Vizita e humbësit

Buja që ka shkaktuar vizita private e Tadiqit në Kosovë po merr konotacione të një kundërshtimi të përgjithshëm. Çështja nuk aq e rëndë siç pandehet. Hyrja e Tadiqit në Kosovë nuk ishte spektakulare, ishte e pahetueshme dhe e pavëmendshme.

Vizita e Tadiqit në Kosovë, ishte një vizitë e humbësit, ngaqë nuk ishte një vizitë e një zyrtari sovran, ishte më tepër vizitë e një "mysafiri" të padëshiruar që struket nga pamundësia për të bërë ndonjë sherr më të madh, pas një "dorëzani" të fuqishëm dhe mik të Kosovës, forcave shumëkombëshe të KFOR-it.

Akti i hyrjes, i qëndrimit dhe i kthimit ishte shumë mirë i aranzhuar nga forcat e KFOR-it, ngaqë ata janë forca e vetme e sigurisë së kufijve të jashtëm të Kosovës, ata kanë kapacitetet e vetme teknike që të sigurojnë kufijtë nga ajri. Territori ku ateroi helikopteri është territor me të cilin menaxhon kisha ortodokse, prandaj ndërhyrja eventuale brenda kompleksit kishtar është jo vetëm e panatyrshme por edhe e parealizueshme meqë ajo është pjesë e vlerave kulturore të trashëgimisë ndërkombëtare, të deklaruar nga UNESCO.

Pavarësisht nga kritikat e pareshtura në aspektin e ushtrimit të brendshëm të sovranitetit, është e qartë se Kosova do të vazhdojë të jetë e kufizuar me ndërhyrjet diplomatike nga jashtë. Edhe ashtu vet akti i shpalljes së pavarësisë është një projekt i përbashkët vendor-ndërkombëtarë, parime që duhet të vlejnë edhe në t’ardhmen për të ruajtur "fytyrën".

Ishte e qartë që kryetari serb me paralajmërimin e vizitës pretendonte që të provokonte stabilitetin në Kosovë, por edhe uljen e imazhit të saj në prag të depozimtimit të dokumentacionit voluminoz të Kosovës dhe partnerëve ndërkombëtarë në dobi të aktit se shpallja e pavarësisë së Kosovës ishte veprim i drejtë dhe në përputhje me ligjin ndërkombëtar, meqë pranimet e pareshtura diplomatike janë avokati më i denjë i këtij realiteti.

Nuk është vetëm kjo meqë vetëm njohja e SHBA dhe shteteve tjera më të zhvilluara dhe më të fuqishme diplomatike, janë një dëshmi e mjaftueshme e sovranitetit të pakontestueshëm të saj. Në këtë pikëpamje Kosova tash për tash, është shtet i njohur ndërkombëtar nga 57 shtete, por i kufizuar nga brenda sipas provizioneve ndërkombëtare që rrjedhin nga Marrëveshja e Ahtisaarit dhe pushtetit ndërkombëtar që është vendosur atje.

Përfaqësuesi Civil Ndërkombëtar do të jetë akoma pushteti kryesor përsa i përket zbatimit të çështjeve të "Interesit Vital" siç i përkufizon edhe draft-Kushtetuta e Kosovës, dhe do të ketë autoritete të gjera ekzekutive në këtë pikëpamje, që janë superiore karshi organeve të zgjedhura të Kosovës.

Gjithashtu, prania ndërkombëtare e sigurisë dhe kufizimet drastike për Forcën mbrojtëse të Kosovës (përfshirë numrin e ushtarëve dhe llojet e armatimit) gjithashtu paraqesin një pengesë që Kosova të ushtrojë sovranitet të plotë në aspektin e brendshëm.

Rezistenca politike-diplomatike që po bënë qeveria e Kosovës është e limituar nga kufizimet juridike të përcaktuara në Marrëveshjen Ahtisaari, që është bazë e Kushtetutës së Kosovës, dhe i presioneve ndërkombëtare siç ishte rasti në fillim i rikonfigurimit të UNMIK-t; akti i kundërshtimit të hapur të 6 pikëshit të Moonit dhe kërkesat për largimin e UNMIK-ut nga Kosova janë indikacione të mjaftueshme se qeveria e tashme e Kosovës, aq sa ka fuqi, po iu përmbahet me konsekuencë qëndrimeve të deklarauara pas shpalljes së pavarësisë.