Vajza nga Kalifornia dhe djali nga Danimarka u takuan duke ecur në një shteg të famshëm evropian – dy javë më vonë erdhi propozimi për martesë

Kur Loni Philbrick-Linzmeyer vendosi të ecte në Camino de Santiago, ajo ishte e bindur se kjo ishte diçka që ajo duhej ta bënte e vetme.

Ishte viti 2013. Loni ishte një mësuese kaliforniane 29-vjeçare, e cila ishte “në një udhëkryq”. Ajo sapo kishte pasur një ndarje të vështirë dhe po ndihej e humbur.

“Me të vërtetë më shtyu të vë në dyshim vlerat e mia dhe të ardhmen time – nëse doja fëmijë, cila ishte rruga ime në këtë drejtim?”, ka thënë Loni për CNN Travel, përcjell Telegrafi. “Për sa i përket punës, unë isha gjithashtu në një pozitë të vështirë, pata një vit vërtet të vështirë mësimdhënieje”.

Teksa u përpoq t’u shpëtonte këtyre ndjenjave, Loni e dinte se çfarë i duhej vërtet ishte koha për të ndalur dhe reflektuar.

Një natë, në pamundësi për të fjetur, Loni vendosi përfundimisht se do të merrte masa.

Atë natë, derisa po kërkonte në internet, ajo zbuloi Camino de Santiago, shtegun e famshëm që shtrihet rreth 500 milje (800 kilometra) në të gjithë Francën, Portugalinë dhe Spanjën.

Rrugët e shumta të këtij “pelegrinazhi” përfundojnë në qytetin spanjoll të Santiago de Compostela, në katedralen e tij spektakolare.

Dhe ishte ai momenti kur Loni rezervoi një biletë aeroplani për në Paris, përcjell Telegrafi.

“Ishte shumë spontane, shumë e rastësishme, por edhe në një moment në kohë kur thjesht e dija se duhej të bëja diçka tjetër – për të reflektuar se ku doja të shkoja dhe kush doja të isha”, thotë Loni. “Pra, kështu erdha në Camino”.

Gjatë dy muajve më pas, Loni u stërvit dhe u përgatit për aventurën.

Të dashurit e saj e mbështetën, ndonëse pak të shqetësuar që Loni të niste e vetme udhëtimin.

Por Loni ishte e bindur se kjo duhej të ishte një aventurë e pavarur, kështu që prindërit e saj blenë një hartë të madhe të rrugës Camino dhe e varën në shtëpinë e tyre për “ndjekur” lëvizjet e saj.

Ndërkohë përtej Atlantikut në Danimarkë, 24-vjeçari Kjartan Bergqvist ishte në gjysmë të rrugës së shkollës së mjekësisë dhe vinte në dyshim vendimin e tij për t’u bërë mjek.

Një ish e dashura e kishte përmendur dikur Camino de Santiago – por Kjartan nuk kishte dëgjuar kurrë për të – por gjatë seancave të studimit të natës vonë, kur ai duhej të kishte shqyrtuar tekstet mjekësore, Kjartan e gjeti veten duke menduar për Camino.

Në fund, vendimi i tij për të nisur udhëtimin ishte edhe më spontan se ai i Lonit.

“Shkova në Kopenhagë, bleva disa çizme për ecje dhe një çantë dhe në thelb u nisa të nesërmen me tren për në Paris”, rrëfen Kjartan, përcjell Telegrafi.

Ashtu si Loni, Kjartan ndjeu fort se ky duhej të bënte këtë udhëtim i vetëm – aq shumë sa ai as që ia përmendi Camino-n ndonjë shoku apo familjari.

Ai u tha prindërve të tij se po planifikonte të udhëtonte nëpër Evropë, por i mbajti të paqarta specifikat.

Loni dhe Kjartan u nisën për në Paris brenda pak ditësh nga njëri-tjetri, secili duke shpresuar se do të gjenin “ngushëllim” në Camino.

Atje, ndonjëherë Loni ecte me udhëtarë të tjerë për pak kohë. Herë të tjera ajo qëndronte e vetme për shumë kohë, por kënaqej duke u përshëndetur me “fytyra miqësore” përgjatë rrugës.

“Ndonjëherë kishim biseda të gjata me njerëz, në lidhje me të gjitha llojet e temave, ndonjëherë janë gjëra vërtet të thella emocionale. Herë të tjera biseda është më sipërfaqësore”, thotë Kjartan.

Sa herë që Kjartan ose Loni “kryqëzonin” rrugët me kolegët e tjerë, ata do të ofronin të njëjtën përshëndetje të ngrohtë: “Buen Camino”.

“Është një frazë shumë e mirë, sepse do të thotë përshëndetje dhe lamtumirë në të njëjtën kohë”, thotë Kjartan.

“Përballja sy më sy”

Kishin kaluar rreth dy javë në udhëtimet e tyre përkatëse kur Kjartan dhe Loni u takuan për herë të parë.

