Gjërat e “thjeshta”

Nga: Giovanni Papini (fragment nga Maschilita, 1915)
Përktheu: Aurel Plasari

Të mendosh që, ndërsa ne rrimë këtu duke mbushur me dokrra fletët e bardha, duke korrigjuar boca, duke kafshuar, duke bërtitur, duke bërë analiza dramash ose diskutime filozofike, në botë ka lisa dhe ahe dhe bredha dhe qiparisa dhe dushqe që për vit i afrohen gjithnjë më shumë qiellit dhe në çdo të fryrë ere fërrmojnë e murmurojnë; që ka pemë molle të ngarkuara me mollë të mëdha e të gjelbra, pemë arre që përkulen nën peshën e arrave të rrumbullta e të forta, lule që fërgëllojnë e erëmojnë për çdo lëvizje ajri, dele që blegërojnë dhe japin qumështin, rrafshnalta të mbuluara me kallëza graniti, pyje plot gështenja e kërpudha, përrenj që vërshejnë pa u ndalur ujë të kulluar mes shkrepash të zinj a ngjyrë trëndafili, gjinkalla që këlthasin, bulktha që qajnë, bretkosa që gjëmojnë, buaj të mëdhenj e të bardhë që mbushin me bulërimën e tyre luginën.

Gjëra të thjeshta, do të thonë, gjëra fort të thjeshta që të gjithë i dinë dhe të gjithë i njohin.

Por, nuk është fjala për t’i ditur, fjala është për t’i ndier, për t’i shijuar, për t’i dashuruar. Ndërsa jam kryekëput i sigurt se ka në botë njerëz që nuk mendojnë kurrë, por kurrën e kurrës, se ka në botë pemë që rriten e lulëzojnë, se ka kodra vetmitare dhe se dielli shfaqet për çdo mëngjes, duke u ngritur nga malet ose nga deti, për të krijuar me dritën e tij të gjitha gjërat e botës. E pra sa shumë do t’i mësonte një njeriu = sikur ai të dinte të kuptonte – një gjethe luleshtrydheje ose një rrëfanë qershie!