Ta luftojmë harresën

Për t’i ikur varfërisë, mungesës së perspektivës dhe duke menduar për një jete më të mirë, më 28 mars 1997, nga brigjet Jonit të Vlorës, drejt brigjeve të Italisë u nisën 115 shqiptarë – shumica prej tyre me familje.

Të mashtruar e të joshur prej trafikantëve që kishin rrëmbyer një anije, ata u nisën në “stacionin” më të afërt të emigrimit – pa e ditur se ai udhëtim do të ishte i fundit i jetës së tyre. Anija me të cilën udhëtonin 115 kërkues të jetës normale, u fundos në ujërat e Ontrantos pas një goditjeje katastrofike prej një anijeje italiane.

Për vite të tëra, familjarët e zhvilluan një betejë të ashpër e këmbëngulëse me drejtësinë italiane, për të zbuluar motivin e sulmit, urdhëruesit dhe autorët, e për t’i ndëshkuar ata për këtë tragjedi të njerëzve të pafajshëm e të pambrojtur.

Ishte anija luftarake italiane “Sibilla” ajo që goditi, duke lënë të vrarë 81 persona, mes të cilëve 46 gra e fëmijë. 57 trupa u gjetën, ndërkohë që 24 rezultojnë të zhdukur dhe 34 janë të mbijetuar. U deshën gjashtë muaj pas ngjarjes, që anija të nxirrej nga fundi i detit bashkë me një pjesë të trupave të viktimave.

Atë kohë, Shqipëria, e përfshirë në kaosin kur shteti kishte rënë, përjetoi ngjarjen më të rëndë të emigracionit klandestin, ndërkohë që tragjedia e 81 viktimave të 28 marsit 1997 është kthyer në homazhe, kujtime e dhimbje të familjarëve.