Pesëmbëdhjetë filmat e famshëm rreth depresionit që nuk duhet t’i humbisni

Depresioni është një nga çrregullimet më të shpeshta mendore, në pikën që prek më shumë se 350 milionë njerëz në botë dhe vlerësohet se shkakton rreth 850,000 vdekje në vit. Në fakt, problemi kryesor qëndron në faktin se më shumë se gjysma e njerëzve nuk i nënshtrohen trajtimit, kështu që ata i japin mbështetje falas ideve të vetëvrasjeve.

Moskuptimi rreth saj kontribuon gjithashtu në përkeqësimin e simptomave të tilla si dëshpërimi dhe ndjenja e vetmisë. Shpesh, ata që rrethojnë personin në depresion, kanë një pamje të gabuar të këtij çrregullimi mendor, sepse mendojnë se është një problem i karakterit që mund të tejkalohet thjesht me forcë të vullnetit, shkruan Psychology Spot.

Padyshim që ky problem prek jo vetëm personin depresiv, por edhe ata që e duan dhe e ndajnë ditën e tij. Sidoqoftë, nganjëherë aq sa lexojmë për depresionin, ne nuk mund të kuptojmë vërtet se çfarë ndjen personi. Për fat të mirë, ka filma të shkëlqyeshëm për depresionin që mund të na ndihmojnë të vendosemi në vendin e tjetrit dhe të kemi një perspektivë më realiste të këtij çrregullimi.

Filmat për depresionin që pasqyrojnë më së miri këtë problem:

1. Ordinary people (1980)

Me regji nga Robert Reford, ky film psikologjik fitoi katër çmime ‘Oscar’ dhe disa ‘Golden Globes’. Ju paralajmërojmë se ky është një film i gjatë, por ia vlen ta shikoni deri në minutën e fundit. Ai tregon jetën e një familje tipike të klasës së mesme me dy fëmijë. Kur njëri prej tyre vdes në një aksident, tjetri përjeton një ndjenjë ankthi faji që çon në depresion të thellë dhe përpjekje për të bërë vetëvrasje.

Nga kjo pikë, fillon një film që tregon një djalë të ri, i cili është shqyer mes indiferencës ekstreme të nënës së tij (që e qorton për mbijetesën e djalit të tij të preferuar) dhe gëzimin e rremë të babait. Veçanërisht interesante janë dialogët midis prindërve (Donald Sutherland dhe Mary Tyler Moore) pasi ato na tregojnë se si besimi dhe sjellje të caktuara mund të përkeqësojnë depresionin e një personi të afërt.

2. The hours (2002)

Është histori përgjatë një dite, e tre grave që i përkasin epokave të ndryshme, por që janë të lidhura përmes një romani të Virgina Woolf. Veçanërisht interesante është historia e sjellë në jetë nga Julianne Moore, një grua klasike e viteve ’60 me një burrë dhe një djalë i cili supozohet se udhëheq një jetë ideale por jo të kënaqshme që e bën atë në një përpjekje vetëvrasëse.

As nuk mund të harrojmë një Nicole Kidman plotësisht të panjohshme që interpreton shkrimtaren Virginia Woolf, e cila pësoi një çrregullim bipolar. Marrëdhënia me burrin e saj na tregon se si ndonjëherë, në përpjekjen për të ndihmuar dhe me qëllimet më të mira, anëtarët e familjes përkeqësojnë sjelljen e çrregullimit sikur personi tjetër të mos kishte zë ose të votojë për të marrë vendime për jetën e tij.

Më në fund, Meryl Streep na udhëheq përmes miqësisë së saj me një Ed Harris i cili vuan nga SIDA në një fazë shumë të përparuar dhe ka vendosur të privojë veten e tij nga jeta.

3. Prozac Nation (2001)

Është një adaptim i ‘bestsellerit’ me të njëjtin emër të shkruar nga Elizabeth Lee Wurtzel, ku shkrimtarja dhe gazetarja amerikane rrëfen kalimin e saj nëpër depresionin e madh. Me Christina Riccin në rolin kryesor, ju paralajmërojnë se nuk mund të prisni një punë të shkëlqyer duke folur kinematografikisht por filmi është shumë interesant për të kuptuar konfliktet e pësuara nga një person me depresion dhe problemet me të cilat përballen ata që janë afër tij, si nëna e tij ( rol i luajtur nga Jessica Lange).

