EMANCIPIMI I GRUAS

1. Nga: Charles Bukowski
   Përktheu: Fadil Bajraj

Shkova për ta parë. Ishte poet i madh. Poetin më të madh narrativ pas Jeffersit, ende nën të shtatëdhjetat dhe i famshëm kudo në botë. Ndoshta dy librat më të mirë të tij ishin Vuajtja ime është më e mirë se vuajtja jote, a do ma! dhe Të vdekurit në kapitje përtypin çamçakëz. Kishte ligjëruar në shumë universitete, i kishte fituar të gjitha shpërblimet, duke përfshirë edhe Çmimin Nobel. Bernand Stachman.

Ngjita shkallët e YMCA. Z. Stachman jetonte në dhomën 223. Trokita. “FUTU, TEVEÇEL!” dikush bërtiti nga brenda. E hapa derën dhe u futa. Bernand Stachman ishte në shtrat. Ajri kutërbonte në vjellje, verë, shurrë, mut dhe ushqim të prishur. Zura të neveritem. Ngarenda deri në banjë, volla, pastaj u ktheva. “Z. Stachman”, thashë, “pse s’po e hap dritaren?”

“Ide e mirë. Dhe mos ta dëgjoj më atë mutsihane ‘Z. Stachman’, unë jam Barney.

Ishte sakat dhe, pas një përpjekje të madhe, ia doli të dilte nga shtrati dhe u ul në karrigen pranë. “Tash mund të flasim shlirë”, tha. “E kam pritur këtë gjë qëmoti”.

Pranë bërrylit të tij, në tavolinë, qëndronte një broke me verë të kuqe mbushur me hi cigaresh dhe flutura nate. Shikova anash, pastaj prapë e shikova. E mbante brokën te goja ama shumica e verës i kthehej mbrapa, nëpër këmishë, teposhtë pantallonave. Bernand Stachman e ktheu prapë në tavolinë. “Bash më ka kënaqur”.

“Do të duhej të përdorje gotë”, thashë. “Më lehtë do ta kesh”.

“Po, besoj se mirë e ke”. Shikoi përreth. Ishin ca gota të përlyera dhe pyesja veten cilën do ta zgjedhte. E zgjodhi më afërmen. Fundi i gotës qe mbushur me një substancë të verdhë të fortësuar. Dukej sikur të mbeturat e zogut dhe jufkave. Ia mbushi vetes gotën me verë. Pastaj e ngriti gotën dhe e teri. “Epo, kështu është shumë më mirë. Po e shoh se e paske marrë me vete aparatin fotografik. Kujtoj se paske ardhur të më fotografosh?”

“Po”, thashë. Iu afrova dritares dhe e hapa dhe thitha ajër të pastër. Me ditë të tëra shijonte dhe ajri ishte i freskët dhe i pastër.

“Dëgjo”, tha, “me orë të tëra e kam pasur ndërmend të pshurrë. Sillma një shishe të zbrazët”. Aty kishte shumë shishe të zbrazëta. Ia solla një. Nuk kishte zinxhir, sall pulla, e vetmja pullë e kopsitur ishte ajo e fundit për shkak se ishte goxha i fryrë. E futi dorën dhe e nxori penisin dhe e mbështeti në lëfytin e shishes. Në çastin kur nisi të urinojë penisi i tij u forcua dhe tundej, duke spërkatur shurrën përreth – nëpër këmishë, pantallonave, fytyrës dhe duket e pabesueshme, çurgu i fundit i shkoi drejt e në veshin e tij të majtë.

“Mozomakeq është të jesh sakat”, tha.

“Si të ka bërë vaki?” pyeta.

“Si të ka bërë vaki?”

“Të jesh sakat”.

“Gruaja ime më ka shkelur me automobil”.

“Si? Pse?”

“Më pat thënë se s’mund të më duronte më”.

Nuk thashë gjë. E fotografova disa herë.

“E kam fotografinë e gruas sime. Deshe t’i shohësh fotografitë e gruas sime?”

“Dakord”.

“Albumi i fotografive është atje mbi frigorifer”.

Shkova dhe e mora, u ula. Në album ishin sall fotografitë e këpucëve me taka të larta dhe noçkat e bukura të një femre, këmbë të veshura me najlon dhe llastikë, këmbë për merak në shaloke. Në disa faqe të albumit qenë të ngjitura reklamat nga mishtorja: pulë e pjekur, 89 centë për një funt. E mbylla albumin. “Kur u divorcuam”, tha, “m’i dha këto”. Bernand futi dorën në jastëkun e shtratit dhe nxori një palë këpucë me taka të larta e me majë të gjatë e të mprehta. I kishte bronzuar. I vuri në komodinë. Pastaj e mbushi edhe një pije. “Fle me këto këpucë”, tha, “bëj dashuri me këto këpucë dhe pastaj i laj”.

E fotografova edhe disa herë.

“Bash deshe fotografi? Ja ku e ke një fotografi për merak”. E çkopësiti atë të vetmen pullë të pantallonave. Asgjë nuk kishte nga veshjet e brendshme. E mori takën e këpucës dhe e futi në prapanicë. “Ja, fotografoje këtë”. E fotografova.

