Drejtësi për padrejtësinë

Data e 10 shkurtit përkujton demonstratën paqësore më të fuqishme të Lëvizjes VETËVENDOSJE! dhe ndërhyrjen me brutale të policisë se UNMIK-ut dhe të Kosovës, kundër demonstruesve paqësorë që kërkonin vetëvendosje për Kosovën në vend të negociatave me Serbinë. Atëbotë thirrjes së VETËVENDOSJE!-s për një demonstratë paqësore dhe gjithëpopullore kundër negociatave të Vjenës dhe pakos se Ahtisaar-it, iu përgjigjën me dhjetëra-mijëra qytetarë anembanë Kosovës. Zgjimit popullor pushteti neokolonial i UNMIK-ut, i ndihmuar nga institucionet e Kosovës të asaj kohe, iu përgjigj me armë dhe mjete tjera vdekjeprurëse. Tërë arsenalin që kishin me vete e zbrazën në demonstrues. Si pasojë e dhunës ekstreme dhe përdorimit të plumbave të gomës në pjesët e larta të trupit nga afërsia nga ana e policisë se regjimentit rumun, u vranë dy demonstrues dhe u plagosën lehtë e rëndë dhjetëra të tjerë. Të vrarët ishin Mon Balaj e Arben Xheladini. Populli i Kosovës Monin dhe Arbenin i shpalli dëshmorët më të rinj të vullnetit të popullit për liri dhe vetëvendosje.

Ngjarja e 10 shkurtit përfundimisht e zhveshi UNMIK-un nga maska që mbante me vite, duke e bërë të dukshme natyrën e tij jodemokratike dhe bile terroriste. Atë ditë demonstruesit nuk u privuan vetëm nga e drejta e protestës, por edhe nga e drejta për të jetuar. Krimi i UNMIK-ut me 10 shkurt ishte i shumëfishtë. Pjesëtarët e policisë së saj vranë, plagosën, rrahën, dhe në fund burgosën demonstruesit paqëdashës. Ata që dhanë urdhër që të realizohet ky skenar vrastar dhe ata që ekzekutuan këtë urdhër mizor janë trajtuar nga organet ndjekëse si dëshmitarë, por jo si dyshues të krimit, janë lejuar të ikin e të marrin dekorata, në vend të dënimit të merituar. Të gjitha këto veprime neokolonialiste tregojnë mirëfilli se misionet ndërkombëtare para dhe pas pavarësisë në Kosovë janë mbi çdo konventë ndërkombëtare. Institucionet e Kosovës përveç që e ndihmuan intervenimin e policisë së UNMIK-ut më 10 shkurt, e arsyetuan këtë intervenim duke e quajtur veprim proporcional dhe profesional, ndërsa demonstratën e VETËVENDOSJE!-s e quajtën të paarsyeshme dhe të dhunshme. Në këtë mënyrë institucionet e Kosovës dhe krerët e saj të asaj kohe janë përgjegjës dhe pjesë e krimit që ende nuk është ndëshkuar.

UNMIK-u gjatë sundimit në Kosovë me veprimet e veta kriminale i ka shkelur në mënyrë flagrante të gjitha konventat për të drejtat e njeriut. Liria e tubimit, e drejta për lirinë e bashkimit me një subjekt politik, sindikatë apo shoqatë dhe e drejta e lirisë së shprehjes, janë të garantuara me konventat ndërkombëtare, siç janë: Konveta Evropiane për të Drejtat e Njeriut, Konventa Ndërkombëtare mbi të Drejtat civile dhe Politike si dhe shumë dokumente tjera ligjore.

Politikanët e Kosovës pas presionit dhe rekomandimeve ndërkombëtare kishin krijuar një grup negociator që përfshinte gjithë spektrin politik që quhej Grupi i Unitetit. Më krijimin e këtij grupi negociator i përberë nga të gjitha partitë politike, tentohej që të minimizohej dhe të evitohej çdo mundësi për rezistencë dhe kundërshtime. Pra, të gjithë politikanët pa dallim partie ishin bërë bashkë dhe njëzëri po negocionin në Vjenë vullnetin politik të popullit tonë me Serbinë.

Grupi i Unitetit nuk përfaqësonte popullin, por veten e tij, meqë nuk kishte legjitimitetin e as aprovimin e popullit për negociata me Serbinë. Në asnjë proces jetik politik, populli i Kosovës nuk ishte vendimmarrës e as i përfaqësuar institucionalisht, prandaj e vetmja rrugë për të qenë sovran ishte vetë rruga. Në pushtetet jodemokratike populli është sovran vetëm në rrugë, ngase populli në rrugë nuk shpreh vetëm një pakënaqësi ose revoltë, por sovranitet. Pushteti neokolonialist ia ka shumë frikën pakënaqësive të popullit që e sundon, dhe kur ato kanalizohen në organizim të fuqishëm me parime të qarta, të drejta dhe të qëndrueshme, atëherë pushtetet neokolonialiste përdorin të gjitha metodat shtypëse deri tek vrasjet. Pushtetet e tilla nuk duan qytetari aktive por dëgjueshmeri apsolute politike. Sikur të mos kishte organizime popullore, sot nuk do të kishim asnjë vend me sistem demokratik në botë. Mungesa e demokracisë është mungesë e zgjimit politik gjithëpopullor kundrejt pushteteve jodemokratike. Nuk ka popull që e do tiraninë, por ka vetëm individë tek secili popull që duan pushtet të përhershëm absolut.

Historia na tregon se populli i Kosovës ka qenë gjithmonë aktiv politikisht dhe vital, duke mos reshtur kurrë përpjekjet për liri dhe vetëvendosje. Ne populli i Kosovës i kemi dy rrugë: ose të vazhdojmë me përpjekjet e paraardhësve tanë për liri të plotë, ose ta këpusim zinxhirin e sakrificës dhe të rezistencës shumëshekullore të tyre.
Lavdi Monit e Arbenit!
Lavdi të gjithë dëshmorëve të kombit!