Në këtë film mund të vlerësojmë ndjesinë e mungesës së kontrollit mbi emocionet e jetuara nga njerëzit me depresion, dhe luftën e tyre të pafrytshme për të dalë nga kjo gjendje, një luftë e përditshme që bëhet shterruese. Është gjithashtu interesante mënyra në të cilën protagonistja ngjitet në objekte të jashtme (siç është burri) me shpresën se është shpëtimi i saj, si dhe relapsimet e vazhdueshme që ajo vuan, të cilat tregojnë një vizion më pak të ëmbëlsuar dhe më real të depresionit.

4. About Schmidt (2002)

Ky film, ku interpreton Jack Nicholson, rrëfen jetën e një plaku që sapo është pensionuar. Pasi ka jetuar për kompaninë, ai ndjehet plotësisht i humbur dhe i zhvendosur pa punën e tij. Për t’i bërë gjërat më keq, gruaja e tij vdes papritmas duke e lënë atë vetëm. Nicholson kërkon mbështetje në vajzën e tij, por e kupton së shpejti se ai nuk ka vend në planet e saj.

Përkundër filmave të tjerë ku trishtimi ndjehet në shtëpi, në këtë momentet e dhimbjes bashkohen me komente sarkastike dhe madje edhe simpatike, kështu që, në fund të fundit, filmi lë një shije të mirë. Është një mjet i shkëlqyeshëm për të kuptuar depresionin e nxitur nga humbja, pleqëria dhe vetmia.

5. The beaver (2011)

Me regji dhe interpretim të Jodie Foster, filmi tregon historinë e një burri të familjes (Mel Gibson) që udhëheq një kompani në prag të falimentimit. Gibson vuan një depresion i thellë që ndikon në marrëdhëniet e tij familjare dhe e vendos atë në prag të divorcit. Pas disa përpjekjeve të vetëvrasjeve, ai hyn në një gjendje krejt të ngjashme me çrregullimin e identitetitz disociues. Në thelb, ai fillon të flasë përmes kukullës së një kastori, në këtë mënyrë ai gjen forcën për të bërë të gjitha ndryshimet e nevojshme në jetën e tij. Sidoqoftë, kur ai nuk mund të flasë përmes kukullës, depresioni kthehet.

Natyrisht, nga pikëpamja thjesht psikologjike, Jodie Foster mori disa licenca për xhirime, por gjëja interesante për këtë film janë marrëdhëniet e vendosura brenda familjes dhe dialogu që Gibson mban me veten e tij.

6. Revolutionary Road (2008)

Është portreti i një çifti të ri që shihet në sytë e Frank (Leonardo DiCaprio) dhe April Wheeler (Kate Winslet). Historia zhvillohet në vitet ’50, por e vërteta është se çështjet me të cilat merren janë shumë aktuale. Kate Winslet është një grua e re me shumë energji dhe plot ëndrra, por DiCaprio preferon të bastiset në rrugë të sigurta dhe, pak nga pak, po minon dëshirën për të jetuar.

Edhe pse ata kanë një shtëpi të bukur dhe një familje të bukur, rutina e përditshme, pamundësia për të realizuar ëndrrat e saj, fakti i të qenit i mbyllur në një rol që nuk e dëshironte kurrë dhe moskuptimi i burrit të saj, çojnë Winslet në një depresion të thellë.

7. A single man (2009)

Ngjarja ndodh në vitet ’60 në Kaliforninë Jugore, filmi ka të bëjë me një profesor të universitetit i cili është homoseksual, i cili duhet të përballet me vdekjen e papritur të partnerit të tij, me të cilin kishte ndarë gati 20 vjet të jetës së tij. Filmi fillon në ditën kur Colin Firth, i cili është protagonist, vendos të bëjë vetëvrasje.

Gjëja interesante në lidhje me këtë film në lidhje me depresionin është dialogu që Firth mban me veten e tij që na lejon të shikojmë mënyrën në të cilën njerëzit e dëshpëruar kanë tendencë ta shohin botën, gjithmonë sikur gota të ishte gjysmë e zbrazët. Fundi, tepër melodramatik për shijen e publikut, në kundërshtim me atë që mund të supozoni, është një ide e vërtetë për jetën dhe për të përfituar nga çdo moment.

8. Helen (2009)

Është ndoshta një nga filmat për depresionin që kap më së miri këtë çrregullim mendor dhe ndikimin e tij në jetën e një personi. Ashley Judd është një mësuese e muzikës dhe një pianiste e shkëlqyer që, siç duket, ka gjithçka. Sidoqoftë, depresioni pak e nga pak po e konsumon atë. Nuk ka pasur një shkas, ajo nuk mund të gjejë një arsye specifike dhe e shqetëson atë edhe më shumë.

