LAJMI I FUNDIT:

DIELLI

DIELLI

Poezi nga: Charles Baudelaire
Përktheu: Primo Shllaku

Përgjatë lagjes së vjetër, ku ndër shpija varen
persiane e grila, strehë të msheftash epshe,
kur dielli mizor rreh me forcë të dyfishtë
mbi qytet e fshat, mbi çati e grunore,
shkoj me u stërvitë në skermën tekanjoze,
tue nuhatë në çdo qoshe rreziqet e rimës,
tue marrë në thue mbi fjalë si nëpër kalldrëm,
kajherë tue ndeshë vargje, andrrue prej kohësh.


Ky at ushqimdhanës, anmik i anemisë
ndër fusha i zgjon krymbat porsi drandofillet,
n’avull i kthen hallet që ikin drejt qiellit
e tru e zgjoj me mjaltë i mbushë së ploti.

Asht ai që rinon deri dhe sakatin,
të gëzuem e t’butë e ban si t’ish gocë qëmoti,
bereqetet urdhnon me u rritë e me u pjekë
n’zemrën e pavdekshme që n’lule don me vdekë.

Kur si poet ai zbret nëpër qytete
sendeve ma të ulta fatin ua fisnikon,
futet si mbret pa bujë e salltanete
spital a pallat, kudo që ai shkon.