Dhjetë filmat më të mirë të vitit 2021

Viti i kaluar ishte një fatkeqësi e nxitur nga pandemia që i mbajti fansat e filmave në shtëpi për të shikuar filma.

Dhe megjithëse shumë prej nesh iu rikthyen filmave, filmat e suksesshëm u kthyen dhe shërbimet e transmetimit të filmave vazhduan. 2021 ishte ende një vit i çuditshëm që tani po përfundon me “Spider-Man” që po luftonte jo me Green Goblin ose Venom, por me variantin omicron të COVID-19.

Dhe mes gjithë kësaj, disa vepra vërtet të shkëlqyera u ngritën mbi të tjerat në 2021. Këtu janë filmat më të mirë të vitit që lam pas, shkruan USA Today.

10. ‘Licorice Pizza’

Kur Paul Thomas Anderson bën një film të sezonit të çmimeve, dikush pret të tilla si, të themi, “Do të ketë gjak”. Pra, ky film i shkëlqyer i moshës së rritur, ngjarja e të cilit zhvillohet në Luginën e San Fernandos të viteve 1970 është i papritur, por edhe një kënaqësi argëtuese dhe e pakëndshme që prezanton dy aktorë të rinj fantastikë. Cooper Hoffman (djali i të ndjerit Philip Seymour Hoffman) si një aktor adoleshent sipërmarrës dhe Alana Haim (i grupit Haim) si 25-vjeçari mendjemprehtë, por patjetër që edhe Bradley Cooper rrëmben vëmendjen me performancën e tij.

9. ‘Spider-Man: No Way Home’

Pikërisht kur mendoni se epikat e superheronjve nuk mund të bëhen më të mëdha se “Avengers: Endgame”, këtu vjen filmi më i mirë i Spider-Man ndonjëherë. Heroi adoleshent i Tom Holland përballet me magji dhe xhinde të me një sërë super heronjsh të këqij të vjetër (Willem Dafoe!) por edhe disa heronj të papritur të rikthyer, fansat ndoshta nuk e kishin menduar kurrë se do t’i shihnin më. Aty ku “No Way Home” diferencohet nga filmat e tjerë të suksesshëm, megjithatë, është në qendrën e tij morale, si një film në fund të fundit për rëndësinë e shanseve të dyta dhe një kujtesë e zhytur në mendime se “me fuqi të madhe vjen përgjegjësi e madhe”.

8. ‘West Side Story’

Për muzikalin e tij të parë në film, gjithçka që bëri Steven Spielberg ishte rishpikja me sukses e një klasiku të Broadway-it, duke përmirësuar karakterizimin si dhe përfaqësimin. Përshtatja e setit të viteve 1950 i jep jetë të re muzikës së Leonard Bernstein dhe teksteve të Stephen Sondheim, vendos një spilbergian në numrat muzikorë si “America” dhe prezanton Rachel Zegler (Maria e Tony-t të Ansel Elgort) si një yll në rritje.

7. ‘CODA’

Një film që i bëri të gjithë të qanin në Festivalin virtual të Filmit ‘Sundance’ ishte drama e përzemërt e regjisorit Siân Heder për një familje të shurdhër të klasës punëtore dhe anëtarin e saj dëgjues me ëndrra të mëdha. Emilia Jones luan një vajzë 17-vjeçare nga Massachusetts, e cila gjen një talent të madh kur bashkohet me korin e shkollës, megjithëse pasioni i saj i sapogjetur bie ndesh me ndihmën e biznesit të vështirë të peshkimit të drejtuar nga prindërit e saj që nuk dëgjojnë (Marlee Matlin dhe Troy Kotsur). “CODA” merr trofe filmash për adoleshentët dhe u jep atyre një shkulje gjithëpërfshirëse, dhe rezultati është një rrëmujë e xhaketave të mbushura me lot.

6. ‘Drive My Car’

Mes një vërshimi filmash më të gjatë se dy orë (shumica e të cilëve nuk kanë nevojë për atë kohëzgjatje), drama japoneze e bukur dhe e krijuar në mënyrë të shkëlqyer e Ryusuke Hamaguchi zgjat 179 minuta. Hidetoshi Nishijima luan si një aktor dhe regjisor i ve i skenës, i cili është shumë i guximshëm për Saab-in e tij të dashur të kuq. Kur ai punësohet për të drejtuar një produksion të “Uncle Vanya” në Hiroshima, ai detyrohet të përdorë një grua të qetë 20-vjeçare (Tôko Miura) si shofere dhe shqetësimi fillestar evoluon në një lidhje të ngushtë mes dy njerëzve që kanë nevojë për ndihmën e njëri-tjetrit në trajtimin e humbjes.

