SONTE PI PËR TË VDEKURIT

Poezi nga: Xhevdet Bajraj

Mbi tryezë verë e zezë
qielli digjet në zjarr shtrigash mesjete
sonte pi për të vdekurit
të gjallët le të presin

Erdhi mëngjesi si klithje e foshnjës së porsalindur
që s’njeh as diell as njeri
krushqit e zinj bartin kufomën e natës që vdiq
nga dhembjet e lindjes

Sot është ditë tregu
ditë e shpresës së rreme
zgjohem ngadalë i lodhur nga pesha e pagjumësisë

Me të holla të huazuara në xhep
mbjell buzëqeshje në fytyrat e fëmijëve
njerëzve dhe vendeve u duhen ëndrrat

Shi bie mbi tokën e përgjumur
tatëpjetës së lagjes
ma zgjuan kureshtjen pika të kuqe si gjaku

Pyetem
mos tim gjeli i mbeti në fyt kënga e mëngjesit
mos mbrëmë ishte aksioni për vrasjen e qenve bredhës

Apo fqinjët u vëllazëruan
e s’mund ta ndalin gjakun nga damarët e shqyer
o Virgjëreshat e Erinisë hodhën vallen e mallkimit

Vazhdoj rrugën tutje-tëhu i ngarkuar me barrë dyshimi
fytyra të panjohura me rroba të njohura
provonin lodrat e reja në kalimtarët e vjetër

Kudo në qytet bëhet tregti
dikush peshon eshtrat
gjakun gjymtyrët e veta

Dikush shet dritën e syrit
pakëz qiell
me diell të harruar në lindje

Shiu vazhdon të bjerë
sikur do të shpëlajë mallkimin
që na është ngjitur si rrobë për trupi

Dielli udhëton mbi re i mbyllur në shishe
si porosi e fundit e njeriut
të kryqëzuar në gjurmën e përgjakur
që le këmba në baltë nën peshën e klithjeve

Gratë e hedhin pritjen prej dore në dorë
si bukën e valë
nënat dredhin majat e shamive rreth gishtit tregues
kafshojnë buzët të trembin re mendimesh të zeza

Mbi tryezë të ditës
verë e zezë e rritës
sonte do të ngre dolli okë e kokë për të vdekurit
të gjallëve do t’u vijë radha

Kthehem në shtëpi me shportë të zbrazët
nëna më puth gruaja më puth
fëmijët më puthin oh
për ëndrra na ha zhgjëndrra

Dhembjen e ndajmë si bukën dehemi me lot
unë i veshur me rroba solemne
me shuplaka të kthyera kah qielli
bart peshën e pagëzimeve të reja