Në fis: Jemi kthyer atje ku ishim, veç fjalët ndryshojnë!

Më habiste Gustave Le Bon kur një shekull më parë theksonte një ide shumë të çuditshme për mua. Ai theksonte te “Psikologjia e turmave” që kur një popull bën një revolucion, për të cilin nuk është i përgatitur sepse elitat e tij janë për faqe të zezë, atëherë ndodh katrahurë: Revolucioni pas pak kohe kthehet në një ndryshim fjalësh, kurse situata vazhdon si më parë, ose rikthehet te pika ku u nis. Revolucioni bëhet një ndryshim fjalësh, me të cilin shprehet i njëjti realitet!

Kam përshtypjen se duke analizuar fjalorin politik të kohëve të tanishme në media dhe në gojët e politikanëve dhe disa pushtetarëve rezulton se edhe fjalët, që përdoreshin një ose dy dekada më parë dhe që mbanin pak erë demokraci, janë zhdukur. Të përmendësh ato sot është mëse qesharake, duken qesharake në sytë e njerëzve.

Imagjinoni sot të përdoren fjalë që nuk kanë asnjë kuptim pas tridhjetë vitesh:

Gjoja demokraci;
Votim i lirë;
Shanse të barabarta për qytetarët;
Qytetar i mirinformuar dhe i formuar;
Mirëqenie;
Konkurrim idesh;
Media të lira dhe të pavarura;
Zhvillim teknologjik;
Kulturë kombëtare;
Demokraci lokale;
Hapje kulturore me Perëndimin;
Treg i lirë…

Të gjitha këto fjalë janë kthyer në forma bosh, pa përmbajtje. Ato që tridhjetë vite më
parë konsideroheshin nga brezi i kohës si ëndrra.

Tani nuk flitet fare për qytetarë, por vendin e kanë zënë pjesëtarët në mitingje, ulur në karrige plastmasi.

Gazetarit të pavarur i thërrasin kadri;
Opozita është një tufë qorrash;
Profesorët janë bandë kopjacësh, që meritojnë veting;
Bujqit, që kanë rendimente qesharake në prodhime, quhen fermerë;
Burri dhe gruaja që rrinë pas banakut të ndonjë kioske quhen biznesmenë familjarë;
Ca vende urbane, që ngjajnë si kampe përqendrimi për autovetura, quhen parkingje;
Librat që shiten nëpër sheshe gjithë pluhur dhe me kopertina tejet të lodhura quhen kulturë;
Një megafon që transmeton gjithë ditën këngë të viteve ’70 quhet media publike…

Gjithë ditën dëgjon këngën “Margjelo”!

Ata që braktisin atdheun, duke ikur nga sytë këmbët, quhen emigrantë ekonomikë të integruar në tregun e lirë;
Njeriu, që bosi e vendos në një listë që ua paraqet votuesve të rrallë dhe që ngre e ul dorën sipas uljes dhe ngritjes së syve të shefit, quhet deputet;
Ngritja e kullave bina quhet rritje ekonomike;
Dhënia e pasurive kombëtare badihava privatëve quhet partneritet;
Letra pa asnjë vlerë në tregun e punës quhen diploma…

Ne kemi shkuar në fis!

Vendimmarrja në kohën e diktaturës varej nga nja njëzet a tridhjetë veta. Nga sa veta varet sot?

Këmbë artisti i huaj nuk shkelte dot në Shqipëri në diktaturë? Sa artistë në vit vijnë nga jashtë në skenat tona sot?

Bëheshin ndo ca dhjetëra filma me metrazh të gjatë shqiptarë. Sa filma shqiptarë, drama etj. prodhohen sot me markën shqiptare?

Në diktaturë punohej kot, në jo pak raste, por edhe bëheshin vepra të mëdha. Sot rrihet kot.

Diktatura të përgjonte dhe të mbyllte gojën, duke të kërcënuar me shkop, internim, vrasje. Sot administrata ka mbyllur veshët dhe nuk dëgjon.

Nuk kishte në diktaturë media të lira dhe pluralitet mediash apo diversifikim opinionesh në media. Çfarë qëndrimi mban pushteti ndaj mediave sot?

Nuk jemi kthyer në fis?

Ku është tregu i lirë sot? Po njësoj si në kohët e vjetra, ku pushteti e kontrollonte ekonominë.

Në fis!

Kthyer atje ku ishim! Fjalët ndryshojnë!