Ata ishin në një zonë pyjore, jo shumë larg qytetit spanjoll të Burgos.

“Buen Camino”, i thanë njëri-tjetrit ndërsa sytë e tyre u takuan gjithashtu.

Më pas Loni komentoi motin – kishte disa re në distancë dhe ajo u emocionua nga mundësia e shiut. Ajo ka jetuar në Kaliforni, shpjegoi ajo, ku nuk binte kurrë shi.

“Unë jam Kjartan”, ka thënë djaloshi. “Unë jam nga Kopenhagen, Danimarkë”.

Binte shumë shi atje, tha Kjartan, kështu që për sa i përket atij, një ditë me shi në Spanjë nuk ishte shumë tërheqëse.

Ndërveprimi ishte miqësor, por i shkurtër – dhe asnjëri prej tyre nuk sugjeroi që të vazhdonin së bashku, kështu që Kjartan vazhdoi përpara.

Por ndërsa po largohej, vajzës i kaloi në mendje një mendim befasues: “Unë mund të shkoj në Kopenhagë për atë djalë”.

“Ishte e çuditshme, nuk ishte dashuri me shikim të parë”, kujton Loni sot, përcjell Telegrafi. “Mendoj se përfundova duke e harruar emrin e tij më vonë – por sigurisht që ka pasur një moment i veçantë”.

Ndërsa Kjartan ecte përpara, ai e gjeti veten duke shpresuar se do të takonte përsëri Lonin.

Dhe me siguri, atë mbrëmje dy të panjohurit përfunduan në të njëjtin bujtinë, që ishte e mbushur me shëtitës të tjerë Camino.

“Zakonisht në mbrëmje, njerëzit mblidhen, ndoshta pinë pak verë dhe bisedojnë dhe më pas bien në shtrat herët, për të qenë gati të nesërmen për të vazhduar ecjen”, thotë Kjartan.

Kur Kjartan pa Lonin të hynte brenda, ai u emocionua.

“Unë vrapova drejt saj”, kujton ai.

“Kisha harruar emrin e tij”, thotë në anën tjetër Loni duke qeshur. “Por është pak e vështirë për amerikanët të thonë Kjartan”.

Të dy folën pak atë natë, por pjesa më e madhe e bisedës ishte në një mjedis grupor, pasi shokët e Camino-së ndanë histori me njëri-tjetrin.

Në një moment Loni përmendi se ajo po planifikonte ta merrte ditën tjetër si ditë pushimi dhe të eksploronte Burgosin, përcjell Telegrafi.

Kjartan nuk kishte ndërmend të zgjatej, por mendoi se ndoshta do të bënte të njëjtën gjë, me shpresën se mund të lindte një mundësi tjetër për të kaluar kohë me Lonin.

“Unë thjesht shkova në shtrat atë natë duke dashur shumë të flisja me ty mëngjesin tjetër”, i thotë Kjartan, Lonit.

Ai ishte aq i emocionuar nga ajo që e priste saqë mezi kishte fjetur.

Të nesërmen në mëngjes, ai “u hodh nga shtrati dhe vrapoi poshtë”.

Aty ishte Loni, që përgatitej të dilte dhe të eksploronte qytetin.

“Doni të pini një filxhan kafe?”, e pyeti Kjartan.

“Sigurisht,…”, ishte përgjigjur Loni.

Ajo ishte e kënaqur, por edhe pak e habitur.

Si rezultat, ftesa mori një formë interesante.

Ishte si një takim. Por ishte vetëm kafe. Ndoshta Kjartan ishte thjesht miqësor? Apo thjesht i pëlqente shumë kafeja?

“Por në fakt, sapo filluam të flisnim, biseda rrodhi shumë shpejt dhe shumë lehtë”.

Atyre iu ishin bashkuar edhe të tjerë dhe kaluan ditën duke “u zhytur” në Burgos, duke shëtitur rrugëve, duke dalë në një muze.

Deri atëherë, nuk kishte dyshim se kishte diçka mes tyre. Ishte një mbrëmje e mrekullueshme, por të nesërmen Loni u zgjua duke u ndjerë konfuze.

“Kam pasur këtë reagim super të fortë, ku thjesht mendova, ‘Nuk erdha këtu për të ngrënë. Unë nuk kam ardhur gjatë gjithë kësaj rruge për të takuar një djalë dhe për të qëndruar për dy javë”, thotë ajo.

Loni i shprehu shqetësimet e saj Kjartanit.

Të dy vendosën të kalonin ditën e nesërme të ndarë, por të ribashkoheshin në mbrëmje dhe të bisedonin sesi do të vazhdonin.

Kur Loni dhe Kjartan u rigrupuan, ai ‘u hodh’ i pari – duke thënë se mendonte se ata duhet të ecnin pjesën tjetër të Camino-s në mënyrë të pavarur – ai donte të respektonte ndjenjat dhe qëllimet origjinale të Lonit.

