“Ne jemi e ardhmja”!

Një shprehje e thënë dhe e dëgjuar me mijëra herë: “Ne të rinj, unë dhe ti, do jemi arkitektët e shoqërisë së ardhme njerëzore. Pas pak vitesh do jemi protagonistë të skenës së historisë” (vallë mos jemi që tani).

Shoqëria njerëzore që të eci përpara kërkon ide të reja, fantazi, romantizëm, kërkon sakrificë e vetëmohim (sikurse mund të kërkojë dhe të kundërtën: d.m.th. që mos kesh asgjë nga këto aftësi për të kthyer prapa e dikujt ndoshta i intereson dhe kjo perspektivë). E megjithatë ne jemi ata që duhet t’i mbartim gjithë këto cilësi. Ne jemi e nesërmja që po agon!

Kështu thonë, e megjithatë shumë prej nesh akoma s’e kemi zbuluar vërtetësinë e kësaj thënie. Ndoshta si kemi bërë kurrë pyetjen vetes: jam unë e ardhmja? Se ne do ta kishim bërë, ne do ta kishim kuptuar dhe do t’i ishim përgjigjur atëherë ndaj shumë prej këtyre ”çudirave” që bëhen sot në botë. Rinia do të reagonte të paktën!

Vërtetë jemi ne e ardhmja? Po vallë a jemi ne të aftë, a i kemi ne këto ëndrra, a kemi dijeni të rolit dhe të përgjegjësisë tonë kundrejt të ardhmes? Po çfarë janë këto detyra dhe përgjegjësi që kam unë kundrejt vetes në radhë të parë e kundrejt gjithë shoqërisë njerëzore njëkohësisht?

”Mua të vetmen gjë që më kanë thënë, është të gjej një punë mundësisht në doganë e të nxjerr sa më shumë lekë, me çdo lloj mënyre”!

Kush më përgatiti mua, për një të ardhme të tillë? Po ëndrra pse duhet të kem? E çfarë jam unë që do mund të ndryshojë botën? Një “bulëz uji në oqean”, ndaj më mirë të rri të bëj qejf, të jetojë jetën time (duke parë TV). Pra, çfarë më duhet për ta ndryshuar botën.

“Pse prindërit e mi që besuan e që kishin ëndrra çfarë fituan? Ja tani as pension nuk marrin”.

A s’janë këto shumë prej pyetjeve dhe mendimeve që kanë shumë nga bashkëmoshatarët tanë, ndaj gjithë atyre që thonë që ne jemi e ardhmja? Po vallë a nuk është detyra e gjithkujt t’i japi përgjigje këtyre pyetjeve?

Jo është detyrë e familjes, e shkollës, e mediave, e shoqërisë – mund të thotë dikush!

”He more pse çan kokën, se dhe prindërit tanë a nuk jetuan si figurantë në ‘filmin’ e jetës së tyre”.

Pse vallë mos rrojmë dhe ne? Po është dhe kjo një rrugë që mund të zgjedhësh, por pavarësisht a do a s’do, pavarësisht a je gati a jo, pavarësisht a je përgatitur shpirtërisht, fizikisht, moralisht për misionin tënd, ti një ditë do jesh ”kapiteni i anijes tënde” (prind, punëtor, specialist, mësues apo deputet…) dhe atëherë do jetë në dorën tënde se këtë anije do ta copëtosh mbi shkëmbinjtë, ose të zbulosh ”Amerikën ”!

Ndoshta duhen kritikuar prindërit tanë (familja është baza për gjithçka), ndoshta sistemin shoqëror ku jetuam fatin e jetën tonë, ndoshta mediat, por dijeni se pavarësisht nga gabimet tragjike që janë bërë, për shkak të gjithë atyre faktorëve që radhita më lartë, pavarësisht që misioni yt është shumë më i vështirë në këto kushte, akoma loja s’është e humbur, akoma ekziston mundësia për t’i ndryshuar gjërat.

Dhe, ne kemi mundësi t’i ndryshojmë e të rregullojmë shumë prej gabimeve të së kaluarës.

Mos të kërkojmë fajtorë për gjendjen në të cilën ndodhemi, por le të mësojmë nga e kaluara duke i mbajtur sytë drejt së ardhmes. Në atë skenë do të luajmë vetë ne dhe pasi të kemi mbaruar në ”rolin” tonë do duhet t’ua lëmë brezave që vijnë.

Kjo është kontrata, këto janë rregullat e ”lojës”. Dhe, diçka tjetër: Mos t’ju lëmë edhe ne fëmijëve tanë një botë si kjo që po na lënë neve prindërit tanë! Ndaj le të fillojmë të mendojmë e të veprojmë duke mos harruar se: ”Ne jemi e ardhmja”!