Havertz: Disa nga shokët e mi më quajnë Gomar

Kai Havertz ka folur në një intervistë për The Guardian për dashurinë për kafshët, fondin bamirës dhe mënyrën se si ai përballet me vështirësitë e të qenit futbollist.

“Disa nga shokët e mi më quajnë Gomar”, një buzëqeshje zvarritet në fytyrën e sulmuesit gjerman. “Kjo nuk është për shkak të futbollit tim”, shton sulmuesi i Chelseat.

“Që nga dita e parë ndjeva një marrëdhënie të veçantë me gomarët. Është një kafshë shumë e qetë: ndoshta jam personalizuar në to sepse edhe unë jam i qetë”.

Ata qetësohen gjatë gjithë ditës, nuk bëjnë shumë, thjesht duan të jetojnë jetën e tyre. I kam dashur gjithmonë”.

“Dhe kur humbja, shkoja në shenjtërore. Ju shikoni kafshët, shihni diçka njerëzore në to. Ishte një lloj rikuperimi, një vend ku ndjeva paqe”, ka potencuar më tej Havertz

Është një mëngjes i ftohtë dhe i lagësht në Wimbledon dhe Havertz po flet për futbollin dhe jetën, lojën dhe gjithçka që shkon me të, përfshirë politikën, paratë dhe luftën. Me një ton të qartë dhe të qetë, ai flet për ndryshimin në Chelsea dhe në të gjithë futbollin: të lojtarëve, trajnerëve, stafit, madje edhe pronarëve. Edhe në vetvete.

Në lidhje me golin triumfues në finalen e Ligës së Kampionëve, ëndrrat që ndjekin lojtarët dhe presionin që i ndjek, u ekspozuan herët. Por gjëja e parë – dhe gjëja e fundit – janë kafshët.

Nëna e Havertzit ishte avokate, babai i tij polic. Kur ishte i vogël, duke u rritur në Aachen, i dhanë një gomar. Kur mbushi 18 vjeç, i dhanë tre: “Një dhuratë të veçantë, një birësim në një vend të shenjtë”. I pari quhej Toni – “si Rudiger” – i fundit i tij quhet “Hope” (Shpresa), i shpëtuar nga kasapi, një litar rreth qafës së tij. “Ai ishte tashmë i vdekur, tani ka një jetë të mirë, kështu që këta janë shembuj”, thotë 23-vjeçari.

Havertz e quan futbollin “gjëja më e mirë në botë”. Kjo është loja që ai e do dhe flet për të me thellësi, entuziazëm dhe ndershmëri. Por, presioni mund të jetë intensiv dhe këto kanë qenë kohë të trazuara që kanë parë sanksione, lojtarë që paguajnë për benzinë ​​dhe hotele, një shitje dhe dhjetëra nënshkrime në Stamford Bridge. Dhe Havertz jo vetëm këmbëngul se “askush nuk mund të thotë se nuk jap 100 për qind”, por edhe se perspektiva, të kesh një vend tjetër për të shkuar, ndihmon. /Telegrafi/