Kur shqiponjat kosovare guxojnë

Tunku Varadarajan

“Një serb dhe një kosovar ecin në një bar…” Kjo nuk është vi e hapjes së shakasë, por sinjali për një grushtim të menjëhershëm (shakaja vjen më vonë, dhe përfshin FIFA-n, trupin drejtues të futbollit, por e mbaj në vete).

Tani imagjinoni 11 serbë që ecin në një fushë futbolli për t’u përballur me Zvicrën në Kupën e Botës. Po, Serbia siç e njohim, grabitës të gjatë, me zemra hiper-nacionaliste, mbështetësit e saj të akuzuar për betejë, disa prej të cilëve mbanin maskë dhe mbanin pamjen gjenocidale të Ratko Mladiqit, një kriminel serb i luftës i dënuar. Ekipi është i pamëshirshëm homogjen – “uri” ortodoks pothuajse për një njeri. Stojkoviq, Toshiç, Tadiq, Milinkoviq-Saviq, Matic, Mitroviq… Ju e merrni këtë ide.

Zvicra, nga ana e saj, është e panjohur. Ky nuk është vendi i orëve të kruajtjes dhe kantoneve insulare, të hamburgerëve me djathë që votojnë për të ndaluar një praktikë që nuk daton nga William Telli. Është Zvicra e futbollistëve emigrantë të futbollit.

Krahas Lichtsteinersit dhe Zubersit dhe Burkisit, skuadra ka njerëz nga shumë vende më pak të bukura, përfshirë katër futbollistë të etnisë shqiptare. Tre prej tyre janë nga ish-provinca serbe e Kosovës – tani e pavarur, por jo e njohur si e tillë nga Serbia, nga shtrirja e dhunshme ku sipas tyre kjo tokë duhej të çmohej me forcë. Serbia ende e konsideron Kosovën si të veten dhe banorët e saj shqiptarë si ndërhyrje të neveritshme në një narrativë serbe të gjatë të fisnikërisë tragjike.

Pra, ishte një rast i parashikueshëm më 22 qershor kur Serbia luajti ndaj Zvicrës. Loja ishte si lufta për ta mbajtur Kosovën të lidhur me Serbinë: fillimisht serbët lundruan në të gjithë Zvicrën, duke synuar fitoren. Ata shënuan së pari, përmes Mitroviqit në minutën e pestë. Por, Zvicra u kthye dhe fitoi – ashtu siç bënin kosovarët, në një luftë guerile në të cilën nuk kishte engjëj dhe në të cilën kosovarët kishin ndihmë bujare nga NATO.

Serbia është aleati më i ngushtë i Rusisë në Evropë dhe FIFA nuk mund të ketë dështuar ta marrë parasysh këtë fakt në vendimin e saj për të ndjekur penalisht lojtarët zviceran-kosovarë.

Në lojë, zviceranët e mundën Serbinë me dy qëllime kryesore. Ata barazuan me Granit Xhakën, një zviceran-kosovar, dhe më pas në minutën e 90-të, kur Xherdan Shaqiri, një tjetër zviceran-kosovar, shënoi një gol të guximshëm. Shaqiri ka flamurin e Kosovës të ngjitur në atletet e tij, dhe si Xhaka, ai bëri një gjest për turmën pas shënimit të golit që i ka zemëruar aq shumë serbët saqë menaxhmenti i ekipit paraqiti një ankesë me FIFA.

Të dy, Xhaka dhe Shaqiri, kryen një gjest korrekt, gishtat e tyre që synonin të imitonin shqiponjën me dy kokë. Shqiponja është një stemë e shkëlqyer nga stema e Skënderbeut, fisniku i shekullit të XV-të, i cili është “babai” i Shqipërisë. Serbët u ankuan se ishte provokim politik i projektuar për të ndezur turmën, dhe FIFA, FIFA e zhveshur, e zhurmshme, amorale, ka sjellë akuza disiplinore ndaj Xhaka dhe Shaqirit. Nëse shpallet fajtor, ata mund të ndahen nga dy ndeshjet e ardhshme të Zvicrës për Kupën e Botës.

Serbia është aleati më i ngushtë i Rusisë në Evropë dhe FIFA nuk mund të ketë dështuar ta marrë parasysh këtë fakt në vendimin e saj për të ndjekur penalisht lojtarët zviceran-kosovarë. Siç është raportuar në New York Times, tifozët serbë dhe rusët morën pjesë në ndeshje duke kënduar këngët e solidaritetit politik. Rusia nuk e njeh Kosovën si shtet të pavarur dhe pritja e saj për Kupën e Botës është për shkak, në pjesën më të madhe, në marrëveshjen e FIFA-s, kreu i korruptuar i së cilës, Sepp Blatter, mbikëqyri dhënien e të drejtave pritëse.

Shtrirja e akuzave kundër Xhakës dhe Shaqirit nuk është thjesht e dukshme, është moralisht ofenduese, solli nxitjen e një vendi që luftoi për të mohuar pavarësinë e Kosovës. Mbi 10,000 shqiptarë të Kosovës (me një vlerësim më konservator) u vranë në atë luftë. Të dy golashënuesit në fitoren e Zvicrës ishin fëmijët e refugjatëve nga represioni serb i shqiptarëve etnikë të Kosovës dhe shqiptarët e tyre shqiptarë në këtë lojë duhet të shihen si një shprehje e kuptueshme e lehtësimit emocional dhe justifikimit historik.

Këto ishin gjeste që shtypësit e tyre të njëpasnjëshëm gjetën zjarr. Pavarësia e Kosovës është ende anatemë për serbët. Por Serbia duhet të arrijë marrëveshje me një vend të pavarur, të mos përfshihet në një proces gjyqësor të vogël që mban gjallë iluzionin se Kosova i takon Serbisë dhe se shprehjet e nacionalizmit kosovar janë provokime të pafalshme që meritojnë dënimin.

Nëse budallenjtë e pamposhtur të FIFA-s i ndalojnë dy burrat për dy ndeshjet e ardhshme, Zvicra duhet ta marrë këtë fushë me to pavarësisht.

Sidoqoftë, futbolli i Kupës Botërore është gjithçka për shfaqjet e patriotizmit. A nuk fillojmë lojërat me himnet kombëtare? Nuk ka asgjë të keqe me kombin. /politico.eu/