“Trofeu më i mirë që do të fitoj është dashuria e njerëzve, mbi çdo titull”, historia e Santi Cazorlas që u kthye për pagë qesharake te Oviedo

Santi Cazorla, i lindur në Lugo de Llanera më 13 dhjetor 1984 po përjeton një nga vitet më të veçanta të karrierës së tij pjellore, sepse u rikthye në Oviedo, ekipi që e formoi si fëmijë dhe po e shijon çdo ditë në maksimum.

Vitin e kaluar, sipas gazetës AS, paga minimale në nivelin e dytë ishte 77,500 euro bruto në vit – që do të thotë se Cazorla duket se do të fitojë pak më shumë se 1,500 funte në javë.

Përveç kësaj, mesfushori hoqi plotësisht të gjitha të drejtat e imazhit me premisën se 10 për qind e fondeve nga shitja e fanellave të tij shkojnë për akademinë e të rinjve.

Ai nuk dëshiron të caktojë një datë për lamtumirën e tij, por e di se është afër. Ai mbështet gjeneratat e reja që janë pjesë e ekipit dhe kërkon që askush të mos i bëjë presion duke i krahasuar me ‘brezin e tyre të artë’.

🧙#RealOviedo 🔵⚪ pic.twitter.com/6AdyFH2diG

— Real Oviedo (@RealOviedo) August 16, 2023

Kanë kaluar pesë muaj nga rikthimi juaj në Real Oviedo. Si po shkon përvoja?

Shumë pozitive. Ka pasur pak nga të gjitha. Mbërrita jashtë formës, pa luajtur për disa muaj dhe javët e para ishin të vështira, sepse duke parë se si po shkonte skuadra nuk mund të ndihmoja nga brenda. Por, ndërsa fillova të punoja me grupin dhe, ashtu si me ndryshimin e trajnerit, ndryshuan edhe rezultatet, gjithçka dukej më pozitive. Fillova të ndihesha më mirë, por më pas fati i keq i këtij dëmtimi që më mbajti jashtë për disa ndeshje ishte një goditje. Por përveç kësaj, shumë i lumtur me gjithçka dhe me entuziazmin e njerëzve për të arritur diçka të madhe. Që kur kam ardhur kam përjetuar gjëra shumë të bukura.

Çfarë ndjen më shumë: afeksionin e njerëzve apo respektin për futbollistin?

Dashuria e njerëzve është mbi respektin për futbollistin, jo vetëm në Oviedo, që është shtëpia jote dhe e di nga vjen, megjithëse nuk e imagjinoja të merrja kaq shumë, por kudo që kam shkuar, në fushat e Eldense, Amorebieta, Zaragoza, kudo, njerëzit më kanë treguar dashurinë e tyre. Është e vërtetë që kam fituar respekt si lojtar me kombëtaren, por gjithmonë kam thënë se trofeu më i mirë që do të fitoj është dashuria e njerëzve mbi çdo titull.

Kishte njerëz që dyshonin se mund të garonte në La Liga 2, por tashmë ai ka treguar se pa probleme fizike e bën si gjithmonë.

Sigurisht që kam sikletin që nuk kam treguar më shumë në raundin e parë, po ndihesha mirë dhe tani mendoj vetëm të respektoj lëndimet e mia dhe të ndihmoj më shumë. E dija që nëse do të isha në nivelin tim në moshën time dhe pa lëndime mund të shtoja dhe prandaj bëra hapin e kthimit në shtëpi.

Karriera e tij është plot suksese dhe lojëra plot përgjegjësi, fakti i të luajturit në shtëpi rrit nivelin e presionit

Po, vetë-kërkesa është më e madhe dhe ndjenja personale në ditën e lojës dhe në stërvitje është e ndryshme nga ajo që ndjeja në ekipet e tjera. Këtu kthehem në shtëpinë time, ku jam rritur, familja ime është aty, miqtë e mi janë aty dhe kjo më bën të kem më shumë përgjegjësi; por mundohem edhe ta shijoj sepse në të kundërt nuk e vlerëson rrugëtimin dhe dua të përfitoj nga çdo moment por të jesh në shtëpi ndjenjat janë të ndryshme.

Nuk ka asnjë shok skuadre që nuk flet mirë për ty, duke thyer imazhin në distancë të futbollistëve të mëdhenj. E kupton që adhurohesh nga tifozët e Oviedos, Villarrealit, Recreativos, Malaga, Arsenal… çfarë ka Santi Cazorla?