E kishte zor të qëndronte në këmbë, ama ia doli duke u mbajtur për komodinë.

“A po shkruan, Barney?”

“Ta merr mendja, unë shkruaj gjithë kohën e lume”.

“A nuk ta ndërpresin punën adhuruesit tu?”

“Jo, ore, ngandonjëherë femrat më gjejnë, ama ato nuk qëndrojnë gjatë”.

“A po të shiten librat?”

“Po marrë çeqe nga të drejtat e autorit”.

“Cila është këshilla juaj për shkrimtarët e rinj?”

“Pi, qi dhe pi shumë cigare”.

“Cila është këshilla juaj për shkrimtarët e vjetër?”

“Në qoftë se ende jeni gjallë, nuk keni nevojë për kurrfarë këshille”. “Çka të shtyn të shkruash poezi?”

“Çka të shtyn ty të dhjehesh?”

“Çka mendoni për Reaganin dhe papunësinë?”

“S’e çaj kokën fare as për Reaganin dhe as për papunësinë. E gjithë kjo më mërzit. Sikur fluturimet në gjithësi dhe Super Bowl”.

“Atëherë për çfarë merakoseni?”

“Femrat moderne”.

“Femrat moderne?”

“Ato nuk dinë si të vishen. Këpucët i kanë tmerrësisht të këqija”. “Çfarë mendoni për emancipimin e gruas?”

“Sapo të jenë të gatshme të merren me larjen e automobilave, të lëvrojnë arat, t’i ndjekin ata dy tipat që e plaçkitën dyqanin e pijeve, apo t’i pastrojnë kanalizimet e ujërave të zeza, kurdo që të jenë të gatshme që bombat në ushtri t’i hedhin si sisët në ajër, unë jam i gatshëm të rri në shtëpi dhe t’i laj enët dhe të mërzitem duke i mbledhur fijet nga qilimi”.

“Ama a nuk ka farë logjike në kërkesat e tyre?”

“Natyrisht se ka”.

Statchman e mbushi edhe një pije. Bile edhe duke pirë nga gota, do verë i rrodhi teposhtë mjekrës drejt e në këmishën e tij. Trupi i kutërbonte në njeriun që s’ishte larë me muaj. “Gruaja ime”, tha. “Ende jam i dashuruar në gruan time. Më jep atë telefon, pashë ty!” Ia dhashë telefonin. E formoi një numër. “Claire? Alo, Claire?” E uli receptorin.

“Çka ndodhi?” e pyeta.

“Si zakonisht. E mbylli. Dëgjo, hajde të dalim nga këtu, të shkojmë në bar. Tepër gjatë jam në këtë dhomë të mallkuar. Kam nevojë të dal jashtë”.

“Por po bie shi. Po bie shi qe një javë. Rrugët janë të vërshuara”.

“Nuk ma ndien. Dua të dal jashtë. Ajo ndoshta është duke u qirë me ndonjë tip. Ndoshta s’i ka hequr takat e larta. Gjithmonë e detyroja t’i mbante takat e larta”.

I ndihmova Bernard Statchmanit ta vesh pallton e madhe të vjetër të kaftë. Të gjitha pullat e përparme i mungonin. Ishte e ngrirë dhe e zhulosur. Zor të ketë qenë e L. A., ishte e rëndë dhe e papërshtatshme, do të duhej të ketë ardhur nga Çikagoja apo nga Denveri në të tridhjetat.

Pastaj i morëm patericat dhe me zahmet zbritëm shkallët e YMCA. Bernard kishte një shishe muskateli në njërin prej xhepave. Arritëm deri te hyrja dhe Bernandi më siguroi se ai vetë do t’ia dilte nëpër trotuar dhe deri tek automobili. S’e pata parkuar bash buzë trotuarit.

Derisa vrapoja rreth e rrotull për t’u futur në automobil dëgjova një britmë dhe pastaj një llapashitje. Shinonte shi i rëndë. U ktheva vrap, ndërsa Bernand ia kishte dal të rrëzohej dhe të mbërthehej në kanal të kullimit ndërmjet automobilit dhe trotuarit. Uji rridhte rreth tij, ai rrinte ulur, uji kalonte sipër tij, kalonte nëpër pantallonat e tij, ia llapuriste brinjët, patericat me përtaci pluskonin në prehrin e tij.

“Në rregull është”, tha, “ti sall vozit dhe lërmë këtu”.

“Oh, mozomakeq, Barney!”

“Përnjëmend e kam. Ti sall vazhdo. Lërmë këtu. Gruaja ime nuk më do”.

“Ajo nuk është gruaja jote, Barney. Jeni të divorcuar”.

“Thuaja këtë nënës sate”.

“Jepi, Barney, unë do të të ndihmoj të ngrihesh”.

“Jo, jo. Në rregull është. Po të siguroj. Ti sall vazhdo. Shko dehu pa mua”.

E ngrita, e hapa derën dhe e futa në ulësen e përparme. Ai ishte goxha, goxha i qullur. Uji çurgonte dyshemesë së automobilit. Pastaj kalova në anën tjetër dhe u futa. /Revista “Akademia”/