Opinione

Antifraza popull e demokraci

“Ai që ka frikë edhe kur ka të drejtë, nuk fiton” (Aforizëm)

“Në emër të popullit…” sa njeriu është gjykuar, sa njeriu është pushkatuar, sa njeriu është zhdukur përgjithmonë, është sakatosur, është masakruar e ka mbet pa dinjitet e pa identitet. Demofilë të vërtetë ka pak si ka pak drurë të drejtë edhe mali. A mund të jesh demofil pa i ndenjur popullit pranë, pa punuar asgjë për popullin tënd, pa dhënë asgjë për të, pa ia ditur brengat dhe pa e dëgjuar se ku po i dhemb më shumë. Rrinë me shpinë kundër popullit e pandehin se janë demofil. Mjeti kryesor i tyre është demagogjia.

Bëhen aktivë, shkojnë në çdo skutë të vendit thua t’i se s’ka me ta. Shkojnë për ndonjë interes Pro Domo si thonë latinët. Kurrë s’u ka interesuar e nuk u interesojnë brengat e popullit. E mbushin gojën me fjalën “popull” e s’kanë asgjë të përbashkët me të. Pra, populli harrohet, injorohet, mashtrohet.

Këta “gramafona të prishur”, përgjërohen, përdëllehen, i bien në gjunjë popullit, thua ti se janë duke u shkri si qiriri i Naimit e pastaj bëhen të shurdhër e nuk u han palla për askënd. Këtyre “gramafonave” po u çirret maska, po u shtirret zëri, po dihet kush janë, çka janë, ç’po bëjnë e si po veprojnë. Populli po e di si po vendoset, si po abuzohet në emër të tij pa e pyetur kush kurrë! Ata kanë vetëm fjalë, fjalë të mëdha, fjalë që s’mbahen kurrë, fjalë që i merr era.

J. Conrad thotë: ”Fjalët janë armiku më i madh i realitetit”. Edhe në emër të demokracisë po zihet gjithçka që është e errët e në dëm të popullit.

Si u keqpërdor shumë nocioni popull, tash po keqpërdoret edhe nocioni demokraci. Dihet se bota jonë është e mbushur me labirinte. Demofilët në emër të demokracisë po na i mbyllin rrugët nëpër këto labirinte të jetës sonë, çka është në rrezik të biem në një humnerë që s’ka dalje.

Këto dy fjalë të ëmbla e të rëndësishme në leksikun e botës duhet të çmohen e të ruhen si sytë e ballit. Populli e demokracia janë njëshi i njerëzimit. Fjalë këto, si dy xhevahire, duhet të ruhen në dhomën e demokracisë, e pastaj të vihen në shërbim të njerëzimit, e assesi mos të futen ne dhomën e mbrapsht e të shfrytëzohen për qëllime të ulëta të njerëzve shpirtvegjël.

Njerëzit që kanë dashuri të rrejshme për popullin janë pompozë e bombastikë. Kjo bujë e tyre shprehet me një patetizëm të tepruar. Lind pyetja çka fshihet ne shpirtin e tyre? Shpirtvegjëlit gjithmonë janë të gatshëm të thurin tregime të ndyta sidomos për ata që i nënshtrojnë.

Kush po përpiqet ta vë në një topitje të rëndë e të gjatë popullin tonë, kush po abuzon, kush po premton, kush po e ha djersën e huaj, paranë e huaj, kush po rrah gjoks “shteti jam un[“, kush po kërcënon, kush po shiton e zezon mbi supet e këtij populli të shumëvuajtur, kush po monopolizon, kush po kriminalizon, kush po përfiton edhe prej stuhisë, edhe prej mjerimit, kush janë mashtruesit e së keqes, po kush janë tjetër pos ata që rrinë, hyjnë e dalin nga dhoma e mbrapsht e djallit? Këta tipa të kazinove, të hoteleve po luajnë “Va tu” (krejt ose kurrgjë) me popullin e vet.

Besoj se populli tashmë e di kush janë dhe ka fuqi të plotë t’i demaskojë. Të gjithë grandomanët, kainët, marionetatambigët, demonët, judrit, horabecët e shumë e shumë dëmtues të tjerë, me siguri do të sosen nga flaka e demokracisë.