Bravo boksit, dhjetëshe për xhudon, njësh për sportin e Kosovës

Besoj se fytyrat e shumicës së kosovarëve buzëqeshin kur shohin rangimin e shteteve te Ballkanit në listën e medaljeve nga Lojërat e Mesdheut në Algjeri. Pas Kosovës mbesin vendet e tjera të Ballkanit, përfshirë edhe Bosnjën dhe Hercegovinën, Maqedoninë e Veriut, Malin e Zi dhe Shqipërinë. Është ky një sukses i xhudos kosovare që siguroi tri medalje të arta, më shumë të arta se secili prej vendeve të lartpërmendura të Ballkanit. Xhudo morri edhe dy medalje te bronzta duke sjellë numrin e medaljeve në pesë. Përveç xhudos, medalje ka marrë edhe sporti i boksit. Sportistët tjerë vërshuan fundin e tabelave.

Kujtoj që edhe pse Kosova është ranguar më lartë se shumë vende të Ballkanit, Kosova ka sport më të dobët se secili nga këto vende. Kosova ka marrë medalje në vetëm dy sporte, gjë që tregon për një fat të Kosovës që ka një supermen në krye të xudos, dhe një dritë në boks që tregon se në Kosovë mund të ketë vazhdimësi të sportit me të cilin dikur Kosova dominonte Jugosllavinë – në krye me trajnerin Lah Nimani. Pra, krahasuar me rajonin, Kosova ka marrë medalje në më së paku sporte dhe njëjtë me Maqedoninë e Veriut.

Mali i Zi me banorë sa Prishtina, ka marrë 11 medalje në gjashtë sporte, përfshirë pesë medalje në Boks, dy në atletikë, një në xhudo, një në lundrim, një në vaterpolo dhe një në karate – ku Kosova dështoi të stoliset përkundër fjalëve të mëdha të udhëheqësve të këtij sporti.

Bosnja dhe Hercegovina ka marrë 16 medalje në gjashtë sporte, përfshirë edhe notin ku morri tri medalje, në karate, xhudo dhe peshëngritje nga katër medalje, në çiklizëm ku merr një medalje dhe në shenjëtari ku merr një medalje.

Tutje, Shqipëria – që ende nuk ka shijuar ndonjë medalje olimpike dhe sporti, e që është lënë pas dore me përkrahje shtetërore më të ulët se Kosova – gjithashtu arriti rezultat në më shumë sporte se Kosova. Shqipëria u stolis në pesë sporte të ndryshme: në atletikë me një medalje, në gjimnastikë me një medalje, në not me një medalje, në peshëngritje me katër medalje dhe në mundje me tri medalje, dy prej të cilave i fituan çeçenët e natyralizuar në Shqipëri.

Maqedonia e Veriut duket se ka marrë teposhtën dhe i ka përfunduar garat me tri medalje në dy sporte – një në hendboll dhe dy në mundje ku ka një traditë të gjatë.

Besoj se pas shikimit të këtyre numrave, fytyrat e secilit kosovar – pas buzëqeshjes me rangimin si shtet numër 16 në këto gara – do të ndryshojnë grimasat. Buzagazi do të kthehet në rrudhje buzësh.

Në këtë analizë nuk do ta bëjë krahasimin me Kroacinë dhe Serbinë, pasi ato janë në një nivel tjetër.

Për mua kjo analizë tregon se Kosova, sa i përket sportit, nuk ka përparuar shumë. Përkundër shpërblimeve më të larta për medalje në rajon, përkundër një ligji për sponsorizim që garanton të ardhura shtesë, për sportin rezultatet mungojnë.

Cili është problemi?

A është infrastruktura!?

Ndoshta po, por jo gjithkund.

Në palestrën sportive “Boro e Ramizi” të ndërtuar gjatë Jugosllavisë komuniste, edhe pse ka mungesë të ventilimit dhe ka pengesa tjera, hapësira nuk mungon. Ka hapësirë dhe kushte më shumë sesa ka pasur në Pejë në fillimin e suksesit të xhudos.

A është përkrahja komunale apo qendrore, kjo është vështirë të thuhet.

Krahasuar me Shqipërinë, me Bosnjën dhe Hercegovinën, si dhe me Malin e Zi, Kosova nuk ka kushte më të këqija për sport, madje me disa gjëra – siç është ligji për sponsorizim – janë më mirë. Kujtoj se nga tatimpaguesit është bërë shumë. Mendoj se problemet me sportin duhet të kërkohen në mesin e sportistëve, trajnerëve, kryetarëve të klubeve, si dhe te institucioni më i lartë sportiv joqeveritar në Kosovë që është Komiteti Olimpik.