Ashley Judd përpiqet të luftojë kundër atyre ndjesive, duke u afruar me burrin e saj, vajzën e saj dhe studentët e saj, por ajo nuk ia del me sukses dhe, me secilën përpjekje të irrituar, distanca midis saj dhe botës thellohet. Në fakt, ka raste kur protagonisti, në vend se simpatia, gjeneron antipati te shikuesi, por ky është realiteti i trishtuar që njerëzit depresivë zakonisht jetojnë çdo ditë.

Ky është një film në lidhje me depresionin që paraqet atë që mund të konsiderohet një “rast manuali”, kështu që paraqet një pamje shumë të besueshme të asaj që ndjejnë njerëzit në depresion. Pas një përpjekje vetëvrasjeje, Ashley Judd është shtruar në spital për trajtim.

9. An angel at my table (1990)

Ky film i Zelandës së Re është i gjatë, por ia vlen çdo minutë i kaluar në të. Me regji nga Jane Campion, filmi rrëfen jetën e shkrimtarit Janet Frame, e cila lindi në një familje të varfër dhe me shumë anëtarë. Fëmijëria e saj u shënua nga tragjedi të ndryshme dhe shumë shpejt Frame (luajtur nga Kerry Fox) filloi të ndjehej ndryshe nga të tjerët.

Falë një burse, ajo studioi pedagogji, por gjatë qëndrimit në universitet u përpoq të bënte vetëvrasje dhe u internua për tetë vjet në një institucion psikiatrik. Atje ajo u diagnostikua me skizofreni dhe pësoi deri në 200 elektroshokë. Ajo ishte gati t’i nënshtrohej një lobotomie, por u shpëtua nga çmimi letrar që fitoi për librin e saj të parë. Frame u largua nga spitali psikiatrik dhe vazhdoi të shkruante derisa ajo bëri një karrierë të shkëlqyeshme letrare, por depresioni, që ishte ajo që vuajti me të vërtetë, nuk e braktisi.

Vlen të përmendet se, duke qenë një film për jetën e shkrimtares, Jane Campion nuk përqendrohet shumë në simptomat depresive, por ngre një këndvështrim shumë interesant shoqëror të depresionit, i cili na bën të kuptojmë ndikimin e ushtruar nga mjedisi në paraqitjen e kësaj patologjie.

10. Sylvia (2003)

Filmi tregon pesë vitet e fundit të jetës së Sylvia Plath. Në rolin kryesor, ne gjejmë një Gwyneth Paltrow që nuk arrin të na tërheq tërësisht në ankthin që jetoi poetja por akoma, filmi është një shembull i shkëlqyeshëm i emocioneve të hasura nga një person me depresion, lufta e saj e vazhdueshme për jetën ndërsa ajo ndjehet sikur diçka po e tërheq zvarrë në një vrimë të zezë.

Sylvia Plath, e cila bëri vetëvrasje kur ishte vetëm 31 vjeçe, tashmë kishte bërë një tjetër përpjekje vetëvrasëse në adoleshencën e saj. Filmi na tregon një grua që bie pre e ankthit, viktimë e fantazmave që ajo i kishte krijuar vetes, e pakënaqur me jetën që ajo drejtoi dhe bllokuar në një varësi të fortë emocionale nga burri i saj, Ted Hughes, i cili është shkaktari i vetëvrasjes.

11. Cake (2014)

Ky film për depresionin me regji t ëDaniel Barnz, ku interpreton Jennifer Aniston, del në kthesat më të errëta të këtij çrregullimi mendor. Është një histori komplekse që përmban shumë mesazhe, kështu që rrezikon të banalizohet nga syri i papërvojë.

Protagonistja e saj, Claire Bennet, po kalon një fazë shumë të ndërlikuar të jetës së saj, sepse jo vetëm që vuan nga një depresion të madh, por edhe dhimbje kronike, si rezultat i një aksidenti në të cilin vdiq djali i saj, i cili sjell kujtime të trishtueshme. Shtuar kësaj, janë vizionet e saj për një vajzë nga grupi i tij për përkrahjen e dhimbjeve kronike që kreu vetëvrasje. Claire fillon të përkëdhel idenë e vetëvrasjes, por më pas ajo e njëjta vajzë e ndihmon atë të realizojë realitetin e saj përmes atyre vizioneve.

Filmi trajton gjithashtu çështjen e drogave për depresion dhe dhimbje, si dhe natyrën e saj të butë, lehtësimin e dhimbjes në kohën e duhur, por duke shkaktuar në relapse gjithnjë e më serioze.

