të reagonin njësitë e lehta ushtarake ukrainase, të stacionuara aty, ndaj edhe shkoi aty i maskuar, si një gangster mafioz. Në kushtet e një rezistence serioze nga ukrainasit, ai mund të mohonte përfshirjen e vet dhe të tërhiqej. Suksesi fillestar i Putinit, mund ta joshë atë që ta përsërisë ndërhyrjen, në mënyrë më të drejtpërdrejtë, në provincat lindore të Ukrainës(pra jo në Krime ku ka shumicë ruse). Nëse do të ketë sukses, faza e tretë përmbyllëse, mund të jetë direkte, si një kombinim i paqëndrueshmërisë politike me përdorimin, përherë e më të hapur dhe në rritje të forcave ruse, me synim përmbysjen e qeverisë në Kiev.Rezultati do të ishte kështu i ngjashëm me dy fazat e pushtimit të Sudeteve nga Hitleri, pas konferencës së Munihut në vitin 1938 dhe pushtimin e Pragës dhe Çekosllovakisë në fillim të vitit 1939.

Shumëçka do të varet nga fakti sesa i qartë do të jetë Perëndimi për t’i përcjellë diktatorit në Kremlin-një imtim ky pjesërisht komik i Musolinit dhe një kujtimi më kërcënues të Hitlerit – mesazhin se NATO-ja nuk mund të qëndrojë pasive nëse në Evropë shpërthen lufta. Nëse Ukraina shtypet ndërkohë që Perëndimi thjesht vëzhgon, liria dhe siguria e fituar në kufijtë e Rumanisë, Polonisë dhe republikave baltike do të jenë gjithashtu të kërcënuara. Kjo nuk do të thotë që Perëndimi, ose SHBA-të, duhet të kërcënojnë me luftë. Por si hap i parë, nisur nga aktet e njëanshme dhe kërcënuese të Rusisë, Perëndimi duhet menjëherë të njohë qeverinë aktuale të Ukrainës si legjitime.

Së dyti, Perëndimi duhet përcjellë mesazhin-në këtë fazë privatisht, që të mos e poshtërojë Rusinë-se ushtria ukrainase mund të llogarisë ndihmën e menjëhershme dhe të drejtpërdrejtë të Perëndimit, në mënyrë që të rrisë aftësitë e veta mbrojtëse. Në mendjen e Putinit nuk duhet të lihet asnjë dyshim për atë se një sulm i mundshëm ndaj Ukrainës do të precipitonte në një angazhim të zgjatur dhe të kushtueshëm; kurse ukrainasit nuk duhet të kenë frikë se do të lihen që të rrëzohen. Ndërkohë, forcat e NATO-s, në përputhje me planin e organizimit në kushte emergjence, duhet të vihen në alarm. Gatishmëria për vendosjen e menjëhershme të një ure ajrore për transportin e njësive amerikane drejt Evropës, do ishte një hap kuptimplotë, në planin ushtarak dhe politik. Nëse Perëndimi dëshiron që të shmangë konfliktin, nuk duhet të lejojë ambiguitet në Kremlin mbi rrjedhojat e aventurave të reja të përdorimit të forcës në mes të Evropës.

Më tej akoma, përpjekje të këtilla për të shmangur llogaritjet e gabuara, të cilat mund të çojnë drejt luftës, duhet të shoqërohen me riafirmimin e dëshirës së Perëndimit për një bashkëpunim paqësor me Rusinë për të ndihmuar ringritjen ekonomike të Ukrainës dhe stabilizimin e saj politik. Perëndimi duhet të risigurojë Rusinë se nuk po përpiqet që të tërheqë Ukrainën në NATO, apo ta kthejë atë kundër saj. Janë vetë ukrainasit, ata që mund të përkufizojnë afrinë me Evropën dhe qëllimin e bashkëpunimit të tyre ekonomik me Rusinë, në të mirë të paqes dhe stabilitetit në Evropë. Dhe pas zgjedhjeve të tyre të muajit maj, ata mund të rishikojnë disa nga rregullimet për statusin e veçantë për Krimenë, por jo ta bëjnë këtë nën shtrëngimin, apo sulmin e një fqinji që udhëhiqet nga ambicie imperiale apo personale.

(Marrë nga: Shekulli)