Por Loni e ndërpreu. Ajo kishte ndryshuar zemër, shpjegoi ajo.

“E dini çfarë? Unë në fakt dua të eci me ty”, i kishte thënë ajo.

Çdo ditë, të dy zgjoheshin dhe bisedonin me njëri-tjetrin – nëse donin ende të ecnin bashkë?

“Shumica e ditëve për pjesën tjetër të Camino, përgjigja ishte po. Dhe ne ecëm së bashku. Dhe ka pasur disa ditë që kemi thënë: ‘Jo, më duhet pak kohë larg sot’. Dhe ne thjesht binim dakord se ku do të takoheshim”, thotë Loni.

Ditët kaluan dhe Loni dhe Kjartan u afruan më shumë. Ata do të ecnin nëpër zona të fshatit spanjoll, duke ndarë histori për jetën e tyre dhe se si ndiheshin për gjithçka – nga shpresat e tyre për të ardhmen deri te pikëpamjet e tyre për martesën.

Loni kishte arritur gjithashtu në një përfundim për një nga pyetjet që e shqetësonin para udhëtimit – ajo tani e dinte se donte fëmijë.

Dhe Kjartan i tha se të kishte një familje ishte e rëndësishme edhe për të.

Pas gjithë këtyre erdhi momenti surreal, derisa ata ishin duke parë më në fund Katedralen, të ndriçuar vetëm nga drita e hënës.

Të gjithë hotelet ishin të mbyllura, kështu që të dy fjetën në rrugë, duke ndarë një thes të vetëm gjumi.

“E kuptova që nuk doja që kjo të mbaronte, nuk doja të shkoja në shtëpi pa e pasur Lonin në jetën time”, thotë Kjartan.

Loni u ndje në të njëjtën mënyrë. Dhe shkëmbimi i detajeve të kontaktit dhe premtimi për të qëndruar në kontakt nuk dukej mjaftueshëm. Edhe angazhimi për një romancë në distancë ishte “i mangët”.

“Unë nuk dua të shkoj në shtëpi pa ty”, i tha Kjartan, Lonit – një ditë pasi kishin mbërritur në Santiago.

“As unë”, tha Loni.

“Atëherë është zgjidhur”, vlerësoi Kjartan.

“Çfarë do të thuash?”, pyeti Loni.

Kështu Kjartan tha fjalët me zë të lartë: “A do të martohesh me mua?”.

Loni u gëzua pa masë.

“Në dëshirat e mia të fshehta, unë do ta dëshiroja atë gjë”, thotë ajo për propozimin. “Mendoj se isha i emocionuar dhe, e dini, pak nervoze, por gjithashtu, nuk mbaj mend të kisha ndonjë dyshim se ishte zgjedhja e duhur dhe se do të ishim në gjendje ta bënim. Ishte e qartë – kjo është rruga”.

Çfarë ndodhi më pas?

Një ditë më parë, Loni kontaktoi përmes telefonit mamanë e saj dhe e prezantoi atë me Kjartanin për herë të parë.

Tani, ajo i dërgoi një mesazh të emocionuar, “Jam e fejuar!”

Ajo vendosi të priste dhe t’u tregonte miqve të saj pasi të kthehej në SHBA.

Sa i përket Kjartanit, ai u dërgoi prindërve të tij një kartolinë duke u treguar se ishte i fejuar dhe shumë i emocionuar, por ata duhej të prisnin historinë derisa të kthehesha në shtëpi.

Loni e gjeti veten duke u kthyer në mendimin që kishte pasur kur pa Kjartanin për herë të parë – ajo do të transferohej në Kopenhagë për të.

Më pas erdhi koha që Loni dhe Kjartan, përkohësisht, të nisnin rrugët e tyre. Të thuash lamtumirë nuk ishte e lehtë. Por ata u larguan të emocionuar dhe të sigurt në të ardhmen e tyre të përbashkët.

“Unë me të vërtetë besoj se vendosëm të mos shpenzojmë energjinë për të vendosur nëse duhet të jemi bashkë, por ta derdhim atë energji për të kuptuar se si të jemi bashkë në mënyrën më të mirë të mundshme”, rrëfen Loni.

Në fillim të vitit 2014, gjashtë muaj pasi u takuan për herë të parë, Loni dhe Kjartan u martuan në San Diego, Kaliforni.

Përfundimisht, në vitin 2015, Loni u transferua në Kopenhagë dhe u bashkua me Kjartanin. Çifti solli në jetë fëmijën e tyre të parë jo shumë kohë më vonë.

Sot, Loni dhe Kjartan janë ende në Danimarkë, ku po kënaqen duke rritur tre fëmijët e tyre. Kjartan së fundmi la mjekësinë dhe tani studion teologji, ndërsa Loni ka biznesin e saj të konsulencës arsimore. /Telegrafi/