Zonja e Parë e Ukrainës, Olena Zelenska shfaqet në numrin e ri të Vogue: Kanë qenë muajt më të tmerrshëm të jetës time

Nuk ka asnjë skenar për zonjat e para në kohë lufte, dhe kështu Olena Zelenska po shkruan të sajin.

Gruaja e presidentit ukrainas Volodymyr Zelensky, një shkrimtare e komedive, gjithmonë preferonte të qëndronte prapa skenave, ndërsa bashkëshorti i saj, një komedian i kthyer në politikan, presidenca e të cilit mund të përcaktojë ende fatin e botës së lirë, shkëlqeu në qendër të vëmendjes.

Por që kur Rusia pushtoi Ukrainën më 24 shkurt, Zelenska papritmas e gjeti veten në qendër të skenës së një tragjedie.

Kështu nis shkrimi i revistës “Vogue” në një intervistë me Zonjën e Parë ukrainase, e cila ka bërë një rrëfim emocional për luftën në Ukrainë në numrin e ri të revistës, ndërsa burri i saj vazhdon të udhëheqë Ukrainën.

“Këta kanë qenë muajt më të tmerrshëm të jetës time dhe të çdo ukrainasi”, tha ajo, duke folur gjuhën e vendit të saj nëpërmjet një përkthyesi.

“Sinqerisht, nuk mendoj se askush është i vetëdijshëm se si ia kemi dalë emocionalisht.” Ajo që e frymëzon atë, më tha ajo, janë bashkëkombësit e saj ukrainas. “Ne mezi presim fitoren. Nuk kemi dyshim se do të fitojmë. Dhe kjo është ajo që na mban përpara”, tha tutje ajo.

Tani, në një fazë të re vendimtare, me Ukrainën që po lufton për mbështetje ndërkombëtare dhe ndihmë të re ushtarake, roli i zonjës së parë nuk është më i vogël apo dekorativ. Pasi kaloi muajt e parë të luftës duke u fshehur, Zelenska, e cila, ashtu si bashkëshorti i saj, është 44 vjeç, është shfaqur në opinion për t’u bërë një fytyrë e kombit të saj – fytyra e një gruaje, një fytyre nëne, një fytyrë njerëzore empatike. Nëse Zelensky drejton një komb civilësh që brenda natës u shndërruan në luftëtarë, ajo ka mbartur dukshëm numrin e tyre emocional.

Në Ukrainë, dhjetëra mijëra gra kanë qenë në vijën e parë të frontit, përfshirë në luftime, dhe roli i Zelenskës është kthyer gjithnjë e më shumë drejt diplomacisë së vijës së parë.

Ajo së fundi udhëtoi në Washington, megjithëse në një vizitë jozyrtare, të paparalajmëruar, dhe u takua me Presidentin Biden, zonjën e parë Dr. Jill Biden dhe Sekretarin e Shtetit Antony Blinken. Aty, ajo iu drejtua edhe Kongresit, duke i thënë një grupi dypartiak ligjvënësish se ajo po fliste si nënë e bijë, jo vetëm si zonjë e parë.

Ajo tregoi fotografi të fëmijëve ukrainas që ishin vrarë nga raketat ruse, duke përfshirë një katërvjeçar me sindromën Down.

“Po kërkoj diçka që nuk do të doja kurrë ta kërkoja: po kërkoj armë. — armë që nuk do të përdoreshin për të bërë luftë në tokën e dikujt tjetër, por për të mbrojtur shtëpinë dhe të drejtën për t’u zgjuar të gjallë në atë shtëpi”, tha Zelenska.

Ky është një version më i sinqertë i mesazhit që burri i saj ka dhënë gjatë gjithë kohës: se lufta në Ukrainë ka të bëjë më shumë se Ukrainën – ka të bëjë me atë se kush do të mbështesë vlerat e Perëndimit dhe rendin e bazuar në rregulla të pasluftës.

Nëse vizita e Zelenskës në Washington jep rezultate reale, ajo ishte një kujtesë e fuqisë së krijimit të imazhit. Dhe imazhet kanë rëndësi, shkruan Vogue.

Kur Zelenskyy vendosi të kandidojë për postin, Zelenska u mërzit, tregon ajo.

“E respektova zgjedhjen e tij dhe e kuptova se ky ishte një hap i rëndësishëm për të. Në të njëjtën kohë ndjeva se jeta ime dhe e familjes sime do të ndryshonte rrënjësisht. Ndryshimi do të ishte afatgjatë dhe mjaft kompleks”, më tha ajo.

“E dija se do të kishte shumë punë për mua dhe kisha të drejtë”, u shpreh ajo.

“Ne po jetonim jetë të lumtur dhe kurrë nuk e kishim menduar se kjo do të ndodhte. Por ne kemi shpresë”, tha Zelenska.

Çifti u takua fillimisht në shkollën e mesme në qytetin e tyre të lindjes, Kryvyi Rih, një qytet industrial në Ukrainën juglindore. Kur filluan të takoheshin, nuk ishte dashuri me shikim të parë.

Zelenska lindi me emrin Olena Kiyashko. Nëna e saj ishte inxhiniere dhe menaxhere në një kompani ndërtimi dhe babai i saj profesor në një shkollë teknike. Si ajo ashtu edhe Zelenskyy janë të vetmit fëmijë.

Të dy u rritën në familje rusishtfolëse dhe më vonë mësuan ukrainisht. Ata ishin 11 vjeç kur ra Muri i Berlinit dhe në shkollën e mesme kur Ukraina fitoi pavarësinë, në 1991. /Telegrafi/