Dorëzimi i pavarësisë

Dorëzimi i mësuesit turk ditën e parë të vitit të ri ishte një akt i pastër nënshtrimi dhe vasaliteti ndaj Erdoganit, i cili Shqipërinë dhe Kosovën po i trajton si qenefin e Perandorisë neotomane. Por akti i turpshëm i besëthyerjes dhe mikbjerrjes tregon shume më tepër se kaq. Ai shënjon trishtueshëm deriven e demokracisë shqiptare e cila lindi si allafrënga dhe po bëhet gjithnjë e më allaturka në afinitetet e kësaj fjalë me despotizmin . Një Kryeministër si i yni që vetëpercaktohet si gjysmë prift e gjysmë hoxhë – shkallë mendore deliri kjo – po sillet si Erdogani, “zëri i Allahut” në Turqi, i cili minaret do t’i përdorë si “raketa” dhe kubetë si “mburoja” ( poezi e tij). Po vret njësoj demokracinë me ligje si ai qe Parlamenti ynë votoi para pak javësh për “shpifjen” e me akte si votimet moniste apo kriminalizimi i politikes lokale e qendrore deri tek klientelizimi i ekonomisë.

Edi Rama dhe maxhordomi i tij në krye të Ministrisë së Brendshme, kinse dy-oksidentalë, kinse dy pro-perëndimorë në thelb, po sillen si dy gra haremi në oborrin e sulltanit duke nëpërkëmbur dinjitetin e kombit, shtetit dhe shoqërisë shqiptare. Këndej i bëjnë lajka deri në jarge dekoratës së lartë që Presidenti Macron i akordoi Kadarese, mbase shkrimtarit me europianistë të Evropes si shpirt e fryme, dhe po atë ditë ulin poturet para Presidentit turk qe standardet evropiane i shkaktojnë të kruara e kollitje.

Rama e bën këtë akt dorëzimi në kundërshti me të gjitha konventat e Brukselit, sepse ndihet i dëbuar nga kontinenti për arsyen sesi qeveris dhe mideja e çon gjithnjë e më afër Erdoganit. Një Shqipëri si Turqia në mënyrën e të qeverisurit është ëndrra e tij që po bëhet realitet. Një gjë e tillë pat ndodhur edhe në Kosove, por së paku Kryeministri Ramush Haradinaj e shkarkoi ministrin e Brendshëm dhe u distancua prerazi duke refuzuar të paguajë haraç vasalësh duke ja lënë në derë Hashim Thaçit dhe institucioneve të dominuar nga veglat e tij.

Por, tek ne s’ka më institucione, ka vetëm një individ dhe mozaik shërbëtoresh kokulur squk rreth tij . Kur nuk zbatohen konventat për një shtetas turk, ato nuk vlejnë as për shtetasit shqiptarë, madje për ata në shtetin e Ramës vlejnë ku e ku më pak. Atë që nuk e bënë Ditmir Bushati, Fatmir Xhafa e Saimir Tahiri, po e bën me kokën ulur e me një zell që meriton përbuzje Sander Lleshi.

Vite më parë Sali Berisha bëri një vizite në Turqi e pat thënë “se nuk më ka rastisur të takoj një turk që të mos ketë gjak shqiptar në vena”. Në fakt, një deklaratë me nacionalizem të fshehur kjo e pak fyese për turqit, po ne këtu në Tiranë ju hakërryem (madje edhe shkruesi i këtyre rrallëve). Edi Rama në krye të “oksidentaleve” qe i pari i cili me tam tame i printe urdisë gazetare, publiciste, ndonjë filozof andej e këtej detit nxorën në pah gjithë arsenalin kundër ish-kryeministrit duke e akuzuar si “vasal” te Turqisë me të padrejtë, edhe pse Berisha ndoqi linjën amerikane për Palestinën dhe aspak atë të Dollmabahçesê duke marrë në këmbim merinë sulltanore . Po ashtu sot reagimi i tij ishte tejet i spikatur . Thjeshtë mbrojti interesat kombëtare dhe në këtë pike meriton respekt të cilin nuk e meriton kurrë njësoj për anëtarësimin e Shqipërisë në Konferencën Islamike.

Unë i pari i kërkoj ndjesë Berishës të tjerët gjithashtu duhet ta bëjnë për etikë profesionale se paku për këtë temë, për këtë marrëdhënie të Kryeministrit të Shqipërisë me Erdoganin, pa bërë kompromis me bindjet e veta përballë Sali Berishes. Në çdo vizitë tek Raisi, Edi Rama humbet nga një cope pavarësie dhe fiton një cullufe haremi . Po kaq opozita nëse sedra kombëtare i intereson me shumë se syshkelja duhet të reagojë dhe jo të fshihet si struci siç bëri me memorialin në kodrat e liqenit ku pat përfaqësuesit e vet të cilët u zhgërryen ne batakun e qurravitjes. Nuk paska një rruge të tretë po vetëm dy. Ose me Erdoganin ose me Evropen. Rama ka zgjedhur Erdoganin. Opozita duhet ta ndajë këtë me pozicion të qartë dhe jo me heshtje oportunistesh, çfarë zgjedh ajo? Deklarata e saj sot ishte thjesht një deklaratë kundër Edi Rames e cila nuk rrokte veçse ne sipërfaqe gravitetin e së ndodhurës.

Dorëzimi i mësuesit është dorëzim i pavarësisë, nënshkrim vasaliteti dhe një kular i rënde mbi qafat tona për atë që na pret në shtetin ku demokracia është vetëm nocion propagandë dhe ku pushteti është në duart e një adhuruesi të despotizmit.