Kur na kritikojnë miqtë

Duke pritur një kryevepër

Na kritikuan e po na kritikojnë e miqtë më të mirë. Duke pasur parasysh lirinë që erdhi pas një shekulli të pushtimit serb, shumë kush ka pritur që penat tona të shkruajnë së paku një poezi e cila do të mund të shndërrohej në himn. Kjo nuk u pa të ketë ndodhur.

Albanologu kanadez Robert Elsie, i cili tash jeton në Gjermani, me të drejtë para sa ditësh në Tiranë deklaroi se tash 12 vjet ka pritur të shohë të botuar një kryevepër shqipe dhe nga autorë shqiptar, por këtë nuk e ka parë këtë deri tash.

Të gjitha botimet e deritashme për luftën e fundit dhe çlirimin e Kosovës dolën të zbehta dhe në të shumtën e rasteve krejt subjektive. Dokumente të panumërta nga lufta e fundit në Kosovë vazhdojnë të mbahen nëpër xhepa e nëpër shtëpi private, në vend se të jenë të sistemuara në arkiva apo muze.

Ajo që u arrit në Kosovë pas njëqind vjet të pushtimit serb nuk u kurorëzua me një vepër e cila do të dëshmonte momentet historike nëpër të cilat kaloi Kosova. Këtë po na e thonë pikërisht ata që na duan.

Reciprociteti dhe vetëdija qytetare

Bllokimi i prodhimeve serbe është vetëm e njëqindta pjesë e reciprocitetit. Vetëdija qytetare për të bllokuar armikun duhet të shtrihet në të gjitha fushat e jetës. Kjo nuk ka ndodhur, e as që po ndodhë as sot, pas gjithë asaj katrahure nëpër të cilën kaluam.

Nuk kalon malli serb vetëm nëpër pikat zyrtare kufitare doganore. Ajo që ndodhë përreth këtyre pikave, duhet të trajtohet ndryshe. Jo vetëm në Jarinje e Bernjak, por edhe përgjatë gjithë vijës kufitare zhvillohen shumë “aktivitete” të cilat do të duhej penguar.

Mediet serbe punojnë në koordinim të plotë me shtetin e vetë dhe kanë strategji të përsosur veprimi ndaj Kosovës, duke dalluar mirë se çka është interes shtetëror dhe ku dëmtohet ai. Në anën tjetër, mediet tona ende nuk e dallojnë se ku fillon e ku mbaron interesi shtetëror dhe çka është dukuri e dëmshme.

Sa programe dokumentare apo shënime me vlerë u panë të jenë krijuar pas lufte nga mediet tona? Mediet tona ende nuk e din ku kalohet pragu i kritikës dhe ku fillon dëmtimi i imazhit dhe vetë shtetit të Kosovës. Është për t’u habitur sa shënime pat për SHIK-un e të thuash asnjë për UDB-në.

Institucionet, përgjegjësia dhe vetëkritika

Akademia e Shkencave dhe Arteve të Kosovës, në vend se të ishte krah i rëndësishëm i drejtuesve politik të shtetit, ajo pas lufte humbi këtë epitet. As Instituti i Historisë nuk qëndron më mirë. As Instituti Albanologjik nuk mund të krenohet.

Në anën tjetër ASHA e Serbisë, që nga përfundimi i luftës e këndej ka vazhduar aktivitetin e saj duke botuar dhjetëra libra e plane kundër shqiptarëve dhe Kosovës.

Bashkësitë fetare të Kosovës më shumë po merren me njëra-tjetrën se sa me armikun shekullor dhe KOS-in, i cili vazhdon të mbetet pararojë e luftës serbe kundër shqiptarëve.

Megjithëse në Kosovë ka me dhjetëra OJQ, ato nuk janë në gjendje asnjëherë që për cilindo problem shoqëror të nxjerrin në rrugë më shumë se disa dhjetëra qytetarë.

Do të bëjmë vepër të mirë vetë atëherë kur ia shtrijmë dorën vëllazërisht më të mirit. Vetëm ata që shesin pallavra nuk e pranojnë egoizmin e dëmshëm që ende përshkon kokat e shumë të vetëshpallurve intelektual

Nuk mund të mburret askush se ka shënime ekzakte për krimet serbe në Kosovë. Nuk ka shënime të përafërta as për dëmet materiale të cilat Serbia ia ka shkaktuar Kosovës.

Duke pasur parasysh se Kosova është vend i vogël, ka pasur mundësi të publikohen me saktësi emrat e të vrarëve në luftën e fundit, por edhe një tjetër me emrat e saktë të të zhdukurve.

Në të shumtën e rasteve publikimet e deritashme vuajnë nga pasaktësia e tyre dhe kjo pastaj zhvlerësohet lehtë nga publikimet e shumta serbe për tema të njëjta.

Dikush po mendon se mund të shes gjithçka në kohën e internetit. Këtë mentalitet duhet harruar sa më parë, sepse sot nuk mund të shitet më dushk për gogla.

Nuk ka edhe një ditë e të mos shohësh shkrime a publikime në shtypin serb që kanë tendencë të hapur inkriminim jo vetëm të shqiptarëve por në radhë të parë të vetë NATO-s, për intervenimin e saj në Kosovë.

Mungon vetëkritika për veprimin qytetar. Duhet potencuar çartë së kush dhe me ç’farë veprimi po i ndihmon Serbisë që të vazhdojë “këngën” e vjetër.

Shumë individë kosovarë ende paguajnë shuma të mëdha mjetesh për një pasaportë a dokument serb.

Kolonat e veturave të atyre “patriotëve” që ankohen para kamerave për pritje të gjata në kufirin serbë duhet të vlerësohet siç e meriton. Tash për tash, Serbia vazhdon të fërkojë duart për pazarin ditor.

Ku mbeti Udha e Kombit?

Shumëkush thjeshtë ka harruar gjithë atë që ka përjetuar populli ynë. U harrua shpejt udha nëpër Shqipëri. Shtrohet pyetja pse u ndërtua dhe po ndërtohet Udha e Kombit? Jo vetëm kaq. Të gjithë ata që sot nuk ndalin për asnjë moment kontrabandën me Serbinë dhe përditë konsumojnë mallrat serbe, bile duke u bërë edhe reklamë të mirë, nuk kanë pse të ankohen për vonesat e tyre në rrugët e Serbisë.

Në zonën kufitare të gjithë kanë përgjegjësi pa përjashtim . Thjeshtë, askush nuk e di më mirë çdo lëvizjeje të dyshimtë atje, se sa banorët anas.