Si Izraeli përdori dronët për të ngatërruar mbrojtjen ajrore iraniane përpara se të “gjuante raketat supersonike Rampage” – një sulm preciz që heshti Teheranin

Sulmi hakmarrës i Izraelit ndaj Iranit javën e kaluar duket se e ka zbutur retorikën të Teheranit, të paktën tani për tani.

Sulmi ‘kirurgjik’, i cili erdhi si përgjigje ndaj lëshimit të rreth 320 raketave dhe dronëve nga Irani mbi objektivat në Izrael më 13 prill, besohet të ketë dëmtuar sistemet e radarit të një baterie të mbrojtjes ajrore në një bazë ajrore pranë qytetit qendror të Isfahanit.

Raportet fillestare ishin të zymta, me asnjërën palë të gatshme të ndajë detaje të asaj që kishte ndodhur, transmeton Telegrafi.

Komandanti i ushtrisë iraniane, gjenerali Abdolrahim Mousavi tha se sistemet e mbrojtjes ajrore rrëzuan “objekte të dyshimta që nuk shkaktuan asnjë dëm”, pasi ministri i Jashtëm, Hossein Amir-Abdollahian, i përshkroi ato si “më shumë si lodra me të cilat luajnë fëmijët iranian”.

Por media izraelite këtë mëngjes pretendoi se Forcat Ajrore izraelite (IAF) goditën objektivat iraniane me raketa “Rampage” ajër-tokë, të lëshuara nga aeroplan luftarak më shumë se njëqind milje në perëndim të hapësirës ajrore iraniane.

Këto raketa precize supersonike janë të pajisura me teknologji kundër bllokimit për të penguar kundërmasat elektronike dhe janë krijuar për të depërtuar në objektiva të mbrojtura shumë si objektet ushtarake dhe bunkerët.

Ndërkohë, dronët me katërkopter u përdorën për të ngatërruar dhe shpërqendruar sistemet e mbrojtjes ajrore të Teheranit, duke rritur efikasitetin e sulmeve ndëshkuese me raketa.

Imazhet satelitore të zbuluara nga Umbra Space, Skywatch dhe Planet Labs, dukeshin se tregonin rrënoja në vendin e sistemit të radarit në aeroport.

Bateritë e mbrojtjes ajrore S-300 që përdorin sistemin e radarit për të gjurmuar kërcënimet në hyrje dhe ishin të pranishme në kohën e sulmit u hoqën më vonë, duke sugjeruar se ato ishin dëmtuar gjithashtu.

Natyra e synuar dhe e matur e sulmit, thuhet se u vendos pasi zyrtarët izraelitë braktisën planet për një sulm më të përhapur të ngjashëm me atë të nisur nga Teherani më 13 prill.

Pas konsultimit me aleatët e saj, IAF zgjodhi një sulm të kufizuar që shmangi dëme të konsiderueshme, por megjithatë u tregoi udhëheqësve të Republikës Islamike aftësinë dhe gatishmërinë e Tel Avivit për të shkëmbyer goditje, sipas zyrtarëve izraelitë të cituar nga New York Times – një vlerësim që përputhet me konkluzionet e shumë analistëve.

Andrew Borene, drejtor ekzekutiv i firmës së inteligjencës në  Flashpoint, tha për Daily Mail se “sulmet kinetike nga Izraeli në territorin iranian mund të kishin për qëllim të demonstronin një vendosmëri nga ana e Izraelit, ndoshta si një demonstrim i kufizuar se teknologjia izraelite e goditjes precize mund të arrijë në zemër të programeve më të ndjeshme ushtarake të Iranit”.

Analistë të tjerë thanë se ndikimi minimal i sulmit të IAF në Isfahan, i lejon Iranit të ‘zbresë’ nga përshkallëzimi i mëtejshëm.

“Nëse kjo është përmasa e hakmarrjes së Izraelit, mund të përshkruhet si një goditje përshkallëzuese. Përdorimi i dronëve të vegjël si katërkopterët, ofron një shkallë të besueshme mohimi që e ndihmon Iranin të minimizojë efektin e sulmit”, tha për Daily Mail, Andreas Krieg, pedagog i lartë në shkollën e studimeve të sigurisë në King’s College në Londër.

“Iranianët do të duhet t’i përgjigjen një sulmi që nuk është i mohueshëm ose që përfshin aeroplanë izraelitë mbi Iran – por ky sulm nuk e kalon pragun. Asnjëra palë nuk dëshiron një luftë gjithëpërfshirëse”, shtoi ai.

Në të vërtetë, sulmi duket se ka bërë pikërisht këtë – zyrtarët iranianë nuk kanë përmendur përfshirjen e mundshme izraelite, ndërsa udhëheqësi suprem Ali Khamenei vuri në dukje se sa pak dëme pësuan objektivat izraelitë në mes të sulmit të 13 prillit.

“Sa raketa u lëshuan dhe sa prej tyre goditën objektivin e tyre nuk është pyetja kryesore. Ajo që me të vërtetë ka rëndësi është se Irani tregoi vullnetin e tij gjatë atij operacioni”, shtoi ai.

Por Dr Kreig shtoi se Netanyahu, popullariteti i të cilit ka rënë në Izrael me dhjetëra pengje ende në robëri në Gaza pas gjashtë muajsh lufte me Hamasin, mund të kërkojë të nxisë tensione me Iranin për të ruajtur sigurinë e tij në krye të qeverisë.

“Mendoj se një konflikt i zgjatur por i menaxhueshëm është në interesin e Netanyahut. Kjo mund të arrihet duke zgjeruar konfliktin me Boshtin e Rezistencës të Iranit. Ky është një konflikt me rrezik të ulët që e mban Izraelin në gatishmëri të lartë pa rrezikun që të bëhet ekzistencial”, tha ai.

“Izraeli mund të vendosë të përfshihet në një seri sulmesh të shpërndara me kalimin e kohës që janë individualisht aq të papërfillshme sa Irani nuk duhet të përgjigjet… një strategjie “vdekje me 1000 shkurtime”, e cila është e vështirë për t’u penguar”, theksoi Kreig.

Si e tillë, është shumë herët për të thënë nëse tensionet me të vërtetë po qetësohen, apo nëse Teherani dhe Tel Avivi thjesht po hyjnë në një pushim të shkurtër nga i cili mund të burojë konflikti i mëtejshëm.

Ndërkohë, Noam Ostfeld, analist i mbrojtjes në firmën e analizës së rrezikut global Sibylline, tha se shkëmbimi i sulmeve ka ndryshuar rregullat e angazhimit midis Iranit dhe Izraelit, duke i bërë sulmet e ardhshme dhe përshkallëzimin e rrezikshëm një perspektivë shumë më të fortë.

“Në terma afatgjatë, ndërsa ne ende mendojmë se sulmet e mëtejshme të drejtpërdrejta ndaj Iranit nuk janë të mundshme, ekziston një mundësi realiste që ky shkëmbim i fundit të ketë krijuar një bazë të re për nivele të pranueshme angazhimi. Irani mund të kërkojë mënyra të mëtejshme indirekte për t’u hakmarrë kundër Izraelit (siç janë rrëmbimet e anijeve) dhe Izraeli mund të kryejë sulme të kufizuara që mund të mohohen në mënyrë të besueshme ose që nuk kërkojnë përshkallëzim”, shtoi ai. /Telegrafi/