Unë jam një person normal, nuk kam ndryshuar asgjë. Më pëlqen të jem mik me miqtë e mi, të krijoj një mjedis të mirë, të jem i përulur. Unë jam një tjetër në dhomat e zhveshjes, njerëzit mund të mendojnë se unë kryesoj rrugën ose se jam ndryshe nga të tjerët, nuk dua të jem i tillë, dua të kem rëndësinë time në ekip, por me përulësinë që më kanë futur dhe kështu dua të vazhdoj të jem.

Jeni pjesë e gjeneratës së lojtarëve që i kanë sjellë më shumë sukses këtij vendi, por nuk ka më Reina, Ramos dhe ju që luani në liga të nivelit të lartë. Kur shikoni prapa, çfarë mendoni?

Gjithçka ndodh shumë shpejt, sepse më duket se ishte dje kur luajta në Kampionatin Evropian të parë, kur nënshkrova me Arsenalin, kur luajta në Ligën e Kampionëve me Villarrealin ose kur mbërrita në Huelva në moshën 19-vjeçare. Tani sapo kam mbushur 39 vjet, po kthehem në shtëpi dhe çdo gjë ka ndodhur shumë shpejt, shpesh mendoj se do ta shijosh më shumë kur të jesh në pension sepse në futboll çdo gjë shkon aq shpejt sa nuk ka kohë për të asimiluar atë që arrin. Do mundohem ta zgjas karrierën sa më shumë që të mundem, në fund është ajo që dua, ajo që më pëlqen të bëj dhe për sa kohë që fiziku dhe mendja ime më lejojnë të kënaqem, dua të vazhdoj dhe vendos vetëm gjërat për veten time në një afat të shkurtër, nuk mendoj për pension.

Kombëtarja po ndërron gjenerata, e sheh të luftojë për tituj të mëdhenj si ti?

Po, sigurisht që i shoh. Ka një brez spektakolar futbollistësh, shihni Pedri, Gavi, Lamine Yamal, ata janë shumë të rinj me një të ardhme të pabesueshme përpara. Gjithmonë kam thënë se ne jemi një shembull i keq për gjeneratat e ardhshme dhe kjo nuk është pozitive për ta sepse njerëzit priren të krahasohen dhe gjithçka është ndryshe. Duhet të dish se është shumë e vështirë të fitosh tituj në nivel kontinental apo botëror, duhet të jesh optimist sepse kemi futbollistë të mëdhenj për të tashmen dhe të ardhmen dhe sigurisht që mund të fitojnë tituj.

Spanja, Anglia dhe Katari janë vende që e përjetojnë futbollin në mënyra të ndryshme. Ku keni qenë më i lumtur?

Në të gjitha ato kam qenë i lumtur sepse kisha dashurinë e njerëzve dhe ndihesha i rëndësishëm në skuadrat ku isha, por gjithmonë kam thënë që të luaja në Ligën Premier ishte një pikë kthese në karrierën time, ishte ndryshe. Unë mendoj se në shumë kuptime janë në një nivel tjetër, nuk e di nëse më mirë apo më keq, por futbollisti ndihet më i respektuar, veçanërisht nëse në Spanjë nuk ke fatin të luash për Barçën apo Real Madridin, duket se je në prapavijë dhe ajo në Ligën Premier nuk kalon.

Kthehemi në të tashmen, sa keni vuajtur në fillim të sezonit me rezultatet e dobëta të skuadrës?

Shumë, sepse në fund arrita të shikoja jetën e përditshme të shokëve të skuadrës në dhomat e zhveshjes dhe i pashë të mërzitur, nuk gjetëm zgjidhje. Ju vuani nga mos-ndihma, por unë që kam shumë vite në futboll, shoh që ndjenjat nuk janë të mira dhe në atë moment, edhe pse ishte fillimi i sezonit dhe vura re se shumë gjëra duhej të të ndryshohen dhe njerëzit nuk i besuan. Ishte e vështirë ta shihja atë nga jashtë dhe mund të shihja se do të ishte e vështirë ta ktheja.

A keni menduar ndonjëherë se keni bërë një gabim duke u kthyer?

Jo gabim, sepse e hodha hapin dhe jam me i lumturi në bote, por u ktheva në shtëpi dhe mendova të shikoj nëse do të kthehem dhe duhet të luftoj që të biem nga kategoria dhe të kem një vit të komplikuar dhe çfarë unë doja ishte të shijoja, m’u duk në fillim, por e di qe ka një skuadër, një qytet dhe një tifozëri pas që bashkë i kapërcejmë momentet e këqija siç është bërë gjithmonë, është e vërtetë që çdo gjë është e barabartë, por është e vërtetë që ka pasur momente të vështira në fillim të sezonit.

Në 14 ditë ata kanë kaluar nga vendi i parafundit në luftën për play-off. Si shpjegohet ky ndryshim?