12. The Skeleton Twins (2014)

Kjo komedi dramatike adreson depresionin nga një këndvështrim më i lehtë, por jo më pak i thellë. Eksploron tragjedinë jetësore të dy binjakëve përmes humorit dhe me një prekje butësie. Milo, i luajtur nga Bill Hader, shkruan një shënim vetëvrasës dhe i pret venat, ndërsa motra e tij Maggie, e luajtur nga Kristen Wiig, është në banjë duke u përgatitur të gëlltisë një numër të madh pilulash, por një telefonatë nga një spital për ta informuar se vëllai i tij është përpjekur të vrasë veten e bën atë të abortojë planin e saj.

Kur ata shkojnë për të jetuar së bashku, fantazmat e së kaluarës dalin në dritë ndërsa secila po hedh arsyet që i kanë çuar ata në depresion dhe në prag të vetëvrasjes. Disa konsiderojnë se ky film për depresionin duket se lidh skenat pa një fije të zakonshme, por në realitet tregimi ka të bëjë me kompleksitetin e protagonistëve dhe këtë çrregullim, me dialogë po aq të mprehtë sa të sinqertë. Këta vëllezër tregohen me origjinalitet, duke u bërë të papërsosur dhe vetë-shkatërrues, por me të cilat mund të empatizohemi lehtësisht për shkak të cenueshmërisë së tyre.

13. Interiors (1978)

Me regji nga Woody Allen, ky nuk është vetëm një film i shkëlqyeshëm për depresionin, por edhe për introspeksionin dhe konfliktet e të qenurit në lidhjet e tyre afektive. Filmi ndihmon shumë, duke kundërshtuar hapësirat e brendshme me ato të jashtme. Me shfaqjet e Diane Keaton, Geraldine Page, Kristin Griffith, filmi flet rreth tri motrave që jetojnë me një nënë e cila po kalon një situatë të vështirë pas një divorci.

Eve, e luajtur nga Geraldine Page, është një dekoruese e brendshme e paqëndrueshme mendore që vuan nga depresioni i rëndë. Pasi merr lajmin për divorcin, ajo përpiqet të bëjë vetëvrasje. Gjithçka bëhet edhe më e komplikuar dhe nxjerr emocione të thella kur babai vjen në shtëpi me gruan me të cilën synon të martohet.

14. Melancholia (2011)

Me skenar dhe regji nga Lars von Trier, filmi është një dramë me elemente të trillimeve shkencore që zhvillohen në një kontekst të pasigurisë, ankthit dhe shkatërrimit me të cilin shumë njerëz mund të identifikohen, edhe pse regjisori përdor një temë apokaliptike. E ndarë në pjesë ose kapituj, si pjesa më e madhe e filmave të von Trier, gjysma e parë i kushtohet Justinës depresionuese dhe të paqëndrueshme, të luajtur nga Kristen Dunst, në ditën e saj të martesës, dhe gjysma e dytë tregon perspektivën e motrës së saj Claire, luajtur nga Charlotte Gainsbourg.

Ky film frymëzohet nga depresioni që pëson regjisori i tij, si dhe nga vëzhgimi i tij që personat depresivë, të cilët shpesh janë apatikë dhe letargjikë, mund të qëndrojnë të qetë edhe në situata katastrofike, siç është një apokalips. Në fakt, ndërsa afrohet fundi i botës, Claire bëhet gjithnjë e më e shqetësuar dhe me frikë, por Justine qetësohet, e lehtësuar nga shpresa se ky shkatërrim do të heshtë një herë e përgjithmonë zërat në kokën e saj.

15. It’s a wonderful life (1946)

Është një nga filmat klasikë për depresionin, me regji të Frank Capra dhe duke interpretuar James Stewart në rolin e George Bailey, një njeri vetëmohues që ka sakrifikuar të gjitha ëndrrat e tij për të ndihmuar nevojtarët. Sidoqoftë, lista e tij e gjatë e veprimeve altruiste nuk ka prodhuar lumturinë që ai priste, përkundrazi, ai ndjehet i vetmuar dhe i dëshpëruar, kështu që përpiqet të bëjë vetëvrasje.

Filmi zhvillohet përmes një seri prapambetjesh, fillon me aktin e tretë që shfaq Georgen i cili është gati të hidhet nga një urë. Sidoqoftë, përfundimisht lutjet e tij arrijnë në qiell, dhe atij i është caktuar një engjëll, Clarence Odbody, për ta shpëtuar. Për ta arritur këtë, Clarence duhet të shohë të gjithë jetën e George (me audiencën). Përmes këtyre kujtimeve ne zbulojmë rrënjën e depresionit të tij. /Telegrafi/