5. ‘The Power of the Dog’

Drama perëndimore intriguese intime, e xhiruar në mënyrë të mrekullueshme e Jane Campion ka një qendër toksike: një Benedikt Cumberbatch jashtëzakonisht i mirë luan një kauboj të çuditshëm Montana, i cili është mizor me vëllain e tij (Jesse Plemons), gruan e re të vëllait të tij (Kirsten Dunst) dhe djalit të saj (Kodi McPheeeee- ), i tallur fillimisht nga protagonisti antagonist para se të merrte të riun nën krahun e tij prej lëkure. “Dog”, megjithatë, ka të bëjë shumë me sekretet që ne të gjithë i mbajmë dhe tensioni që rrokulliset gjatë gjithë narrativës së shkëlqyer çon në një fund të papritur dhe të lë pa frymë.

4. ‘tick, tick … BOOM!’

Një fakt që nuk duhet të tronditë askënd, filmi muzikor më i mirë i vitit 2021 është realizuar me regji nga regjisori dhe aktori kryesor i “Hamilton”, Lin-Manuel Miranda, megjithëse ajo që e vendos përshtatjen e përpjekjes autobiografike të Jonathan Larson mbi krye është një kthesë mahnitëse nga Andrew Garfield. Si një kompozitor njujorkez në një afat të ngushtë për të përfunduar këngën i vetëm që do të kompletojë muzikën e tij rock, Garfield është një këngëtar, duke theksuar çudinë për t’u parë. Roli i tij i kombinuar me një tufë melodish tërheqëse nxisin një përrallë emocionuese rreth krijimtarisë dhe frymëzimit që nuk duhet të jesh një budalla i teatrit muzikor për t’i adhuruar.

3. ‘The Green Knight’

David Lowery, i cili ishte regjisori i filmit më të mirë të vitit 2017, “A Ghost Story”, vendos vulën e tij në legjendën Arthuriane në një fantazi të errët verbuese dhe të çuditshme me gëzim. Dev Patel luan si Gawain, nipi i mbretit Artur dhe një kalorës i ri i guximshëm, i cili përplaset me personazhin misterioz të titullit smerald një Krishtlindje dhe fillon një kërkim nderi, pasojash dhe vdekshmërie.

2. ‘The Father’

Ndërsa teknikisht pjesë e garës së ‘Oscarit’ të vitit të kaluar për shkak të periudhës së zgjatur të përshtatshmërisë për COVID-19, drama prekëse e Florian Zeller është e vështirë për të tronditur dikë. Anthony Hopkins jep një nga performancat e tij më emocionuese si një burrë i moshuar që përpiqet të kuptojë ekzistencën e tij ndërsa humbet kontrollin e tij mbi gjërat dhe njerëzit rreth tij, duke përfshirë vajzën e tij të kujdesshme (Olivia Colman). Me dizajnin dhe modifikimin e shkëlqyer të prodhimit, Zeller i bën shikuesit të ndiejnë konfuzionin në rritje të burrit, pasi mënyra e tij e sigurt është hequr, duke lënë vetëm një dobësi fëmijërore.

1. ‘Spencer’

Jeta mbretërore e Princeshës Diana dukej si një shfaqje horror, dhe regjisori Pablo Larrain me gjithë zemër mbështetet në këtë në këtë dramë psikologjike ndriçuese të vendosur në një festë të çmendur Krishtlindjesh. Kristen Stewart luan rolin e Diana Spencerit, një grua që përpiqet të merret me burrin e saj të ftohtë (Jack Farthing) dhe të lundrojë në një mjedis surreal (me një varg fustanesh të pafundme) ndërsa e përhumbur nga fantazmat e së kaluarës, megjithëse në fund të ditës, ajo thjesht dëshiron të jetë një nënë e mirë. Është filmi që mund të tërheqë paraqitjet si nga Anne Boleyn, ashtu edhe nga një KFC që kalon me makinë, dhe ndërsa filmi e rrethon Dianën me trishtim, ai kap me mjeshtëri momente kalimtare gëzimi absolut që i japin ëmbëlsi të hidhur historisë tragjike që të gjithë e dimë. /Telegrafi/