Nuk ka nevojë të krahasohet, Alvaro Cervera kishte idenë e tij dhe ishte shumë i respektueshëm, për disa arsye kur erdhi në ekip ai arriti gjëra të rëndësishme, por në fillim të sezonit rezultatet nuk u dhanë, kryesisht për shkak të futbollistëve. Unë them gjithmonë që kur shkarkojnë një trajner ndihem fajtor sepse sado që jeni dakord me idetë e futbollit, ju jeni pjesërisht fajtor që rezultatet nuk vijnë dhe e ndjeu e gjithë skuadra. Më pas erdhi trajneri i ri, Luis Carrion ndryshoi filozofinë, pak mentalitetin e rutinës, na dha më shumë gëzim dhe më pas, përveç rezultateve, e dija që kur të kishte një fitore do të ndryshonte sepse edhe shumë gjëra, ndodhi, penalltitë, golat e minutës së fundit që na kushtuan në disa ndeshje dhe një fitore ndryshojnë gjithçka. Njerëzit u çliruan nga presioni dhe tani duam të ruajmë dinamikën e mirë të ekipit.

Sa herë keni ëndërruar për një inkuadrim në La Liga me Oviedon?

Shumë, e kam bërë tashmë si tifoz, imagjinoni të jem në skuadër. Do të ishte kulmi ideal dhe i ëndrrave për karrierën time, gjithmonë kam thënë se ideali është që Oviedo të jetë në La Liga, pavarësisht se kush është aty dhe nëse do të arrihet me mua në të do të ishte shumë e veçantë personalisht.

Esteban, Michu, Saal Berjon dhe tani ti. Çfarë ka Oviedo që lojtarët nuk e harrojnë kurrë klubin dhe përpiqen të kthehen?

Nuk e di, është e vështirë të shpjegohet. Secili rast është i ndryshëm, në rastin tim kthehem sepse nuk kisha mundur ta mbroja këtë fanellë si profesionist sepse më duhej të largohesha kur isha shumë i vogël dhe ishte një gjemb në këmbë që nuk doja ta lija. Gjithmonë kam pasur mes vetullave të mia duke luajtur në shtëpi përballë familjes sime dhe arritja e saj është një ëndërr e bërë realitet dhe si unë e bënë sepse ndjenin diçka të veçantë.

Kontrata juaj përfundon më 30 qershor. A ndiheni të motivuar për të vazhduar të luani më gjatë, a është e frikshme ideja për të lënë futbollin?

Po, sidomos për dikë që i pëlqen shumë përditshmëria, stërvitjet, të qenit me shokët e skuadrës, nervat e ditës së ndeshjes, udhëtimet… sigurisht që është e frikshme dhe kur sheh se fundi po afron dhe duhet të japësh një ‘hap pas hapi’, duhet të përgatitesh mendërisht dhe nuk është e lehtë. Unë kam parë tashmë kolegë të shkojnë në një mini depresion kur dalin në pension. Tani, nuk e shoh shumë afër ose shumë larg, por duhet të jesh i përgatitur për gjithçka.

Presidenti i Oviedos tha se ai erdhi për të qenë këtu sa të dëshironit dhe ku të dëshironit. A do të jeni akoma i lidhur me Oviedon kur të varni çizmet tuaja?

Unë do të jem gjithmonë i lidhur me këtë klub, në fund nuk e di si, por është ekipi i tokës sime, i popullit tim dhe gjithçka që kontribuoj si futbollist, shpresoj të bëj dhe më pas do të jem i disponueshëm për çdo gjë. Është e nevojshme dhe të gjithë e dinë në klub, do të shohim se çfarë do të vendoset, por unë gjithmonë do ta ndihmoj Oviedon.

A e sheh Cazorla veten si trajner?

Jo tani. Kam shembullin që shoh më shumë në një bord ose si drejtor sportiv ose në një rol tjetër që më përshtatet më shumë.

Çfarë ju thonë fëmijët tuaj kur ju shohin duke luajtur për Oviedon?

Tani e kupton se çfarë do të thotë për mua. Kur ishim në Katar, por sidomos djalit tim që vuan nga futbolli, më pa duke parë ndeshjet dhe vuajtjet që kisha për Oviedon, nuk e kuptonte dhe u përpoqa t’i shpjegoja se isha rritur këtu, se kisha kohë që isha larguar, por fëmijëria ime ka qenë në këtë klub dhe e kupton. Tani më kërkon të jem një djalë në formë për të përjetuar atë që kam përjetuar kur isha fëmijë. Janë ndjenja shume të komplikuara për të shpjeguar sepse ato janë shumë personale dhe është komplekse të transferosh atë që ndjen kur kthehesh në shtëpi.

/Telegrafi/