AUTOBIOGRAFI

Poezi nga: Nazim Hikmet
Përktheu: Besnik Mustafaj

U linda më 1902.
S’jam kthyer më kurrë në qytetin e lindjes,
S’më pëlqejnë kthimet.
Në moshën tre vjeçare, në Alep, më njihnin si nip pashai,
Nëntëmbëdhjetë vjeç, student në universitetin
komunist të Moskës,
Dyzet e nëntë vjeç, në Moskë, i ftuar i Komitetit Qendror.
Qysh katërmbëdhjetë vjeç ushtroj zanatin e poetit.

Ka njerëz që njohin llojet e ndryshme të peshqve,
Unë vetëm të ndarjeve.
Ka njerëz që mund t’i thonë përmendsh emrat e yjeve,
Unë vetëm të malleve.

Kam qenë bujtës burgjesh dhe hotelesh të mëdha,
Kam hequr urinë dhe grevën e urisë,
S’më ka mbetur gjellë pa shijuar.
Kur mbusha tridhjetë vjet deshën të më varnin,
Dyzet e tetë vjeç deshën të më jepnin
Çmimin Botëror të Paqes.
E ma dhanë.
Tridhjetë e gjashtë vjeç, për gjashtë muaj rresht
u solla në katër metra katrore beton,
Pesëdhjetë e nëntë vjeç, për tetëmbëdhjetë orë
kam fluturuar nga Praga në Havanë.
S’e kam njohur Leninin, por kam bërë rojë nderi
tek arkivoli i tij më 1924,
Më 1961, për mauzole, vizitoj librat e tij.
U munduan të më shkëpusin nga partia ime,
por s’u eci,
S’u shtypa nën idhujt që bien.

Më 1951, në det, bashkë me një shok
shkova drejt vdekjes.
Më 1952, zemërthyer, e prita vdekjen katër muaj i shtrirë
në shpinë.
Jam marrosur nga xhelozia për gratë që kam dashur.
Zili s’e kam pasur Sharlotin asnjë fije.
Gratë i kam mashtruar,
Por shokët kurrë s’i kam përgojuar pas shpine.

Kam pirë pa u bërë pijanec,
Për fat, bukën time e kam fituar gjithmonë me djersën
e ballit.

Nëse kam gënjyer, e kam bërë nga zori për tjetrin,
Kam gënjyer për të mos e bërë tjetrin të vuajë,
Por kam gënjyer edhe pa shkak.
Kam udhëtuar me tren, me avion, me makinë,
Shumica e njerëzve s’udhëtojnë dot me to.
Kam shkuar në opera,
Shumica e njerëzve nuk shkojnë dot
dhe as emrin s’ia dinë.
Por atje ku shkojnë shumica e njerëzve
unë s’kam shkelur qysh më 1921:
Në xhami, në kishë, në sinagogë, në teqe, te falltari,
Por e kam kthyer ndonjëherë filxhanin ta shoh.
Botohem në tridhjetë a dyzet gjuhë,
Por në gjuhën time, në Turqi, jam i ndaluar.

Deri tani s’më ka zënë kanceri,
S’është me domosdo të të zërë.
S’do të bëhem kryeministër, etj,
Dhe s’kam asnjë prirje për këso lloj punërash.

Nuk kam qenë në luftë,
Nuk kam zbritur netëve në strehime,
Avionët që fluturonin ulët
s’më kanë zënë të shpërngulur rrugëve,
Por gati gjashtëdhjetë vjeç rashë në dashuri.
Me një fjalë, shok,
Sot në Berlin, duke ngordhur prej mallit, si qen,
mund të them se kam jetuar si njeri.
Ama, dhe sa kohë më mbetet të jetoj
Dhe çka mund të më ndodhë tjetër
Kush e di?