Kur viti nis me “stupca”!

Viti të cilin e lamë pati nisur me një ngjarje që nuk e pati zgjuar vëmendjen e shoqërisë. Në minutat e parë të dymbëdhjetëmuajshit të ri, në Klinikën Gjinekologjike në Prishtinë pati ardhur në jetë fëmija i parë. Tradita e kërkonte që kjo foshnje të urohej nga presidentja e shtetit, Atifete Jahjaga. Thuhej se ajo ishte bërë gati për këtë gjë, megjithatë vizitën nuk e pati realizuar. Kishte hequr dorë kur kishte marrë vesh se nëna që e kishte lindur foshnjën, ishte një e mitur.

Kështu, ajo kishte vendosur ta diskriminonte fëmijën e parë të vitit e bashkë me të edhe nënën e saj. Më pas, askush nuk e pyeti të parën e shtetit në mos foshnja ishte fajtore që ishte fryt i një nëne 16 vjeçe, apo nëse ishte dashur që nëna e re ta abortonte atë për shkak se ende nuk e kishte arritur moshën ligjore për t’u martuar.

Askush nuk i tha presidentes se edhe në shtetet më të zhvilluara, ka raste kur femrat lindin pa i bërë 16 vjet. Por, kjo ngjarje nuk përbënte temë debati në një kohë kur autobusët po mbusheshin me fëmijë të tjerë që bashkë me prindërit e tyre po mësynin Perëndimin, në kërkim të mirëqenies. Kështu viti nisi mbrapshtë dhe si i tillë përfundoi, si rrjedhojë edhe e protestave dhe krizës politike të mëpastajme.

Shenjat nuk qenë të mira as për vitin në të cilin tashmë kemi hyrë. Nuk besoj që as vetë kryetari i Kuvendit, Kadri Veseli, ka mundur ta parashikojë që viti 2016 do të niste me “Stupca”, kur në prag të ndërrimit të moteve paralajmëroi se ky vit do të jetë më i rëndi që nga paslufta.

Ka plot indikacione që të shtyjnë të besosh se ajo që e ka thënë ish-shefi i Shërbimit Informativ mund të dalë e vërtetë, për aq sa edhe nisja e vitit me “Stupca” të jep për të kuptuar se gjatë rrugës mund të dalin edhe zhvillime të paparashikuara. E mira do të ishte sikur zgjidhja e çdo problemi të kalonte përmes debatit dhe rendit ligjor e jo të manifestohej me veprime të dhunshme. Se cila formë do të dominojë, do ta shohim rrugës. Fillimi megjithatë është i mirë – me debat!

Skeçi i “Stupcave”, në të cilin humoristet satirizojnë “padronët e paqes”, dikur komandantë të UÇK-së dhe ironizojnë atë pjesën tjetër të ushtarëve të devotshëm të lirisë që verbërisht u kanë besuar eprorëve por që nuk kanë arritur ta gëzojnë lirinë, në mos për tjetër, ka arritur ta hapë debatin mbi të kaluarën e një pjese të vogël të Ushtrisë që pretendohet se janë bërë milionerë në rrugë të paligjshme dhe pjesës së madhe të po asaj ushtrie, që presin për ta marrë pensionin mujor. Natyrshëm, debati dominohet nga fryma që i jep mbështetje shumicës që edhe sot e këtë ditë nuk kanë një tretman të duhur në shoqëri, pikërisht për shkak të veprimeve të asaj pakicës që ka uzurpuar e privatizuar pasuritë e përbashkëta dhe që ushtron kontroll mbi pushtetet.

Debati, pavarësisht gjuhës që përdoret, në parim është i shëndoshë, sepse si kurrë më parë, ish-ushtarët dhe shtresa tjetër e shoqërisë janë kurajuar që të flasin haptas për atë që e ndjenjë. Kam lexuar dhjetëra komente e postime në rrjetin social mbi skeçin, pro dhe kundër tij, por vëmendjen ma kanë tërhequr ata që kanë qenë ushtarë. Ajo që më ka bërë përshtypje, është se në asnjë reagim nuk është kontestuar fakti se disa komandantë të luftës janë shndërruar në uzurpatorë të të mirave publike në paqe. Të gjithë flasin për misionin e shenjtë që kishte UÇK-ja – çlirimin. Dhe mirë bëjnë!

Por edhe sikur dikush të mundohet t’i demonizojë çlirimtarët, nuk mund ta bëjë këtë gjë. Krejt çka mund të bëhet është çmitizimi i disa prej figurave që janë pasuruar në emër të lavdisë e që kanë kontribuar më shumë se kushdo tjetër, që të krijohet masa kritike kundrejt tyre. Të jemi të qartë, jo ndaj ushtarëve!

Ambasadori amerikan në Tiranë, Donald Lu, në një rast të ngjashëm, mund ta shtronte çështjen kësisoj para komandantëve. “Nëse i ulni kokat dhe shihni se në dorë mbani një orë që kushton më shumë se pensioni vjetor i një ushtari, atëherë dijeni se nuk jeni të pastër”. Apo mund të ishte edhe më i drejtpërdrejtë dhe të thoshte: “Nëse keni kërkuar nga pushteti t’u japë ndonjë tender dhe në kundërvlerë ua keni dhënë 10 apo 20 përqindëshin, dijeni se jeni edhe korruptues edhe të korruptuar”.

Në këtë pikë, por përmes satirës kanë goditur edhe “Stupcat”. Humoristët edhe po të duan nuk mund ta dëmtojnë imazhin e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, por, këtë gjë në një masë mund ta bëjnë vet ish-komandantët. Ata që sot nuk e dinë datën se kur u themelua Ushtria. Ata që i kanë fryrë listat e “ushtarëve” dhe e kanë mbuluar të vërtetën mbi numrin real të atyre që kapën pushkët për çlirim. Ata që e bënë Fatos Klosin veteran të luftës. Apo, ata, që sot marrin pensione të ushtrisë, pavarësisht se mbajnë poste të larta publike.

“Stupcat” mund të jenë vetëm meritorë që e hapën këtë kaptinë, megjithëse, në gjithë këto vite, gazetarët kanë qenë të vetmit që janë përpjekur të tregojnë se çka po ndodh në vendin tonë. Gjasat për t’i ndryshuar gjërat, si më herët, si tash kanë qenë e janë të pakta, për faktin se një pjesë e prokurorëve dhe gjykatësve kanë qenë e janë të korruptuar.

“Stupcat” arritën ta shpërfaqin ndjesinë që mund ta kenë një pjesë e popullit ndaj disa komandantëve, në rast se nesër ata do të jenë të akuzuar potencialë nga Gjykata Speciale. I gjithë debati po zhvillohet vetëm pak ditë përpara protestave të “opozitës së bashkuar”. Paralajmërimet janë se ato nuk do të ndalen deri në rrëzimin e Qeverisë. Gjasat që t’ia arrijnë këtij qëllimi, pavarësisht formës së veprimit, nuk janë, dhe kështu shpejt do të futemi në procesin e zgjedhjes së presidentit të ri.

Nuk do të varet nga mosvullneti i disa deputetëve të LDK-së për ta votuar Hashim Thaçin për kryetar shteti, sa do të varet prej kryetarit të PDK-së, nëse do të jetë i interesuar ta çojë ose jo vendin në zgjedhje të parakohshme. E, qetësia apo trazirat do të jenë të ndërvarura në masë të madhe nga ecuria e procesit të Gjykatës Speciale. Ky proces pritet t’i prekë pikërisht disa prej komandantëve të luftës. Ata që u bënë subjekt i “Stupcave”.