Për Rusinë, Trump ishte një mjet – jo objektiv

Clint Watts

Javën e kaluar, në një vendim për dënimin e avokatit Alex Van Der Zwaan, zyra e prokurorit të posaçëm vuri në dukje se Rick Gates dhe “Personi A” – një figurë e paidentifikuar që ka lidhje me një “shërbim të inteligjencës ruse dhe që kishte lidhje të tilla në vitin 2016 – “ishin duke komunikuar drejtpërdrejt në shtator dhe tetor 2016”.

Pasqyrimi që ka pasur për këtë kërkesë tronditëse – dëshmi për një lidhje të drejtpërdrejtë midis një anëtari të fushatës së Donald Trump dhe inteligjencës ruse – dhe për dosjen e Van Der Zwaanit, u zëvendësua shpejt nga polemika mbi marrëdhëniet e presidentit me një yll të filmave të rritur.

Ka kaluar një vit që kur dëshmova në Komitetin e Inteligjencës të Senatit për ndërhyrjen ruse në zgjedhjet presidenciale të vitit 2016. Zbulimet nga akuzat e Robert Muellerit që nga ajo kohë kanë prodhuar aq shumë qartësi se si Rusia ka ndërhyrë në demokracinë tonë – megjithatë amerikanët duken më të hutuar rreth çështjes së bashkëpunimit të mundshëm me Rusinë.

Kjo është, në njëfarë mënyre, sipas dizajnit – dizajn i Rusisë. Infiltrimi dhe ndikimi i saj në Amerikë është i vështirë për t’u kuptuar, edhe me detaje edhe më të shumta rreth përpjekjeve të ndikimit të Rusisë.

Një pjesë e madhe e fokusit në hetimin e Muellerit ka rënë mbi Donald Trumpin: A e pengoi hetimin? A ishte ai një “Kandidat Mançurian” apo vetëm një aleat rus, nga ideologjia apo interesat e biznesit?

Sipas mendimit tim, si ish agjent special i F.B.I.-së që ka vërejtur infiltrimin e Kremlinit në Amerikë që nga viti 2014, përgjigja mund të jetë asgjë nga këto. Një qasje standarde ruse do të kishte qenë për të ndikuar në z. Trump përmes surrogatëve si z. Gates dhe Paul Manafort, sesa nëpërmjet komandës direkte përmes një individi – në këtë rast, kandidatit dhe pastaj president.

Shërbimi i inteligjencës ruse zhvillon mundësi dhe rrugë alternative gjatë shumë viteve; kur objektivat lindin – si zgjedhja e z. Trump – ata përqendrohen dhe angazhohen në të gjitha pikat kontaktuese në dispozicion.

Zbulimi i javës së kaluar rreth lidhjes së z. Gates është një tjetër provë për të mbështetur këtë pikëpamje. Përpjekjet e Rusisë për ndikim, të njohura nën pseudonimin e Kremlinit si Active Measures, nuk kërkonin një rrugë të vetme në ekipin e Trumpit. Në vend të kësaj, ata synonin një spektër të gjerë të amerikanëve me ndikim për të inkorporuar lehtësisht politikat e tyre të preferuara në kundërshtarët kryesorë dhe kundërshtarë të huaj. Shërbimet e inteligjencës ruse vendosën objektivat e fushatës dhe kompromentuan objektivat e huaja nëpërmjet spiunazhit, por fokusi i tyre kryesor ishte rekrutimi i agjentëve të ndikimit.

Në mënyrë tipike, Kremlini përdor një serë surrogatësh që ofrojnë nxitje biznesi, informacione ose kërcënime që mund të shpjegohen individualisht rastësisht duke maskuar vargjet dhe duke drejtuar duart e zotërinjve kukull të Kremlinit dhe objektivat e tyre. Kur u thirrën nga Kremlini, oligarkët, kontraktorët, kriminelët dhe spiunët (të tanishëm ose të mëparshëm) të gjithë paraqiten mjete për avancimin e sulmit të Presidentit Vladimir Putin në demokracitë.

Ndaj Trumpit dhe fushatës së tij, z. Putin vërejti një mundësi të artë – një njeri i famshëm lehtësisht i influencueshëm, i motivuar nga fama dhe pasuria, një rishtar i politikës së jashtme i rrethuar nga oportunistë të paskrupullt të hapur për manipulim dhe të pavetëdijshëm për mision rus të përmbysjes.

Putini ka arritur sukses aty ku paraardhësit e tij sovjetikë dështuan duke shfrytëzuar paratë dhe hapësirën kibernetike për të depërtuar në mënyrë të lehtë dhe për të ndikuar tek amerikanët dhe duke ruajtur mohueshmërinë e mundshme të përpjekjeve të tij. Dhe loja në terren e Kremlinit “me disa komponentë ” – ndërmjetësit që lehtësojnë komunikimin ndërmjet agjentëve – zhvilloi një lojë më komplekse.

Secila aktakuzë e Muellerit dhe pistë hetimi ndriçon më shumë në rrugët e ndikimit të Kremlinit në rrethin e brendshëm të Presidentit Trump. Z. Van Der Zwaan, vjehrri i të cilit është oligarku rus German Khan, gënjeu hetuesit për bisedat e tij me z. Gates, zëvendësdrejtuesin e fushatës së Trump dhe Personin A, të cilin F.B.I. vlerësoi si një agjent të inteligjencës ruse dhe që shumë besojnë se është Konstantin Kilimnik, një bashkëpunëtor i z. Gates dhe z. Manafort, një menaxher i fushatës të Trumpit.

Dëshmitë rreth qëllimit të Rusisë për të ndërhyrë në zgjedhje janë të shumta, dhe dokumentacioni i marrëveshjeve së anëtarëve të fushatës Trump jo vetëm që ekziston, por po rritet. Hetimi i prokurorit të posaçëm rreth bashkëpunimit sjell eventualisht këto dy pyetje. Së pari, a ka qenë i gatshëm Presidenti Trump apo ndonjë anëtar i fushatës së tij për të koordinuar veprimet e tyre me Rusinë? Dhe a ka koordinuar me dashje presidenti Trump apo ndonjë anëtar i fushatës së tij veprimet e tyre me Rusinë?.

Anëtarët e fushatës Trump me siguri u pajtuan me përpjekjet e ndikimit rus, disa me dëshirë, disa ndoshta me vetëdije. Presidenti e mohon dorën e Kremlinit, qoftë në dijeni apo në mohimin e manipulimit nga miqtë e Putinit. Për Putinin, kjo situatë është gjithçka që ai shpresonte – Amerika është e mbushur me luftë politike dhe është zhytur në hetime, një aleancë e dobësuar e NATO-s vulnerabël nga agresioni dhe një president i Shteteve të Bashkuara që tregon adhurimin ndaj tij, kokëfortë dhe injorant për të kuptuar mashtrimin që Kremlini i kishte orkestruar.

Problemi për presidentin është se injoranca nuk është imunitet. Problemi për Amerikën është se injoranca e ndërhyrjes ruse është dobësi. /The New York Times/Lexo.al/